Jestem do niczego, nic nie umiem :(

- Mam 27 lat - Mgr socjologii. - Mam firmę która ledwo zipie. - W niczym nie jestem dobra :( - socjologia nic mi nie dała, stracone 5 lat:( Marzyłam o medycynie ale rodzina mi wybiła z głowy (?!), na dodatek nic z tego bo nawet matury pod tym kątem nie zdawałam. - Angielskiego uczę się od zawsze a nic nie umiem, w rodzinie wszyscy angielski biegle znają, niektórzy jeszcze inne języki. Na rodzinnych spotkaniach non stop wtrącaja coś angielskiego. - sprawna ale w niczym dobra, ciągle krytykowana bo rodzina to sportowcy. Ciąglę się przechwalają a ja nawet pływać nie potrafię. - Chciałabym coś zacząć robić, zapisać się gdzieś, ale nie wiem gdzie:( Nie mam pomysłu na siebie :( :( :( Jest mi naprawdę przykro bo czuję się do niczego, nic nie umiem, jestem po prostu beznadziejna. Tak bardzo chciałabym umieć chociażby jedną rzecz a dobrze... Tylko niestety pieniędzy za dużo też nie mam :/

dodam, że mieszkam w średnim mieście 90 tys. - mam męża ale jego cały czas w domu nie ma, pracuje a później ma treningi. - wkrotce planujemy dzieci i czasami myślę, że tylko one mnie "uratują", że może będę dobra w byciu mamą...

aaa i nie mam koleżanek, nie mówiąc już o przyjaciółkach. Tzn. mam dwie koleżanki ale z nimi widzę się 2 max 3 razy w roku bo daleko mieszkają. Ehh jestem sama :(

w porownaniu ze mna i tak wygladasz lepiej ja raczej nigdy nie bede nawet magistrem

Lepiej zapomnij o dzieciach, z takim podejściem do życia wychowasz kolejne ofiary losu. Jak się czujesz beznadzieja, to idź i bądź wolontariuszką w hospicjum. Może wtedy dostrzeżesz, jaka jesteś szczęśliwa i ile masz.

Myślę, że niepotrzebnie porównujesz się do rodziny i szukasz zainteresowań czy pasji tam, gdzie niekoniecznie możesz ją znaleźć :o Pomyśl o sobie, a nie o rodzinie - co lubisz, co umiesz, co chciałabyś rozwinąć, co zobaczyć, czego się nauczyć. I umówmy się - znajomość języka nie jest wyznacznikiem niczego. Tak samo jak to, że Twoja rodzina to sportowcy - co to znaczy? Zdobywają medale? Wygrywają olimpiady? Daj spokój, chyba trochę idealizujesz tych ludzi.

Generalnie jestem pogodną osobą. Ale czasami tak mi się zbiera :( I wtedy naprawdę uświadamiam sobie że NIC NIE UMIEM. Chciałabym cokolwiek dobrze robić, uprawiać jakiś sport, znać się na czymś, pasjonować się czymś, znać jakiś język obcy, no cokolwiek... Co z tego jak mam mgr jak mi to nic nie dało... Największy problem jest ze mną taki, że nie wiem czego próbować... boję się, że znowu coś mi się nie uda. Wiele razy słyszłam od najbliższych "zrób coś z sobą" Jeszcze za czasów studiów jak były koleżanki to jakoś dawałam radę, ale teraz straszny kapeć się ze mnie zrobił... Nigdy nie użalam się nad sobą, to mój pierwszy raz:) no ale...i le można udawać zadowoloną, pogodną i uśmiechniętą, nie narzekającą na nic. Teraz jestem sama w domu, mam kafe... myślę, że to jedyne miejsce gdzie mogę się wygadać, bo w realu to nawet nie mam z kim pogadać. Nawet mąż powie "to zacznij w końcu coś robić" :(

a Wy w czym jesteście dobrzy?

dzieci jeszcze bardziej udupią