Facet DDA - dałam sobie spokój

Chyba dobrze zrobiłam, choćjest mi przykro, bo poza wszystkim to dobry chłopak. To teraz miesiąc, dwa, a może rok rekonwalescencji... :O

też kiedyś byłam z dda. z czasem sie tylko utwierdziłam ze dobrze zrobiłam rozstając sie z nim...

Jak było u Ciebie?

partnerki to z was żadne, jeśli nie potraficie wesprzeć drugiej strony. Są większe dramaty niż syndrom DDA.

"partnerki to z was żadne, jeśli nie potraficie wesprzeć drugiej strony." Widać, że nie masz o tym pojęcia.

wszystkiego sie obawiał, musiałam go wiecznie przekonywać że nie ma czego, pilnować i namawiać by robił to co musi/powinien, jak wychodziłam ze znajomymi czy przyjaciółkami swoimi bez niego to potem robił mi sceny smutku i wyrzuty...po prawie roku niańczenia dororosłej osoby byłąm tak zmęczona że odeszlam...

Dobrze zrobiłaś :). Ja byłam po takim związku wykończona psychicznie.

To mój DDA był trochęinny (chociażpewnie podstawy i niepokój te same, ale inaczej okazywane)

Ale brakuje mi go, naprawdę.

debilizm do sześcianu, nie każdy DDA jest taki sam :O:O:O

Do r3rweeererw Pojęcie mam, bo mój mąż też jest DDA! Puste jesteście dziewczyny i egoistyczne!!!

No cóż, trudno, będę pusta i egoistyczna, bo nie poświęce życia komuś, kto tej pomocy nie chce. Teżzasluguję na coślepszego.

To sobie szukaj przystojniaczka co ma życie jak z bajki.

No przepraszam, ale ja dziękuję za życie z facetem, który nie potrafił normalnie funkcjonować, który był taki impulsywny i agresywny.

"To sobie szukaj przystojniaczka co ma życie jak z bajki." Kto mówi o skrajnościach?

A wy w ogóle wiedziałyście jak wybierałyście sobie partnera to, że jest on DDA?

Ja wiedziałam (oczywiście nie od razu, nie pamiętam kiedy pierwszy raz wspomniał o - nieżyjącym już - ojcu). Nie myślałam o tym, że to może tak bardzo rzutowaćna naszej relacji. Mój ojciec delikatnie mówiąc teżnie był ojcem roku, więc dopiero teraz widzę, że niektóre moje cechy i postrzeganie rzeczy może (oczywiście nie musi) być poniekąd spowodowane jego postępowaniem.

cudownie że ty nie jesteś taka egoistyczna...wspaniale. chociaż nie nazwałabym poświęcania wielu swoich spraw tylko dlatego że zależalo mi żeby jedną chociaż ważną on zrobił egoizmem. nie masz zadnego prawa nazywać innych egoistami lub pustymi osobami bo wybrały inne życie niż ty, to bardzo niekulturalne...

Dlatego właśnie nie przepadam za Kafeterią, bo tu zawsze znajdzie się ktośkto oceni, ewentualnie obrazi, a nie doda nic od siebie. Zależy mi na rzeczowej dyskusji a nie pokazaniu swojej "wyższości"

Zesrałam się

Wracając do tematu. Patrząc na wszystko z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że mój potrzebował dużej, bezwarunkowej miłości. Ja mu tego nie dawałam, byłam dośćzimna (dokładnie taka jak dla mnie mój ojciec). Lubiłam wyjść ze znajomymi i miećteż swój własny czas. Nie potrafiłam powiedzieć nic miłego, ewentualnie rzuciłam jakimś sarkazmem. Jemu bardzo zależało, to było widać. Dodatkowo robił daleko sięgające plany (powiedzmy, że był kwiecień, byliśmy razem zaledwie 4 miesiące, a on już planował wakacje a nawet święta). Przytakiwałam choć w głębi duszy wiedziałam, że nie wiadomo jak będze za tydzień, a co dopiero za kilak miesięcy. Potem ze mną zerwał, jednak po 3 miesiącach zaczęliśmy znowu sięspotykać. Chciał wrócić, kazał mi to przemyśleć. Znowu zaczęły sięplany (zanim jeszcze cokolwiek powiedzialam). W pewnej chwili to on się rozmyślił, a chwilępóźniej znowu zmienił zdanie. Ja w tej chwili trochę sięprzełamałam, potrzebuję ciepła, stabilności. On mi tego nie da.

