Skończyłam właśnie studia licencjackie i naszła mnie refleksja,

że chyba inaczej wyobrażałam sobie ten etap w życiu. O ile jestem zadowolona z wyboru kierunku, o tyle czuję się nieco rozczarowana ludźmi. Poszłam na studia z nadzieją, że w końcu poznam jakichś nowych ludzi, zaprzyjaźnię się z nimi, może nawet będzie wśród nich ktoś w kim się zakocham ze wzajemnością. Tymczasem stało się inaczej. Może z trzema osobami nawiązałam bliższy kontakt; z resztą rozmawiałam o tyle o ile. Zaledwie trzy razy byłam na typowo studenckich imprezach (pomijając Juwenalia). I choć bardzo chciałam się zintegrować z pozostałymi osobami, nie wyszło mi to zbytnio. Ludzie zgrali się ze sobą, utworzyli hermetyczne paczki i zamknęli się na innych. Mogę śmiało powiedzieć, że poza uczelnią poznałam więcej osób podobnych do siebie, z którymi nawiązała głębsze więzi, nie zaś na samej uczelni. I choć mam grono przyjaciół i nie mogę narzekać na samotność, to czuję się nieco smutna z tego powodu, że moje nadzieje okazały się płonne. Wyobrażałam sobie studia przez pryzmat opowieści moich rodziców z młodości: że będą wspólne wypady w góry, koncerty i przyjaźnie na lata. Tymczasem okazało się, że wszystko wygląda zupełnie inaczej. A wy? Czy udało się wam nawiązać na studia jakieś przyjaźnie, poznać miłość swego życia? Czy te znajomości przetrwały próbę czasu?