Mam to,co najważniejsze i nie umiem się tym cieszyć.

Nieźle zarabiający mąż,trzyletnia bardzo mądra córka,dość duże mieszkanie,wszyscy jesteśmy zdrowi.Do tego możemy liczyć na pomoc rodziców. Jestem zła sama na siebie,że nie umiem tego docenić i z tego korzystać,tylko wiecznie chodzę nerwowa,nabuzowana.Wściekam się,że mam brudną podłogę i o inne pierdoły.Też tak grzeszycie,że narzekacie,zamiast cieszyć się życiem?

niby wszystko, a marudziłam. A potem sie posypało.. i została dupa blada :( więc ciesz się, póki możesz, bo ja żałuję, że chodziłam wtedy jak struta

bo nie masz się czym cieszyć pewnie brak ci miłosci

no złociutka zazwyczaj tak jest że jak sie ma wszystko pod noskiem to nic się nie podoba i nie potrafi się docenić tego co się ma. Inni nie mają nóg albo rąk, albo mają chore dzieci, albo nie mają dachu nad głową... moze zamiast patrzec na siebie rozejrzyj sie do okoła. W tej Polszej ludziom się w dupkach przewraca, Ci co maja wszystko to wiecznie im mało.

No tak...Z mężem po siedmiu latach już się nie układa,jak kiedyś.

A może zamiast sobie wyszukiwać problemy, znajdziesz sobie jakąś pasję? Chyba po prostu Ci się nudzi...

dziś ciesze się z tego, co mam zdrowe dziecko praca rodzina znajomi niestety, tylko zdrowia nie mam i nie będę mieć :(:( wszystko inne mam

taka to juz ludzka natura, ze docenia sie cos co sie straci. Zycze Ci zebys nic z tego o czym piszesz nie stracila