kredyt hipoteczny

Kurcze...jutro idziemy z mężem podpisać umowę przedwstępną na zakup mieszkania. mam takiego zajebistego stresa że aż mnie w brzuchu skręca...:( Boje sie bo kupujemy mieszkanie na kredyt...:( boje sie bo nikt nie wie co sie stanie jutro za rok, za 10 lat...:( boje sie że sobie nie poradzimy...ogólnie jestem pesymistką i wszystko widzę w czarnych barwach...:( a dochodów na dzień dzisiejszy nie mamy duzych..:( może ktoś kto ma niskie dochody i brał kredyt hipoteczny wypowie sie na ten temat. jak sobie radził, czy jest ciężko?

Stres był do momentu wzięcia kredytu i pierwszej raty, a później jakoś leci, nie myśli się o tym, raz jest trudniej, raz łatwiej, ale świadomość własnego kąta wszystko wynagradza. Zaraz pewnie mi ktoś napisze że to własność banku :-) Teraz się stresuje bo za chwile koniec dofinansowania a rata wtedy wyjdzie kosmiczna, ale może do tego czasu coś wymyślimy.

nie rozumiem was, zamieńcie te dwie kawalerki (tj. swoją i współmałżonka), które wam rodzice dali na start w dorosłe życie na jedno większe i po co brać kredyt.

Da się przeżyć ;-) Tak jak ktoś wyżej napisał - stres jest w momencie podpisywania umowy i w okolicach pierwszej raty, a potem za bardzo się o tym nie myśli. My już przerobiliśmy urodzenie się dziecka mając kredyt, potem moje bezrobocie (ponad pół roku), potem męża chwilową utratę pracy. Pomagali nam Rodzice, owszem, ale w końcu wyszliśmy na prostą. Obecnie oboje pracujemy, niestety pensje nie są zawrotne, ale dajemy radę. Są lepsze miesiące i gorsze, wiadomo. Np. we wrześniu zostawiliśmy 150zł w aptece, bo wszyscy byliśmy chorzy... Wtedy trzeba zacisnąć pasa. Ogólnie żyjemy bardzo oszczędnie, nie stać nas na żadne fanaberie, od 3 lat nie byliśmy też na wakacjach (jedynie do teściów do małego miasteczka wyjeżdżamy w okresie letnim). Ale świadomość posiadania swojego kąta, w którym można zrobić, co się chce, z którego ot tak nikt nas z dnia na dzień nie wyrzuci, jest bezcenna. Mamy kredyt na 20 lat, za 17 to mieszkanie będzie całkiem nasze ;-) 17 lat to nie tak dużo :-D A co do "pewności"... Pewności nigdy nie ma. Bo można zarabiać kokosy, być "pewnym", że na mieszkanie nas stać, a pewnego dnia mieć wypadek, który uniemożliwi nam pracę i przejść na rentę... Trzeba wierzyć, że jakoś to będzie i starać się oczywiście, żeby jakoś to było. Ale nie na każdą okoliczność można się zabezpieczyć...