Czy czujecie, ze zmarnowaliscie mlodosc?

Ja sie chyba nie wyszalalam, a teraz to juz nie wypada za bardzo.

a ile masz /?

28. Czuje, ze moglam w mlodosci robic wiecej, ale inna sprawa ze nie mialam tez na to zbyt pieniedzy.

Owszem. Z tym, że ja młodośc przegrałem totalnie, a nie na zasadzie "mogłem bardziej"

Tak.Nie mam zadnych wspomnien, nie rozwinelam zadnych talentow. Mam 20lat i jestem w czarnej d***e.

Że zmarnowałam nie, ale na pewno sobie utrudniłam i przyspieszyłam dorosłość

Ja sobie opoznilam doroslosc ;p Poza tym dzis w drodze do pracy doszlam do wniosku, ze oprocz 2 przyjaciolek to nie utrzymaly mi sie zadne znajomosci z LO, studiow... wiec stad to poczucie zmarnowania.

I tak, i nie. Jeśli chodzi o pewne kwestie osobiste to na pewno bo ciężko mówić o zmarnowaniu młodości jak jest się dopiero po 20. Z drugiej strony to czego chce mogę osiągnąć albo za niedługo albo nigdy więc wiek jest dobry.

Jak macie po 20 lat to nie mozecie mowic , ze cos zmarnowaliscie jeszcze.

dołek pokaz fote

Dokładnie mając 20-24 lata powiedzmy, ze jeszcze wiele mozecie zdziałać. Problem zaczyna się gdy zbliża się człowiek do 30stki, tych lat już nie odzyska

No to juz chyba nie zaczne zyc w wieku 30 lat, znajomych nie znajde i nic juz nie przezyje.

Nie przesadzaj dołek :) moja matka po 40-stce ma ciągle nowych facetów i nowe koleżanki też :) tak że ten...;)

Ja równiez sobie opóżniam dorosłość, jak nie teraz to kiedy się wyszaleję?? mam 22 lata dziewczyne zostawiłem bo to zbyteczne jeżdzić do niej, pisac spotykać się, jest to wszystko bez większego celu. Teraz mam czas na wszystko a na starośc będe tylko wspominał piękne chwile życia. (zaraz mnie nie zajedżcie że pewnie piję i ćpam po imprezach non stop bo to moję szaleństwa )- tak nie jest. Wyszalec sie można o wiele lepiej niż pójsć nachlac sie i wrócić.

Jakaś szansa zawsze jest. Wydaję mi się jednak, że ludzie w naszym wieku 25-30, którzy nie mieli życia mają chyba najtrudniej. Dlaczego? Ponieważ ten przedział wiekowy to tak naprawdę ostatni dzwonek, żeby jeszcze coś z tego życia wyciągnąc i naprawić. Z drugiej jednak strony rozdziera nas wewnętrzny ból, że tyle stracilismy, najlepszy okres w życiu. Nie wiemy co robić. Z jednej strony chcielibysmy poczuc te beztroskosc, zabawę i dzikośc, którą inni mieli w latach 18-25, a z drugiej mamy wrazenie, że w naszym wieku już nie przystoi(poza tym jak to zrobić, skoro nie mamy znajomych, pewnosci siebie, obycia w towarzystwie, a dla młodych jestesmy starymi piernikami) i trzeba żyć jak normalny 25+ latek(tylko czy da się tak zyc nie zaznajac tego co najlepsze w zyciu?).

Prawiczek bez wiary, o rany... ale czy Ty interpretujesz przegrane zycie jako brak zycia seksualnego tylko? Bo moze ja sie zle wyrazilam w tym temacie.

myślę ze tak do 11 13 roku życia nie zmarnowałam wykorzystywałam co najlepsze każda chwile teraz z biegiem lat zaluje ze poszłam do l. ogólnokształcącego , serio! dziś wybrałabym zawodówkę teraz wybieram się na jakiś kurs generalnie w całej mojej rodzinie tylko ja poszłam do LO a mi wiedzie się najgorzej

Dla mnie przegrane życie to brak życia towarzyskiego w całej rozciągłości. Brak znajomych, przyjaciół, ciekaiwe spędzonego czasu, poczucia ze wyciagnęło się z młodosci wszystkie "soki". Brak zycia seksualnego też, aczkolwiek w przypadku kobiet to ich wybór, więc tego w tym temacie nie uwzględniam.

Moja definicja zmarnowanego zycia jest nastepujaca: nie najezdzilam sie po swiecie, nie znalazlam faceta na powaznie na poczatku studiow, zeby byc z nim do teraz (bardzo popularny model) i nie mam (teraz) znaomych. Ale tak to zawsze znajomych i przyjaciol mialam, tak do ok 25 roku zycia.

zmarnowane życie tj. przegrane to takie gdy czujesz ze masz gorzej od rodziców gdy byli w tym wieku

A co ciekawego chcialbys robic? Ja bylam dosc strachliwa w mlodosci, ale znajomych zawsze mialam, zawsze mialam (no do teraz) z kim pogadac, isc do kina, na kawe, jakies wyjscia do klubow czy siedzenie na plotkach w akademikach. No nie sa to bardzo fascynujace rzeczy, biorac pod uwage jakdzis sie mlodziez bawi, ale nie bylam samotna cale zycie. Szkoda mi ze te znajomosci nie przetrwaly, w koncu kazdy juz ma dorosle zycie i swoja milosc.

