czuję się strasznie sfrustrowana

co jak sądzę odbija się na moich dzieciach. Jestem z nimi w domu (z różnych powodów), dopiero od września pójda do przedszkola, ale nie wiem jak wytrzymam do tego czasu. Kocham swoje dzieci i staram się być przy nich jak najbardziej opanowana, nie krzyczeć na nich...ale zwyczajnie nie mam najmniejszej ochoty na nic...Nigdzie właściwie nie wychodze. Moją największą rozrywką są większe zakupy 2 razy w miesiącu i ze 3 razy w miesiącu wizyta u kogoś z rodziny. Oczywiście i na zakupach i u rodziny (chyba że to moi rodzice) cała opieka nad dziećmi spada na mnie. Nie mogę nawet spokojnie obejrzeć programu w tv wtedy, gdy mój mąż jest w domu. Mam wrażenie, że on specjalnie tak nieudolnie zajmuje się dzieciakami, żeby mieć wymówkę... Nic sobie nie kupuję. Mój mąż narobił nam długów i tylko ja poczułam się do tego, żeby uważać na wydatki. Teraz on lepiej zarabia i wreszcie mogłabym sobie coś kupić, ale on tak szybko wydaje pieniądze, że zaczynam się wkurzać. Ostatnio powiedział mi, że "no teraz mogłabyś sobie te 30zł zostawić"....rzuciłam w niego tym, co akurat trzymałam w reku... Nawet nie potrafię opisac jak strasznie się czuję...Jestem po prostu wykonczona całą tą sytuacją...Chodzę znerwicowana i wściekła...Już naprawde nie wiem jak sobie z tym poradzić...

współczuje męża.. a może w sobotę, albo w inny dzień kiedy on jest w domu, po prostu jedź na zakupy, na spacer, zostaw go z dziećmi na cały dzień. zobaczy jak to jest, na pewno sobie poradzi.

Męża do pionu postawic i to za kazdym razem gdy zobaczysz u niego jakies wymiganie sie przed tym o co nawet prosic nie powinas