straciłam wiarę w facetów...

zawsze wiedziałam o tym, że oni są troszkę inni niż kobiety. mają inne spojrzenie na świat, inaczej postrzegają różne rzeczy. no ale ok...powinniśmy się w końcu czymś różnić. przez długi czas (niepotrzebnie!) strałam się ich zrozumieć. chciałam w końcu się z kimś związać, mieć kogoś, kochać i być dla kogoś ważna. dziś wiem, że to była strata czasu. jest mi źle, smutno, ciągle chce mi się płakać. mam takiego pecha do facetów. na codzień tego nie okazuje, gdyby moi znajomi wiedzieli jakie przeżywam rozterki...staram się być silna i pewna siebie ale w środku się sypie, tak bardzo chciałabym się w kimś zakochać z wzajemnościa, brakuje mi czułości, fizycznej obecności mężczyzny. nawet takie głupie święta...zawsze rodzina w komplecie, kuzynki przyjeżdzają ze swoimi drugimi połówkami, jest mi wtedy jeszcze bardziej przykro. rodzina to mnie chyba uważa za jakieś dziwadło :( nie wiem gdzie popełniam błąd: jestem za bardzo jak kolega? jestem za brzydka? mam aż tak zły charakter? a może za bardzo się staram? pytań nasuwa się mnóstwo...już nie wiem co robić, żeby w końcu ktoś się mną zainteresował :(

sperma jest ciężkostrawna :o

dzięki podszywie -.-

zacznij żyć realnymi problemami

siedzę i myślę nad tym wszystkim...nie mam ostatnio już siły na nic, nie umiem się niczym cieszyć

nie czekaj aż ktoś się Tobą zainteresuje tylko Ty się kimś zainteresuj i zdobywaj cel, mnie się tak udało, zdobyłam faceta o którym marzyłam i on teraz ugania się za mną ;)

chyba sie napiję...

mnie chyba po prostu nikt nie chce

siedzę i myślę nad tym wszystkim... ---prima aprilis jest dopiero jutro

jezeli cie to pocieszy to ja stracilem calkowicie wiare w ludzi. I nie zanosi sie aby to zmienic. A ty jeszcze nie raz stracisz wiare i to nie tylko do facetow.