No i bardzo źle zrobiłaś. Bo nikt tak nie będzie Cię już kochał jak ten z syndromem DDA. Ale o tym przekonasz się już wkrótce jak Ci jeden i drugi zwiazek nie wypali. Jeszcze zatęsknisz i będziesz chciała wrócić ale On już nie będzie chciał. pozdr.

ja też jestem raczej sarkastyczną osobą, nie czuje też potrzeby ciągłego opowiadania o uczuciach, chociaż bardzo lubie sie przytulać i bardzo tego potrzebuje. też potrzebuje mieć swój własny czas a on potrzebował ciągle być ze mną i również często robił dalekosiężne plany.

sama jestem DDA (ale już taka przeterapeutyzowana;) ) - no i myślę, że dobrze, że potrafisz być "egoistyczna";) tj., że wchodząc w związek zakładasz, że chcesz być szczęśliwa, czuć się bezpiecznie, mieć zaspokojone swoje potrzeby myślę, że przed tym "doprowadzeniem się do porządku" tj. terapią - też byłam nie do zniesienia jako partnerka: taki miks postaw: "nie podchodź za blisko" i "nie zostawiaj mnie!!!" :D ciężko na pewno żyć z kimś takim :( takie "wsparcie" i trwanie przy kimś, w imię "miłości" :p to często tak naprawdę robienie krzywdy temu człowiekowi; dostaje w ten sposób informację, że może krzywdzić, być nie w porządku wobec swojej partnerki/partnera, bo "jest DDA" :( tak się też składa, że jeśli chodzi o DDA, to różne formy terapeutyczne (na NFZ) są w Polsce stosunkowo dobrze dostępne, więc można coś dla siebie zrobić

"No i bardzo źle zrobiłaś. Bo nikt tak nie będzie Cię już kochał jak ten z syndromem DDA." Wątpię, żeby on mnie kochał, niestety.

gadanie, że kolejny związek nie wypali. mój kolejny związek okazał sie barzo udany, jestem szczęśliwa.

I bardzo dobrze, ze dałaś sobie spokój... Jest wiele lepszych facetów, którzy mieli normalne życie.

----------------> wyjątek "No i bardzo źle zrobiłaś. Bo nikt tak nie będzie Cię już kochał jak ten z syndromem DDA." :D :D :D :D :D to jest takie właśnie powalone myślenie, że jak już nas cię tak strasznie KOCHA, to może mieć w dupie twoje potrzeby, robić ci wodę z mózgu, zrywać z tobą co trzy miesiące, wcześniej zapewniając o tym, ile to jeszcze razem nie zrobicie... co komu po takiej "miłości"? po co być z kimś, jeśli to jest udręka? wiesz, to lepiej być MNIEJ KOCHANYM, ale przez kogoś, z kim jest dobrze :)

DDA jeden drugiemu nierówny. Masz prawo do szczęścia, a nikt nie ma prawa Cię oceniać. Miałam dwóch partnerów z tym syndromem - pierwszy z nich wykończył mnie psychicznie. Kto tego nie przeżył, nie wie, o czym mowa.

a mi szkoda - dokładnie. Teoretycznie mogłabym do niego wrócić, byłoby fajnie te 2, może 3 miesiące. Może pół roku (tyle trwał nasz związek). A potem mu sięodwidzi. A może - jeszcze gorzej - pod wpływem emocji mi sięoświadczy? Wcale by mnie to nie zdziwiło.