rozstaliśmy się z dnia na dzień

poznałam go nad morzem , rok temu. była impreza, wpadłam na niego w tłumie , od razu zaczęliśmy rozmowę. Od tam tego dnia byliśmy nie rozłączni. Widziałam go codziennie. kiedy wróciłam do domu, okazało się, że mieszka 10 min ode mnie. staliśmy się nie rozłączni. wspieraliśmy się . był pierwszym mężczyzną , któremu powiedziałam, że go kocham. było idealnie. wiadomo, były też kłótnie , ale to jak w każdym związku. widziałam, że mnie kocha. byłam dla niego najważniejsza. ale to się nagle zmieniło. poszedł raz na spotkanie z kolegami, poszła tam siostra cioteczna jednego z nich. od razu było widać , że spodobał jej się mój chłopak. naszym marzeniem były zaręczyny w rocznicę , nad morzem , gdzie się poznaliśmy. ta dziewczyna zaczęła pisać do niego , wydzwaniać. zaczęłam się martwić , bo tak zwykłe koleżanki się nie zachowują. on upewniał mnie , że ona go nie obchodzi. więc byłam spokojna. on nigdy nie kłamał. aż do czasu kiedy ją poznał. w maju się rozstaliśmy, powiedział , że nie wie co robić, że zaczął się z nią spotykać, że podoba mu się. musiała mu zaimponować czymś , czymś tak mocno , że moje zalety wygasły w jej świetle. nie mamy ze sobą kontaktu. z dnia na dzień się rozstaliśmy. próbuje iść na przód ale myśl, że w rocznicę jestem sama a on z nią mnie dobija. jak mógł z dnia na dzień zapomnieć o wszystkim co nas łączyło, o tym co przeżyliśmy. bo naprawdę było wspaniale. podróżowaliśmy, świetnie się dogadywaliśmy. i nagle pojawia się inna dziewczyna. nie wiem co o tym myśleć. to nie był tylko mój chłopak, to był mój przyjaciel , któremu wszystko mówiłam. i trudno mi jest kiedy nie mam z nim kontaktu i nie mogę z nim rozmawiać. trudno jest.