publicznie przyznac sie do depresji?

dlaczego w polsce ciagle uwaza sie, ze ktos moze miec depresje tylko w skrajnych przypadkach: smierci bliskiej osoby, poronienia nie wiem czegos takiego.... ja jestem przykladem depresji ktora niestety wziela sie z dnia codziennego, nie ejstem zadowolona z pracy, generalnie bardzo duzo zmienilabym w swoim zyciu, jednak tchorze i to mnie dobija. Wiem ile lat juz zmarnowalam. ale znacie kogos kto publicznie o tym mowi? ze ma depresje? ze jest chory? ja w swoim otoczeniu nie mam nikogo takiego....dlatego sama nie umiem sie do tego przyznac, tak na glos... boje sie odrzucenia. boje sie wytykania.

Przed chwilą załozyłam podobny topik. Mam dylemat czy powinnam powiedziec swojemu nowemu facetowi ze mam depresje i nerwice i biorę psychotropy:-( Z moego otoczenie nie wie o tym nikt, nawet moja mama:-( Jest mi cholernie wstyd, wstydze sie tej choroby i tego ze biorę te leki

Ale wiem ze powinnam powiedziec bo kiedyś nawet może dojść do uniewazneinia małżenstwa jesli przed ślubem nie wyzna sie prawdy o tym ze ma się chorobe psychiczną

O swojej chorobie powinnaś powiedzieć tylko zaufanym osobom. Nie ma sensu mówic tego wszystkim, co Ci to da? Chcesz litosci, wspólczucia? Nie licz na to, wiekszość się odsunie.

publicznie sie nie mowi o tym

No ale mamie chyba możesz powiedzieć, ona powinna Ciebie wspierać w tej chorobie. To jest bardzo ważne abyś nie czuła się samotna w walce z tą chorobą.

wiem że powinnam jej powiedzieć, ale jest mi tak cholernie wstyd ze tego nie robię:-( a wiecie co jest najgorsze, ze ja nawet wstydzę sie isc na pschoterapię zeby czasem nie trafic na kogos znajomego:-( Do psychiatry tez jeżdzę do innego miasta. Smutne ale prawdziwe:-(

Dziewczyny, a co w tym zlego? mysle, ze w pewnym sensie mnie tez dopada deprecha... rano to doslownie nie mama ochoty wstac z lozka i nie ejst to lenistwo. nie chce mi sie po prostu ogladac ludzi. Szukalam porad w necie, czesto pisza ze w tym okresie to normalne bo jesien tak wyglada np. tu http://www.eioba.pl/a/41by/kilka-rad-na-jesienna-apatie ale trzeba o tym mowic

dylemacik bardzo Ci współczuję, ale powinnas się jednak odważyć porozmawiac o tym przynajmniej z mamą. Przecież ona Cię kocha taką jaką jesteś i na pewno chce abys była zdrowa i szczęśliwa.

Nie zostawaj sama z tym problemem. potrzebujesz kogoś, kto będzie Ciebie wspierał. Tak będzie Ci łatwiej i szybciej z tego wyjdziesz.

Niestety nie potafie sie przełamac, wstyd jest ogromny. Boje sie przyanać do tego jak jestem słaba psychicznie, wole udawać. Mojemu ex facetowi z ktorym bylam kilka lat tez nie powiedziałam

Wstyd to byłby gdybyś załapała jakiegoś syfa przez puszczanie się na lewo i prawo. Depresja jest chorobą i Ty nie chciałeś na nią zachorować a teraz starsz się, leczysz i chcesz z niej wyjść, To normalne, że z chorym gardłem idziesz do laryngologa a z chorą duszą do psychiatry bądź psychologa. W czym ten wstyd? Coraz więcej osób i to bardzo młodych ma problemy natury psychicznej.

matki sie wstydzisz

wybacz, ale niezadowelenie z zycia i z swoich wyborow nie jest depresja:O Zabierz sie za swoje zycie zamiast biadolic i uzalac sie nad soba

huihu do kogo to było? do mnie?