Mam problem z organizacją czasu :(

Ciągle mam problem, żeby zorganizować sobie dzień. Nie wiem od czego zacząć, nawet jeśli coś tam zaplanuję, to często moje plany ulegają zmianie. Ktoś powie, że jestem leniwa, że odkładam wiele rzeczy na później, ale tak nie jest. Obiektywnie rzecz biorąc każdego dnia coś robię. Tyle że jestem przesadnie dokładna, perfekcyjna, często zdarza mi się coś wielokrotnie poprawiać (mówię np. o pracy licencjackiej, której pierwszy rozdział oddałam dopiero po miesiącu :(). Nic dziwnego, że się z niczym nie wyrabiam. Patrzę na ludzi, którzy mają dużo obowiązków na głowie i jestem pod wrażeniem tego, jak szybko się wyrabiają. Proszę o radę - jak mam lepiej zorganizować sobie czas?

Podbijam :)

Ach, szkoda, że nikt się nie wypowie :(

Mam to samo. Twoja (i moja) podświadomość została nauczona, że na wszystko jest czas i nie trzeba się spieszyć. Trzeba ją przeprogramować. Jak? Podświadomośc jest jak dziecko trochę. Jest próżna. Żadne racjonalne tłumaczenia nie pomogą. Trzeba z nią "rozmawiać" na poziomie emocji. Np.: nagrody (bez kar). Przykład: wieczorem planujesz sobie kolejny dzień - koniecznie na piśmie ( to co napisane wydaje się podświadomości ważniejsze; pamiętaasz ze szkoły może, że uwagi pisemne dotyczące zachowania zawsze robiły większe wrażenie, niż słowne?) Ok. Masz zaplanowany dzień, a przynajmniej 5 zadań, które MUSISZ wykonać. I co dalej? Jak się zmusić? Ja stosuję taką metodę: jak uda mi się zrealizować plan, daję sobie nagrodę, cokolwiek: jakiś gadżet sobie kupię, wyjdę gdzieś na piwko ze znajomymi... zależy co lubisz. Spróbuj, to nic nie kosztuje, a może Ci pozwoli zapanować nad sobą. Ale nie oczekuj, że będzie łatwo. Wiem, że nie jesteś leniwa :) To jest spory problem, ale jak wszystkie problemy z głową można go rozwiązać. Trzeba tylko chcieć :) pozdrawiam PS> Ja do planowania dnia używam programu/aplikacji WUNDERLIST to-do & task list.

Dziękuję za wyczerpującą odpowiedź. Od dłuższego czasu się z tym męczę, wszelkie próby ogarnięcia dają tylko chwilowe skutki. Tak jak mówię nie jestem typem lenia, nawet wolny czas spędzam nad książkami, ale i tak ciągle jestem z siebie niezadowolona, czuję, że mogłabym coś zrobić lepiej, w większej ilości. I to właśnie mnie gubi. Dodam, że ostatnio mało co wychodzę z domu, właściwie tylko do biblioteki i na uczelnię, w związku z czym czuję się samotna i potwornie zagubiona. Koleżanki mają chłopaków, znajomych, imprezują. A ja? Siedzę w domu, ciągle rozmyślam nad tym wszystkim i powoli tracę mobilizację.

Podbijam, bo eż jestem ciekaw waszych sposobów

Chcieć to chcę, próbuję narzucić jakiś plan, ale jak mówię, raz mi to wychodzi, raz nie...

Jest też opcja, że zawsze będziesz z siebie niezadowolona, bo jesteś typem perfekcjonisty. Zadania należy dzielić na ważne i mniej ważne. I nie zapominaj o rozrywce, bo się podświadomie będziesz buntować. W życiu musi być równowaga. Zapewne znasz takie słowo jak pracocholik? Pracocholizm to choroba, która może doprowadzić do wyczerpania, a w ekstremalnych sytuacjach do zgonu. RÓWNOWAGA! Znam kilku pracocholików, i co dziwne, cały czas się boją, że zostaną posądzeni o lenistwo... Widzisz jakąś analogię? :)

Cieszę się, że jest więcej zainteresowanych, może razem coś wskóramy :)

Offtop: Ciulaty skrypt formu mają, nie odświeżają mi się wątki :( Nie wspomnę o wyglądzie forum.

Ejsdette, muszę Cię rozczarować. Nic razem nie wskóramy. Terapia grupowa nie pomoże. Możemy sobie poteoretyzować i nic poza tym. Samemu trzeba szukać sposobów. Jeśli używasz przeglądarki Chrome, to w aplikacjach możesz sobie już teraz zainstalować Wunderlist. W razie pytań a propos aplikacji pisz: gg: 665838198

Mam dokładnie tak, jak piszesz! Jestem strasznie wymagająca w stosunku do siebie, przesadnie ambitna, nie mogę sobie pozwolić na ani jeden błąd. Z tego powodu przed podjęciem każdej czynności odczuwam potworny strach, co też sprawia, że zaczynam odkładać moment, w którym mogłabym rozpocząć pracę. Tak naprawdę radzę sobie tylko wtedy, gdy wstanę o szóstej rano, bo wiem, że mam pełny dzień. Gdy mam coś zrobić popołudniu, dochodzę do wniosku, że jutro będą lepsze warunki ku temu.

