KAŻDY DZIEŃ TAKI SAM.

Mieszkam w polsce. W warszawie. Rano 99,9% osób które wyszły z domu pędzi do pracy, do szkoły, na uczelnię. Same obowiązki.Te same smutne twarze. Obowiązkowo śniadanie przed wyjściem przygotować na wynos, albo zjeść w domu. Większość dnia napędzane lękiem przed przyszłością. Po pracy. Wolność. Iluzja wolności. Bo i tak dostosowane do dnia następnego. Trzeba się wyspać. Ciężko się wyspać. Pobudka. Jak co dzień, o podobnej porze. Takie życie. Kraina zwiędłych ludzi.

Ogólnie chciałem wam pogratulować bracia polanie.

Zgadzam się, czasami obserwuję ludzi w mpk - smutni, zapatrzeni w szybę, ja tez taka jestem.

Ja też taki jestem. Kiedyś byłem inny. Pamiętam jak byłem mały to wsiadłem do tramwaju z lodem. Starsza osoba kazała wysiąść bo to nie miejsce na spożywanie było. Jak byłem mały to grało się w zbijaka pod sklepem, zaznaczam że nie było boisk, byliśmy gonieni bo to nie miejsce.

często o wolnym duchu, ale też nie są szczęśliwi :O

Nie są szczęśliwi bo są gnojeni. Nie podoba się nikomu że po prostu sobie chodzi i grzebie w śmietniku. Takich należy bić. http://www.youtube.com/watch?v=IA5EqbCk0PM

a ja co ? po studiach planowana ciąza, mialam zostac w domu max 2 lata, a jestes juz 5 lat w domu !!! synek idzie do przedszkola, odwoze go, wraca, jem, sprzatam gotuje, piore, jade po synka, daje mu jesc, wraca maz, zabawy na polu, itp wieczorem kąpiel , usypianie, wtf ??? kocham moje dzieco nad zycie, jest mi cudownie,ze go mam, (2 raczej nie bede mogla z powodu zdrowia) no ale co ? tak to sie przeciaga, w weeendy zawsze gdzies wybywamy to jest fajnie, a w tyg ta monotonia , tyle czasu w domu, juz mialam 2 razy isc do pracy i nie moge, teraz byly plany ze w sierpniu ( w firmie meza) i znow chyba dupa, nie ma kto byc z malym, ani do przedszkola go odwiezc ani odebrac, mala pipidowka,ze nie ma nawet kogo na nianie wziac !, tesciowa jest ale raczej niechetna zreszta juz jak ona mi powiedziala jak ma to polegac, ze no synek chory bedzie z goraczka to w koc i do niej bo ona nie przyjedzie, to szlag mnie trafil do tego dzieco chore co 2 tyg, teraz byl tydz w przedszkolu i juz chory !!! i tak caly czas, w ogole zarabialabym i wszystko oddawalabym ew opiekunce, a i syn niem ialby takiej opieki jezu wygadalam sie, mam dosc jego chorob, tego wsyzstkiego, dobrz ze chociaz w mezu ma wiekie wsparcie i jest on kochanym czlowiekiem, ale jestem w kropce, bo juz nie chce byc w domu, a tak? maz ma odpowiedzoalna prace , nie moglby zostac z dzieckiem w domu, gdyby chorowal, a ja ? cofam sie w rozwoju

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Przez dwa lata żyłam tak właśnie. Od rana pośpiech, tłok i szum. Na początku nawet to lubiłam. Pamiętam, w biegu wypijam kawę, przez otwarte okno słysząc narastający ruch na ulicy,rzucałam kontrolne spojrzenie w lustro i chodu. Najpierw autobus, ścisk i zaduch, potem tramwaj, wesoły pan gra na akordeonie i ryczy mi do ucha. Uśmiecham się, ale nie mam nawet 2zł dla niego. Przepiłam prawie całą wypłatę w zeszły weekend, od pn jestem na przymusowej diecie. Zastanawiam się, do kiedy mam bilet miesięczny. Łapię klucze w recepcji i biegiem do biura. Uff, jestem pierwsza, nikt nie poczęstuje mnie urażonym spojrzeniem "przez Twoje spóźnialstwo firma kuleje". A nie, AR wyłania się z głębin korytarza, zapewne znów nawiedził damską toaletę, znow nie będzie można tam wejść przez najbliższą godzinę. Muszę niestety siku. Mimo wczesnej pory AR pachnie, jakby właśnie zszedł z pola po żniwach. Pijemy kawę razem. Czy już zrobiłam formularze? Jakie k.wa formularze? Do nowej metody. Jakiej k.wa metody? No co Ty, z Księżyca spadłaś? Ogarnia mnie panika, ściska w lodowatych szponach. Jak to, że nic o tym nie wiem? Rzucam się na biurko. No proszę, jest. Ukryte w pustym dotąd segregatorze na dolnej półce. O Jezu, choćbym się zesr..nie dam rady zrobić tego na dziś. Kto to tam włożył? No jasne-J. Dziwka jedna, jak ja jej k.wa nienawidzę. Pewnie znowu zwali na sprzątaczkę, a ja jestem w czarnej dupie. Jedną częścią mózgu obmyślam zemstę, drugą próbuję okiełznać panikę, gdzieś tam w głębinach mej pokrętnej duszy rodzi się perfidny plan. Opadam na krzesło, zrozpaczone spojrzenie wbijam w AR. Dzięki Ci, stokrotne dzięki, że mi o tym powiedziałeś. Mój uśmiech jest bolesny, ale spojrzenie zakochane. Jesteś super kolegą. Jak ja Ci się odwdzieczę? Może wyskoczymy gdzieś razem? AR jest zachwycony. Gdzie i kiedy? No, nie wiem. Przecież jestem udupiona niespodzianką od J. Fajnie by było dziś, pogoda barowa... Zrobię Ci te ramki, mówi AR, przecież i tak siedzę nad formułkami. Naprawdę? Nie, no ja tak nie mogę, przecież masz dość swojej pracy. Ale nie ma sprawy, postawisz mi browara. Rzucam się na AR z wdzięcznością, przyklejam mikrocycki do jego przepoconej koszuli. No, to załatwione, AR znika wniebowzięty, ja w myślach przepraszam rodziców. Znowu przepiję pieniądze na bilet, a tym razem wcale tego nie chciałam!. Tak przez 2lata wyglądało moje życie. Aż w końcu znienawidziłam samą siebie i padłam ze zmęczenia.