Zostałam zaproszona na imprezę przez osoby z nowej

grupy na studiach i kurcze... nie wiem, czy iść. Wszystko przez fobię społeczną :(

procz piszesz czeski v??

Hmmm?

Z jednej strony mam ochotę wyjść z domu, pobawić się z ludźmi, z drugiej jednak blokuje mnie strach i przeświadczenie o bycia beznadziejną i dziwną. Brakuje mi obycia towarzyskiego, nie jestem zbyt wygadana i przebojowa, więc z pewnością źle wypadnę.

Ciesz. Sie . I idź najpierw udawaj wesołość i zabawowosc a potem już sie przelamiesz Jak teraz nie pójdziesz przestaną zapraszać

idz jak bedzie drętwo, to wyjdziesz szybciej a tak przynajmniej masz okazje walczyc z fobia. Ja tak walczyłam, małymi krokami

idzx moze poznasz tam nowego faceta jak nie pojdziesz zmarnujesz zycie jak ja jak nie pojdziesz to jakis chlopak bedzie sam smutno pil

Raczej pójdę, bo już się zapowiedziałam. Nie ukrywam jednak tego, że jestem zdenerwowana. Od wielu lat mam problemy w kontaktach z ludźmi, praktycznie ciągle spędzam czas w samotności. Dzieje się tak dlatego, że kiedyś, jeszcze w szkole, dzieci mi dokuczały i dlatego zaczęłam się bać, że ktoś wyrządzi mi ponownie krzywdę. Ostatnio co prawda jest trochę lepiej, byłam na terapii, dzięki której co nieco się otworzyłam, mam też skromną grupkę kolegów i koleżanek, z którymi czasem gdzieś wychodzę, ale na studiach nadal trzymam się z boku. Niby zmieniłam uczelnię, jestem w nowym mieście, gdzie mam czystą kartę, ale i tak czuję się dość nieswojo. Staram się przełamywać i rozmawiam z kolegami z grupy, co nie zmienia faktu, że wciąż mam poczucia bycia nową, kimś z zewnątrz.

Mnie tam na chłopakach nie zależy zbytnio, raczej stawiam na koleżeńską zabawę w miłym gronie. Tylko czy uda mi się pokazać z tej strony?

dasz radę:) przełamiesz się

Myślisz? :) Możliwość wspólnej zabawy wydaje się kusząca, ale czy zdołam do końca wykorzystać drzemiący w takich spotkaniach potencjał? Nie chcę udawać kogoś, kim nie jestem...

Idź, bedziesz sie swietnie bawic :) wiem co to fobia spoleczna. Mnie rowniez dzieciaki w podstawowce dokuczaly i przez to zamknelam sie na rowiesnikow, dopiero na studiach powli sie otwieralam. A teraz w pracy uchodze za dusze towarzystwa :D

Dubravka możesz napisać coś więcej o tej obiecującej terapii?

Dziękuję za zachętę ;) Odnośnie terapii. Chodziłam codziennie przez pięć miesięcy na terapię grupową, wspieraną leczeniem farmakologicznym. Było to ciekawe, a jak czas pokazał, pomocne doświadczenie, gdyż dzięki temu mogłam w końcu nauczyć się wyrażać drzemiące wewnątrz mnie emocje, a także oswoiłam się z obecnością innych ludzi. A przynajmniej odrobinę przełamałam lęk, jaki odczuwałam. Jednak terapia to dopiero początek walki z samym sobą. Reszta polega na wychodzeniu naprzeciw przeciwnościom, a to czasem jest bardzo trudne. Boję się skakać na głęboką wodę.

jesli codzienne treningi przez 5 miesiecy i w dodatku z jakimis lekami cie nie wyleczyly do konca to ja dziekuje za taka terapie ile to kosztowalo i czy ludzie ktorzy tam byli to w wiekszosci kobiety czy mezczyźni