Dziś to zrozumiałam-nie kocham mojego męża.

Wczoraj mąż wrócił z wyjazdu służbowego i dziś do mnie to dotarło-nie kocham go już. Jesteśmy 10 lat po ślubie. Ja zawsze byłam tą co nosi spodnie w tym związku-więcej zarabiałam, decydowałam o wszystkim,bo on nie umiał nigdy wybrać. Ba to ja się jemu oświadczyłam-a w zasadzie spytałam-to kiedy bierzemy ślub? I chyba teraz jestem tym zmęczona. Rok temu urodziło nam się dziecko, zostałam z nim w domu na macierzyńskim, a potem zaczęłam pracować na pół etatu w domu. W tym czasie mąż znalazł lepszą pracę, często wyjeżdża,a ja... jestem zadowolona jak go nie ma. Jedynie cieszy mnie jak wraca to,że uprawiamy seks,a tak poza tym to męża mogłoby nie być w moim życiu. Nie cieszy mnie jego obecność, nie tęsknię jak go nie ma. Mogę powiedzieć,że lubię swojego męża, szanuję go, lubię uprawiać z nim sex ale już go nie kocham. Czy kiedykolwiek go kochałam? A może po prostu potrzebowałam się kims opiekować i prowadzić za rączkę? I teraz opiekując się dzieckiem nie potrzebuję opiekować się mężem?

A moze za duzo myslisz?

Niektórym kobietom jest w życiu za dobrze.

Dlaczego za dużo myślę? To chyba plus że kobieta myśli a nie wegetuje między garami i pieluchami. A co zazdrościsz,że coś w życiu osiągnęłam,że piszesz że mam za dobrze? Do wszystkiego doszłam własną pracą, mąż można powiedzieć przyszedł na gotowe jak miałam swoje mieszkanie, wprowadził się do mnie. Jego pensja starczała tylko na jedzenie-choć i na to nie zawsze. Także nikt mi nic nie dał.

Dokładnie. Jakby po d***e, od życia dostała, to by wiedziała, co to jest prawdziwe życie i prawdziwe problemy. Idź lepiej zrób rodzinie obiad, zamiast na kafe pierdoły wypisywać.

Ja nie gotuję.