Upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim, myslice że taka dziewczyna zasługuje na

...

na miłość, faceta?

zasługuje, jak najbardziej, upośledzenie w stopniu lekkim nie musi wiązać się z wykluczeniem społecznym, jeśli ma się dostęp do odpowiedniej opieki medycznej, w tym także seksuologicznej i ginekologicznej - ale w Polsce mamy zonka.

osoby raczej nie odróżnisz od reszty. Faceci lubią głupiutkie

siostra mojego męża ma upośledzenie ale nie wiem w jakim stopniu wizualnie nic po niej nie widać, wręcz ludzie myślą że normalna ładna kobieta ma upośledzenie i ma udzieloną rentę dożywotnią jak dłużej się z nią gada to niektórzy się kapują że jest z nią coś nie tak , gada jakieś głupoty , ma męża i dziecko mieszkają z jej mamą i ta mama trzyma cały dom w ryzach bo ona nie dałaby rady a nawet jej matka zajmuje się jej dzieckiem ta dziewczyna praktycznie nie rozumie nic ze świata

Fesztyk ale jakie głupo ty gada ?

nie wiem , tzn zależy na jaki temat chcesz pogadać, niektórzy wogóle się nie pokapują że jest upośledzona, mówią do niej o polityce a ta patrzy , przytakuje i np odpowie bo to wszystko jest tak....że ....no....ta wszystko wina leży dlatego........że wszystko jest przez komuchów ......bo byłoby inaczej........no......i ....i......i..... ona powtarza to co usłyszy w radio maryja bo jej mama tego słucha w kuchni i powtarza to co tam usłyszy ale raczej nie rozumie tej całej zależności , nie rozumie że są partie różne itd

A to chyba nie tak źle, myślałam że po dłuższej rozmowie krzyczy że zabije rozmówcę, itp znam i taka dziewczynę a czemu ta siostra męża jest taka, jakieś komplikacje przy porodzie?

aż tak źle nie jest , ma przepisane leki psychotropowe bo ma silne stany lękowe , czasem jest wyłączona, nie jest zdolna do prowadzenia domu , to robi jej matka nie umie nawet pozamiatać podłogi , weżmie szczotkę i kręci się z nią wokół własnej osi i tak zamiata skutkiem czego ta podłoga jest dalej brudna skutki upośledzenia , ja znam teorię że gdy miała 4 lata miała wycinane migdałki na żywca i lekarze walili jej głową o fotel i trzymali , po tym zabiegu przestała mówić i uczyła się od nowa ma otępiałe myślenie , nie jest agresywna

"Zasluguje" to paskudne slowo...spoleczenstwo powinno decydowac czy osoba chora ma szanse na szczescie? To nie Trzecia Rzesza ...

Prawdą jest, że osoby niepełnosprawne intelektualnie w stopniu lekkim na pierwszy rzut oka nie różnią się od reszty społeczeństwa, w rozmowie można już zorientować się, że nie jest to intelektualista, ale prawda jest taka, że niektórzy rodzą się z niepełnosprawnością, ale równie dobrze można jej nabyć np.:poprzez zaniedbanie mające miejsce w domu rodzinnym. Osoby takie zwykle bez problemu kończą szkoły zawodowe, mogą wchodzić w związki małżeńskie i mieć dzieci.

znam taka lekko upośledzona dziewczyne i tak jak piszecie , na pierwszy rzut oka może tego nie widać , dopiero w rozmowie można sie zorientować np nie łapie żartów i bierze je wszystkie na poważnie ,ani przekomarzania sie itd I np na facebooku pisze ,, ja i pies " ,, ja w domu" ,, ja w Warszawie" , nie rozbudowuje zdan

A poza tym nie tak zle sobie radzi bo ma chłopaka nawet ( też nie zbyt rozgarniętego ,ale jednak ma) , znajomych raczej nie ma choć jest lubiana przez ludzi , chodziła do szkoły specjalnej całe dziecinstwo bo w zwyklej nie dała sobie rady ,a teraz nie wiem co robi , podobno w jakimś zakładzie pracuje dla szwaczek

Ja tesz mam uposledzenie umyslowe w stopniu lekkim to nic złego mieszkam z narzeczonym jestem na rencie ukończyłam szkole zawodowom specjalnom można normalnie żyć funkcjonować znajomi muwiom że u mnie nie widać upośledzenia umysłowego

