Czy fajny, oczytany facet może pokochać

kobietę, która strasznie zaniedbała się intelektualnie przez ostatnie kilka lat, ale obecnie znowu pracuje nad sobą, znalazła sobie pasje i jest ciekawa świata?

Uwielbiam elokwentnych facetów (no może poza typem przemądrzałego doktorka), są interesującymi rozmówcami i każda konwersacja z nimi motywuje mnie do rozważań różnych kwestii, jak i do pracy nad sobą, ale zawsze mam obawy, żeby okazać im swoje zainteresowanie jako kobieta. Czuję się, że nie dorównuję im wiedzą, obawiam się kompromitacji.

Zupełnie niepotrzebnie się obawiasz.

Tzn. staram się nadrobić stracony czas, dużo czytam, uczę się języków, znalazłam sobie dziedziny, w których pragnę być dobra, ale i tak mam kompleksy.

Sama nie wiem. Inni mają problem z wyglądem, ja z intelektem.

a masz jakieś studia?

Ile masz lat?

możesz sprawdzic swoją wiedzę z dziedziny prawa: http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=5564466&start=0

I tak to wszystko wygląda. Nie mam szans u mężczyzn w moim typie.

Właśnie kończę I stopień studiów licencjackich na kierunku historia. :)

Lat mam 23.

Prawo akurat nigdy mnie nie interesowało, ale dzięki :)

To świetnie, że zdajesz sobie sprawę ze swych ograniczeń intelektualnych. To zadziwiająco rzadkie.

Studentka, 23 lata. Czym się tu martwić, kobieto?

Tym, że zmarnowałam tyle lat z powodu potężnej depresji i zaniedbałam zdolności, które mogłam doskonalić. Zanim zachorowałam byłam bardzo ciekawą świata osobą. Moją największą pasją była geografia, kolekcjonowałam stare mapy, przewodniki, razem z rodzicami chodziliśmy sporo po górach. Niestety traumatyczne przejścia, jakie doświadczyłam w gimnazjum, sprawiły, że z radosnej, żywej osoby stałam się przygaszoną, smutną osobą. Dopadła mnie depresja, potem fobia społeczna. Nie mówię, że całkowicie nic ze sobą nie robiłam, bo bywały momenty, kiedy wracała ta stara Kaśka i wówczas to normalnie czytałam książki, rysowałam itp., ale później znowu przychodziła chmura smutku i zabierała wszystko, co dawało mi jakieś zadowolenie. Pójście na studia niewiele zmieniło w moim życiu. Huśtawka nastrojów zaburzała mi życie. Semestr zimowy na drugim roku ledwo zaliczyłam, bo byłam w tak tragicznym stanie, że miałam problemy ze wstaniem z łóżka. Jednak to właśnie wtedy dzięki namowie rodziny poszłam na leczenie. To dzięki niemu wróciła mi ochota do życia. Zaczęłam więcej wychodzić, spotykać się z ludźmi, powolutku wracałam do dawnych zajęć. Tak jest i teraz. Ale niestety z pewnością siebie nadal u mnie kiepsko.

jakich' doświadczyłam - sorki ;)

moze i nie interesujesz sie prawe, ale proszę zajrzyj do mego tematu, jeśli jesteś dobrym człowiekiem:(

http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=5564222&start=0 tu zajrzyj ps. faceci nie potrafia kochac, to udowodnione naukowo, jakby co

Te właśnie kompleksy powodują, że unikam bliższych kontaktów z facetami, przynajmniej takimi, o jakich wspomniałam. Kilku facetów dawało mi do zrozumienia, że się im podobam, ale ja zwyczajnie udawałam obojętną, żeby broń Boże nie wykryli moich braków. I z tego też powodu jestem ciągle sama.

piszesz tylko o sobie- jesteś egoistką, wejdz w mój temat

Przykro mi, nie miałam nigdy tego typu sytuacji i nie mogę ci pomóc. Nie musisz mnie nazywać egoistką, bo to logiczne, że jeśli mam problem, to piszę o swoim życiu.

Na tym teraz zakończę. Reszta ewentualnie jutro. ;) Gdyby ktoś chciał coś napisać od siebie, co mogłoby być radą dla mnie naturalnie zapraszam. Chciałabym jakoś poradzić sobie z tymi kompleksami. Pozdrawiam i dobrej nocy życzę :)

podobnie. na pewno poznasz fajnego chlopaka. wydajesz sie inteligetna i madra

Dzięki. :) Mam nadzieję, że tak będzie, bo na razie strasznie się porównuję z innymi dziewczynami i niestety zazwyczaj to ja wypadam niekorzystnie. U mnie na roku jest kilka dziewczyn o dużych predyspozycjach naukowych, biorą one udział w różnego typu konferencjach, żywo dyskutują z wykładowcami, kolegami. A ja cóż... może nie jestem jakaś najgorsza, mam jakieś pasje, ale przy takich osobach moje kompleksy ujawniają się jeszcze bardziej. Ostatnio wpadł mi też w oko pewien facet. Dokładnie taki, jaki sobie wymarzyłam - umuzykalniony, elokwentny, ciekawy świata, z zainteresowaniami. Ale chyba znowu nic z tego nie będzie, właśnie dlatego, że czuję się przy nim bezwartościowym, szarym człowiekiem.

Czy rzeczywiście powinnam otworzyć się na facetów?

Hmm?

oczywiscie ze tak, przeciez miłośc nie wybiera, i jelsi ktos kogos naprawde kocha to przy ni jes bez wzgledu na wszytsko

Wiele bym dała, żeby spotkać kogoś takiego, kto zaakceptowałby mnie taką, jaką jestem, kto będzie wyrozumiały, kochający, empatyczny. Niestety gdy rozglądam się wokół odnoszę wrażenie, że brakuje takich ewentualnie są oni zajęci.

chwili ma własną działalność i jest przystojny a jego wybranka głupia i brzydka ale cóż facet nigdy nikogo nie miał i pewnie wziął pierwszą, która go zechciała a, że to porządny gość to nie zdradził i nie zostawił jej dla innej mimo, że chętne są.