zdalam sobie sprawe, ze moje zycie jest puste

mam dobra prace, wyksztalcenie, robie kolejne studia, rozwijam sie. tylko po co. mam chlopaka, ktory mowi, ze kocha, ale jakos nie deklaruje sie na powazne bycie na dluzej. on nie chce malzenstwa, ale mieszkac razem juz tak. nie poszlam na taki uklad. mieszkamy osobno. czesto bywamy u siebie. prawie codziennie. i tak leci mi dzien za dniem. praca, dom - najpierw moj, potem jego, praca, studia, dwa domy i tak w kolko. jestem juz tym zmeczona. chcialabym miec jakies poczucie stabilnosci, mieszkac w jednym mijescu, miec chociazby swoje rzeczy w jednym miejscu, a nie porozrzucane miedzy domy. czuje, ze zycie mi ucieka. chlopakowi stawiam granice, ze nie ma zabawy w dom bez slubu. on wie doskonale, ze mi na tym zalezy i ze czekac nie bede w nieskonczonosc. jasno mu powiedzialam, ze w konkubinacie zyc nie bede i jak nic sie nie wydarzy za jakis czas to koniec zabawy. bez sensu to wszystko. juz trzydziestka na karku.