Nie! tak nigdy nie myślałam! a młodość mam popołudniową i jest cudnie:)

Chcialabym jeszcze cos przezyc, cos dolozycdo tych wspomnien. Ale niestety nawet o znajomych nie jest latwo, a co dopiero o milosc.

"zmarnowane życie tj. przegrane to takie gdy czujesz ze masz gorzej od rodziców gdy byli w tym wieku" x Bardzo ciekawa definicja. Na pewno według tej definicji przegrałem życie. x "nie najezdzilam sie po swiecie, nie znalazlam faceta na powaznie na poczatku studiow, zeby byc z nim do teraz (bardzo popularny model) i nie mam (teraz) znaomych. Ale tak to zawsze znajomych i przyjaciol mialam, tak do ok 25 roku zycia." x W takim razie Ciebie pocieszę. Twoje życie obok zmarnowanego nawet nie stało. Jest po prostu przeciętne. Myślisz, że wszyscy to jeżdzą po swiecie? Gdzie? Poza standardowymi kilkudniowymi wypadami do innych krajów europejskich to raczej cienko z tym. Do tego byłas towarzyska i miałaś życie intymne. Jesteś po prosty, jak to się obecnie określa normalfag. Twoje życie nie ejst niczym niezwykłym ani pozytywnie, ani negatywnie. Na pewno możesz byc niezadowolona z takiego obrotu sprawy ale nazywanie tego zmarnowanym życiem jest delikatnie mówiąc mocno przesadzone

myślę ze tak do 11 13 roku życia nie zmarnowałam wykorzystywałam co najlepsze każda chwile teraz z biegiem lat zaluje ze poszłam do l. ogólnokształcącego , serio! dziś wybrałabym zawodówkę teraz wybieram się na jakiś kurs generalnie w całej mojej rodzinie tylko ja poszłam do LO a mi wiedzie się najgorzej x generalnie zawsze miałam gorzej od innych dlatego ze szlam "prawidłowa" droga gdybym mogła cofnąć czas o jakieś 7 lat to dziś to co bym naprawiła: 10 chłopaków nawet żonatych a i dziewczyna dziecko bez ślubu , nie wiem co tam jeszcze przynajmniej nie musiALABYM NIKOMU UDAWADNIAC NIC ALE MOGE JESZCZE NADROBIC MAM DOPIRO 22 LATA ZYCIE PRZEDEMNA

"normalfag", nie znalam tego slowa ;) No dobrze, to moze odczuwam nostalgie jakas za przeszloscia... kiedy wszyscy byli beztroscy i mieli duzo czasu, a teraz tak juz nie ma. I ja mam jeszcze chec zrobienia czegos z zyciem, a tu ludzie maja kredyty i dzieci i czuje, ze juz nic nie zrobie (sama sie boje podrozowac no i samej to co to za radosc). Widzicie, dzis nie o braku faceta glownie.

Do tego wydaje mi sie ze inni maja cudowne zycie pelne wrazen (pewnie dlatego , ze sa w parze) i to meczy, sama siebie tym mecze.

CIEKAWA DYSKUSJA

O zmarnowanej mlodosci,a nawt dziecinstwie mozna mowic z perspektywy 50 lat.Jakmacie 20-30 to mozecie jeszcze wiele osiagnac i cieszyc sie zyciem.Tylko trzeba zachowac rozsadek.

Całej młodości nie zmarnowałem,ale jej początkową fazę pod jednym względem na pewno tak. W młodości imprezowałem, podróżowałem,poznawałem nowych ludzi i nowe miejsca.

 We wczesnej młodości unikałem jednak kontaktów z dziewczynami. Miałem wtedy 15-18 lat. Zachowywałem się wobec nich tak jakby one kąsały albo były trędowate. Gdy taką jedną poznałem w pociągu to pojechałem do niej w odwiedziny z kolegą gdyż nie chciałem zostać z nią sam na sam. Gdy ona napisała do mnie kartkę na święta to jej nie odpisałem. Na studniówkę poszedłem sam mimo tego,że ona chętnie poszłaby ze mną. Oczywiście bałem się momentów sam na sam z nią, a tych po studniówce by nie brakowało.Żałowałem,że byłem takim tchòrzem i dzikusem gdyż jednocześnie bardzo mnie do niej ciągnęło. Nasze kontakty z powodu mojej fobii urwały się w końcu. To było do przewidzenia. Takich sytuacji w ciągu kilku lat było więcej. Zazdrościłem kolegom,że nie mieli problemów w kontaktach z dziewczynami. Mnie te strachy w końcu przeszły. Przekonałem się, że dziewczyny nie gryzą. Obudziłem się. Zacząłem korzystać z uroków młodości. Trochę pòźniej niż większość moich rówieśników ,ale jeszcze zdążyłem.