Mam 30 lat i nic nie osiagnelam w zyciu.

Naszla mnie tak refleksja.Nic w swoim zyciu nie osiagnelam.Nie mam wyksztalcenia ani pracy. Zyjemy skromnie bez szalenstw i nic nie wskazuje na to ze sie cos zmieni.

Ja też,co prawda mam mniej lat od Ciebie. Ale też szukam pracy znaleźć nie mogę. Wykształcenia nie mam,ale nie mam też wygórowanych oczekiwań chhodzę już nawet na rozmowy do carrefour express itp

Ale zle ci z tym autorko?

nie kazdy ma to czego chce lub co inni maja niestety czasami to zalezy od naszej determinacji szczescia czy zamoznosci rodziny tak jak gwiazdy rodza dzieci to te dzieci juz maja za darmo wszystko a inni całe zycie charuja na to co bogaci maja w ciagu paru lat tylko trzeba sie cieszyc małymi rzeczami jesli sie docenia to co sie ma nie łam sie!!!!napewno masz jakis swoj skarb

Bo jesli tak to masz jeszcze czas by to zmienic. Ja wyksztalcenie mam, ale jestem bez pracy - wiec sama widzisz. Ale dobrze mi tak jak jest.

bardzo zle mi z tym.

w sumie ja tez :( pracuje, ale boje sie, ze mi nie przedluza umowy :( pomimo tego, ze pracujemy oboje na swoje marzenia musimy mocno zaciskac pasa a i tak codzienne zycie nas przytlacza (nagle zepsucie sie samochodu, pralki, i tym podobne p*****ly :O ) i tak jakos to wszystko mija :( nie mamy w sumie nic takiego wartego wiekszego wspomnienia, zadnych cudownych podrozy, wygodnego domu (lazienka jest do totalnego remontu, kable tez trzebaby wymienic, ogrzewanie zrobic...), fajnego auta (uzywany 10letni fiat :O ) jak strace te prace to juz w ogole wpadne w rozpacz :(

ale masz męża, masz! ja nawet tego nie mam, to dopiero jest tragedia...

mieszkanie mam od miasta. inaczej niewiem gdzie bysmy mieszkali. samochodu nie mamy. nawet niechce myslec co by bylo gdyby popsula sie pralak czy lodowka. nigdy na nowa nie bedzie nas stac.

ktos jeszcze sie wypowie.

Ja mam tak samo. Do d**y to wszystko

A ja wam powiem tak : ja mam zawód wyższe wyksztalcenie ,i jeden wielki bolący problem . Może wyprowadzicie mnie z obłędu .. Zawsze jak byłam mala bawiłam się w nauczycielkę i tak zostało zostałam nauczycielem . Teraz dają mi max 20 lat chodź mam 30 nie mam męża ani dzieci .. Mam pecha do mężczyzn co bardzo boli ... Ale tez pecha do innej pewnej rzeczy,,, Jestem tez wysportowana chodzę na siłownię ,jeżdżę na rowerze.... Nie czuje w ogóle swojego wieku Pewnego pięknego dnia przyszła do mnie pani dyrektor i powiedziała zapisałam kadrę na szkolenie z zakresu tenisa ziemnego ... Myślę sobie tenis? ... Nigdy nie grałam ale jak dyrektor wysyła nie mam wyboru... I tutaj zaczął się mój dramat mając 28 lat poszłam na nauki tenisa ziemnego i uświadomiłam sobie jak ten sport mi się podoba , jakie jest piękno tego sportu... Z dnia na dzień zaluje ,ze nie trenowałam od dziecka tego , kiedy oglądam panią R. łza mi się w oku kreci .... Kiedy oglądam ludzi na olimpiadzie szlak mnie trafia ... Nie potrafię z tym żyć ani sobie poradzić jakoś wytłumaczyć ,ze to naprawdę jest za późno. Praca przestała mi dawać satysfakcje .... I tak sobie myślę czy ten wiek naprawdę ma aż takie znaczenie? CZy nie liczy się to ,ze ktoś jest dobry??? ... Jak mowie komuś ze mam 30 lat to mi krzyczą ,ze to młodość ... Ale jaka to jest młodość kiedy drzwi są pozamykane ??.... Myślałam już nawet nad łucznictwem , wioślarstwem ... Ale wszystko te ograniczenia wiekowe . A wytrenowana jestem mam w sobie siły energii ... I jak tu z tym wszystkim żyć do końca życia???? Dzisiaj widziałam korfball patrzę ,ze grają tez seniorzy ale widzę ,ze oni maja już potworzone drużyny ... Nadzieja pojawiła się niedawno kiedy u mnie w mieście otworzyli cheleederki(nie wiem jak się to pisze) wiek 28 lat - w gore myślę sobie Mistrzostwa świata ,Mistrzostwa Europy super .. Ale dla mnie było za późno bo trafiłam na zorganizowana grupę , która miała swoje układy a kobieta mi powiedziała ,ze ona nie będzie krok po kroku nikogo uczyła ,.... Czy jest jakiś sport gdzie nie ma ograniczeń wiekowych ? Czuje się życiowo nie spełniona :-( ..

Ja mam blisko 30 lat i też przyłączam się do chóru nic niemających. Życie mnie nie cieszy, od dawna odczuwam smutek, żal i myśli o tamtej stronie.

a co ja mam powiedzieć? Nie mam pracy,znajomych,dzieci,kobiety,pieniędzy ,samochodu,nigdzie nie jeżdżę,nie umiem utrzymać żadnej znajomości na dłużej? Ostatnio minimalne polepszenie w sprawie pracy i dzieci,coś jest ale to jest prawie nic,ale lepsze coś niż nic

Każdy chciałby mieć ferrari ale jeżdżą skodą.

Ja mam mieszkanie na kredyt, męża i dziecko i średnioplatna pracę, którą mogę lada dzień stracić. I wtedy nie mam prawie nic, nie mam planu na przyszłość, nie wiem nawet, co mogłabym robić. Jestem przed czterdziestką i widzę młodych, przebojowych ludzi, którzy mogą wszystko. Czuję, że wszystko przelatuje mi przez ręce i nie potrafię cieszyć się z tego, co mam.