moim jedynym wsparciem była mama ,ale juz nie jest...

nie mam juz komu powiedziec o swoich problemach bo nikt mnie nie zrozumie... koleżanki nie są szczere itd... a ja mam problemy , nie wiem czy nie mam jakiejś depresji na serio , a ona tylko sie na mnie wydziera jak jej opowiadam o tym, że mam sie zajac nauka . .. zostałam z tym zupełnie sama jednym słowem i sama musze sobie z tym poradzic...

i to nie są jakieś smutki natolatki ,że chłopak np ja rzucił. Mam 24 lata i ciagle poadam w smutki , nie widze czesto sensu zycia , nie potrafie sie nim cieszyć, czuje ,że już nic dobrego mnie nie spotka... ale nikt tego nie rozumie... a mi sie naprawde nie chce zyc. Uczę się , wykonuje swoje obowiazki mimo zlego samopoczucia ,ale ja juz nie mam sily na nic...

Ludzie nie maja cierpliwości Sami maja problemy twoja mama tez Idź do psychologa i weź tabletki

nie chce brac zadnych tabletek , a czy psycholog mnie zrozumie? pewnie powie to co powinien i tyle... nikt mnie nie rozumie to jest straszne... że sie czuje bezndziejna , ze czuje ,że nic dobrego mnie nie czeka....

nie rozczulaj się nad sobą, oczekujesz współczucia? wielu ludzi ma podobnie i jakoś dają sobie radę, możesz próbować wyjaśnić matce dlazcego czujesz się beznadziejnie i masz depresję

nie lubie sie rozczulac nad soba , poprostu już nie mam checi do zycia i tyle...nic na to nie potrafie poradzic

Ty Przemek -- ty Kretynko Daj sama radę ale nawet na tyle cie nie stać Skoro boli głowa i bierze sie apap to na bolaca dusze tez można

no to dawaj, co cię trapi? z czym sobie nie możesz poradzić?