Mam córkę z niepełnosprawnością umysłowąw stopniu lekkim Nigdy nie myślałam, że będzie to takie trudne. Serce mnie boli gdy moje dziecko płacze , że nie ma koleżanki. Nasze społeczeństwo nie jest zbyt tolerancyjne. Dużo mówi się o innych niepełnosprawnościach. Spycha się natomiast na margines takie dzieci jak moja córka. Nawet nie ma dofinansowania do turnusów rehabilitacyjnych dla takich dzieci . Brak również miejsc , w których mogłyby takie dzieci się spotkać. Robię wszystko co mogę żeby zapełnić mojemu dziecku czas wolny. Ona jednak potrzebuje rówieśników. Czy jest jeszcze ktoś taki co boryka się tak jak ja z samotnością swojego dziecka.

Współczynnik inteligencji też jest!

Mi też nie jest lekko,mam 20 lat i Zespół Aspergera, rozwój intelektualny mam w dolnej normie.Testy IQ robili w skali Wseschlera w wieku 16lat.Nie mam kolegów,znajomych,czuje się poprostu wykluczony ze społeczeństwa.Miałem 3 załamania nerwowe tylko,że po pierwszym załamaniu wylądowałem w zakładzie psychiatrycznym, miałem wtedy 17lat.Już w życiu nie chciałem tam wrócili,mówili mi,że pomogą mi ale mnie okłamali.Z wieloma przykrymi sytuacjami życiowymi się spotkałem.W szkołe byłem gnebiony,wyzywany.Jako dorosły człowiek jestem zawiedziony,musze się z magać z wieloma trudnościami.

Ja mam siostrę z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim. Jak większość takich osób boryka się z odrzuceniem i z samotnością. Widzę codziennie jak bardzo chciałaby mieć "normalne" życie - znajomych, przyjaciół. Myślę nad stworzeniem grupy wsparcia zarówno dla takich osób jak ich rodzin. Moja siostra ma 23 lata, wykształcenie zawodowe, organizujemy jej zcas wolny jak tylko możemy, (wyjazdy na wycieczki, wakacje, wyścia do kina itp, fitness, praktyki, zajęcia dodatkowe, angielski) ale brakuje właśnie tej spontaniczności, obecności drugiego człowieka, który podzieli się z nią swoim czasem. Jeżeli jest tu ktoś, kto myśli podobnie do mnie, proszę o kontakt na: moja.siostra.w@wp.pl

Życie na mojej drodze postawiło dwie takie kobiety, niby nie do odróżnienia - trochę głupiutkie ale w każdym klubie jest pełno słodkich idiotek. Uciążliwe może być potem życie codzienne, problem z wypełnieniem druków w urzędzie, czy zwykłe czynności domowe, nie cholery nie można było przetłumaczyć że metal + mikrofala to zło itp. Plusy to prostolinijność, zawsze mówiły i robiły to na co miały ochotę, nie potrafiły kłamać. Duży plus to łóżko, żadnych przemyśleń moralniaków co wolno co nie, co zaproponujesz spróbują i czerpią z tego przyjemność, w sexie górę bierze instynkt a nie mózg.

jeśli chodzi o niepełnosprawności sprzężone to polecam ośrodek www.czyz.edu.pl z Częstochowy

Tego nie widać na pierwszy rzut oka. Dopiero jak bliżej poznasz i to też nie każdy.

Dnia 29.07.2016 o 20:09, Gość gość napisał:

Mam córkę z niepełnosprawnością umysłowąw stopniu lekkim Nigdy nie myślałam, że będzie to takie trudne. Serce mnie boli gdy moje dziecko płacze , że nie ma koleżanki. Nasze społeczeństwo nie jest zbyt tolerancyjne. Dużo mówi się o innych niepełnosprawnościach. Spycha się natomiast na margines takie dzieci jak moja córka. Nawet nie ma dofinansowania do turnusów rehabilitacyjnych dla takich dzieci . Brak również miejsc , w których mogłyby takie dzieci się spotkać. Robię wszystko co mogę żeby zapełnić mojemu dziecku czas wolny. Ona jednak potrzebuje rówieśników. Czy jest jeszcze ktoś taki co boryka się tak jak ja z samotnością swojego dziecka.

Jest jeszcze ktos taki kto boryka sie z samotnoscia swojego dziecka i ja jako matka rowniez nie przypuszczalam ze to bedzie takie trudne...prosze o kontakt kinia83s@interia.pl