wyprowadziłam sie z domu i skonczył sie moj problem z bulimia-ktory trwał lata

a mieszkam poza domem 3 miesiace i ani jednego napadu

.

mialas problemy w domu czy tak samo z siebie ci to przeszlo chociaz to raczej nie mozliwe ;(

haaaloooooo ja tez tak chce !!

wszystkie zaburzenia odzywiania to odbicie problemow emocjonalnych

mozna samemu z tego wyjsc czy konieczna jest pomoc psychologa? jka dla mnie autorka dokonala cudu w swoim zyciu

też tak miałam - jak wyjechałam na studia, uwolniłam się od pogiętych relacji rodzinnych i zaczęłam żyć między NORMALNYMI ludźmi. Sama zaczęłam też się żywić - moje współlokatorki nie wiedziały nic o moim problemie, a ja na początku patrzyłam np. ile sobie kupują, ile jedzą naraz... bo po latach przejadania się w domu pełnym słodyczy zawsze nawet nie wiedziałam ile to jest zjeść normalnie, bo nie czułam się syta... po jakimś czasie już sama wiedziałam ile jest ok. :) Niestety, później przyszedł kryzys jak pojawiły się w moim życiu dość poważne problemy. Chodzę na terapię, ale zasadniczo i tak uważam, że zmiana otoczenia to 50% sukcesu!

ja zajadam nerwy jak jestem spokojna idzie wytrzymac na diecie do czasu dpoki ktos nie wkurzy

jestem autorka wydaje mi sie ze zajadalam stresy, ktorych doswiadczałam w domu majac nadmiernie opiekuncza matke:o ktora chyba mimo mojego dawno doroslego wieku najchetniej mialaby ochote mnie ubezwłasnowolnic:o a teraz wziełam zycie w swoje rece i jem normalnie :o

boje sie ze strace prace i bede musiala tam wrocic:/ tez mam problem z nadmierna ilosc jedzenia,ktora w domu mialam pelno slodyczy, chipsow, ciast dostawałam na ten widok szału teraz własnie kontroluje swoja lodowke i jem tyle ile chce