To i tak masz spoko. Gdybym sobie nir rozpisywał planów, to nic bym nie zrobił. Ani rano, ani po południu, ani wieczorem.

Ciągle się tym zajmuję. Kupiłam sobie kalendarz, w którym dokładnie planuję, co zrobić o danej godzinie, dodatkowo powiesiłam nad biurkiem kartkę, która ma przypominać mi o tych czynnościach, ale tak jak mówię - musiałabym wstać maksymalnie o szóstej, żeby zrealizować każdy z tych punktów. I tak to wszystko wygląda. Od lat się z tym męczę. Dwa razy nawet nie poszłam na egzamin w pierwszym terminie, mimo że uczyłam się ponad tydzień. Wiesz czemu? Z obawy przed kompromitacją, przed tym, że sobie nie poradzę. Potem w drugim terminie zdałam egzaminy na bdb, ale ile mnie to kosztowało nerwów! Ciągle wydawało mi się, że nie umiem wystarczająco!

A masz może problem z poczuciem wartości? Ja niestety mam i podejrzewam, że to jest przyczyna tego wszystkiego. Ciągle jestem niezadowolona ze swojej pracy, czuję się głupkowata, powolna, porównuję się z innymi. Nie wierzę w siebie, wydaje mi się, że zwyczajnie sobie nie poradzę, co też skłania mnie do ucieczki.

lol, co za syf z tym forum :)

Problem poczucia własnej wartości może mieć swoje źródła w dzieciństwie (rodzina dysfunkcyjna, szkoła podst. itd...) Tak, mam z tym problem (DDA), ale wiesz co, wystarczy się polubić :) Zaakceptować itd... No bo jeżeli dla siebie jesteś niedostatecznie wartościową osobą, to dlaczego inni mają sądzić inaczej?

Mnie też dotyczy. Koszmar!

up

Ja mam z kolei osobowość unikającą. Obawiam się ludzi i tego, że mogą mnie skrytykować.

Dotyczy to wielu ludzi. Wielu ma tak z powodów "błachych". Np.: w szkole podstawowej fantastyczni pedagodzy powtarzali mi cały czas, że jestem "zdolny leń". Nie wiem, jaki był ich cel, ale jedynie co osiągnęli, to to, że im dalej w las, tym miałem większe problemy z nauką, organizacją czasu itd... Dlaczego? Zakodowałem sobie, że nie muszę się starać, bo jestem zdolny. Leniwy? Nie! Po prostu nie muszę się uczyć, bo i tak zaliczę sprawdzian, kartkówkę, czy co tam. W końcu jestem zdolny. Kiedy padały hasła, że mogę mieć lepsze wyniki, świeciła się lampka, że przecież jestem leniem, co z tego, że zdolnym? Trochę się zamotałem w tej wypowiedzi, ale chciałem pokazać, jak delikatną sprawą jest kształtowanie poczucia własnej wartości w człowieku od najmłodszych lat. Pewnie, gdybym ciągle słyszał, że stać mnie na więcej, że przecież można lepiej itd... byłbym jak autorka wątku. Ciągle pospinany, że zawiode oczekiwania. Najpierw czyjeś (rodziców, nauczycieli), a potem swoje. Bo przecież stać mnie na więcej, mogę lepiej itd... Mam nadzieję, że zostanie ten wpis zrozumiany, bo szczerze, to nie do końca wiem, czy udało mi się oddać myśl.

Ciężko się z tym wszystkim żyje, ciężko...

odświeżam posty

E tam. Trzeba zrozumieć powody, trzeba się zastanowić, czy mi to pasuje, a potem.... powoli, z mozołem zmieniac swoją matrycę :) A nie ciężko żyć :) Też masz prawo popełniać błędy. Głowa do góry!

ide na obiad.

Rozumiem cię doskonale. U mnie było na odwrót, zawsze uczyłam się z wyprzedzeniem.

Dzięki, postaram się zastosować do Twoich zaleceń. Odpocznę sobie co nieco, a potem poczytam sobie teksty na jutrzejsze zajęcia.

tu jest bardzo dobra porada na temat efektywnego wykorzystywania czasu: http://www.zaradni.pl/praca-i-kariera/jak-poprawic-swoja-efektywnosc-pracy/1,9879

Miałem ten sam problem. Ciągle zabiegany i nie miałem czasu na nic. Stwierdziłem, że muszę zacząć organizować sobie czas i teraz mam więcej wolnego czasu. Aktualnie uczę się oszczędzać czas spędzany przy robieniu posiłków wg. rad które znalazłem na http://krolczasu.pl/blog/jak-oszczedzac-czas-w-kuchni/

Wybrałam ciężki kierunek studiów, nauki jest tak sporo, że nie potrafiłam się wyrobić.. Na szczęście trafiłam na artykuł o Zasadzie Pareto. Wdrożyłam w życie porady i od razu potrafiłam się lepiej zorganizować. Zobaczcie sami: http://krolczasu.pl/blog/zasada-pareto/ Dajcie znać, czy ta metoda również na was wpłynęła tak wspaniale.