Niska samoocena nieśmiałość izolowanie się od ludzi

I tak od wielu lat. Nie potrafię uwierzyć w siebie, nie potrafię się otworzyć na innych, wręcz ich unikam. :(Jestem nieśmiała, dziwaczna, nadwrażliwa, brakuje mi śmiałości w stosunku do innych. Mam w sobie zakorzenione poczucie niższości w stosunku do innych i dlatego odsuwam od siebie możliwość wejścia w związek. Większość czasu spędzam w domu, nie czuję się dobrze wśród ludzi, choć zarazem za nimi tęsknię. Tak mi smutno :(

Mam tak samo.

Chciałabym mieć faceta, ale jak tylko się jakiś pojawi, zaraz chowam się w sobie i udaję obojętną.

A jedyne co słyszysz od ludzi to:Musisz się otworzyć.

Tu szukasz lekarstwa na to? Źle trafiłaś, tu się dyskutuje o cyckach o d***e :D

Dokładnie. Pytanie: jak? Próbuję wychodzić do ludzi, czasami jest nawet fajnie, ale bywają chwile, kiedy mnie dosłownie zatyka i odczuwam mega dyskomfort. Podoba mi się pewien koleś, chciałabym się wokół niego zakręcić, ale nic z tego. Nieśmiałość mnie gubi.

Ja najgorzej się czuje wśród większej grupy osób.Wogóle jestem strasznie nudna.

Nie zadawaj się z takimi, z którymi nie czujesz się komfortowo.

Zaryzykowałam i napisałam. Wierzę, że ktoś może mieć podobnie.

Ja jak już wcześniej napisałam mam podobnie,ale to raczej w niczym nie pomoże.

Ja jakaś nudna nie jestem, mam dużo zainteresowań i w odpowiednim gronie potrafię się zaprezentować, ale tak na co dzień niestety jestem cholernie spięta. Ludzie się starają, są dla mnie na ogół mili, a i tak się ich boję.

Przynajmniej nie jesteś nudna i możesz jakoś zatuszować tą nieśmiałość.

Mam kilka osób, przy których jestem sobą, ale przecież nie mogę tylko z nimi przebywać. Na uczelni np. trzymam się z boku i nie umiem pierwsza nawiązać kontaktu.

Teoretycznie tak, ale nie każdy ma okazję się o tym przekonać. Ludzie postrzegają mnie jako żyjącą w swoim świecie dziwaczkę i rzadko ktoś decyduje się mnie bliżej poznać. Tak już jest, że ludzie nieśmiali odbierani są jako nudziarze i sztywniacy.

Moja rada : Zdobądź się na jakiś gest nawet skromny, spojrzenie, uśmiech - nawet bez patrzenia na niego, odgarnięcie włosów. Najlepiej powtarzać co jakiś czas. Zawsze jakaś szansa że on się zorientuje/zainteresuję a zawsze to jakiś krok do przodu. Na prawdę NIC nie tracisz, wręcz schlebiasz facetowi nawet jak mu się nie podobasz. I piszę to też jako facet.

Gość - problem w tym, że do tej pory zrobiłam wszystko, żeby myślał, że go nie lubię lub mam gdzieś. Udawałam, że go nie widzę, jeżeli już się odzywałam, to wszystko ograniczało się do wyduszonego z trudem cześć. Męczę się z tym uczuciem do niego od roku i nadal nic nie wskórałam. Wczoraj czekałam na dyżur u jednego profesora i w pewnym momencie zjawił się też on. Tyle że mnie olał. Zaczął rozmawiać z dwiema dziewczynami, a ja poczułam się odrzucona i przegrana.

A moze to fobia spoleczna?? Ja na to cierpie. Chetnie z toba popisze