nie chce mi się żyć

w sumie to dałabym radę jakoś przemęczyć to życie siedząc w swoim pokoju z książką, laptopem. Nie chce mi się żyć, bo jestem lękliwa, nadwrażliwa i chwiejna emocjonalnie, nic nie osiągnęłam w życiu, poza tym emocjonalna pustka, brak miłości, brak wrażeń, uczuć, rekompensuje to sobie uciekając w marzenia, z których coraz ciężej jest powracać do nudnej rzeczywistości, bo i po co?. Wkurza mnie to, że muszę się męczyć bo i tak umrę. Znowu poszłam na studia, niby ok, w sumie neutralne dla mnie, nic pasjonującego, do głowy wchodzi mi tak sobie, w dużej mierze mi się nie chce. Pracy nie mam od kilku miesięcy i ciekawe jak to będzie, nie wiem po co się męczyć w tej robocie (pewnie beznadziejnej, bo nie mam dużego doświadczenia, więc czeka mnie jakieś g***), żeby opłacić studia, życie, ale w sumie po co, żeby się na siłę podtrzymywać przy życiu i coś robić? Chcę życia z pasją, ciekawego, ekscytującego, bogatego w wiele przeżyć, ale brak mi odwagi i możliwości, więc lipa. W takim razie chciałabym wypiąć się, mieć w d** otoczenie i co o mnie powiedzą i pomyślą, zakopać się w swoim pokoju i mieć święty spokój od tego wszystkiego. Chociaż w wyobraźni będę kimś szczęśliwym o fascynującym życiorysie. Żebym ja jeszcze tylko potrafiła to zrobić. Nie potrafię totalnie olać otoczenia i to mój problem

Jaka ty beznadziejna jestes, leniwa, pusta i bez wyrazu. Ale nie martw się, takuch nieudaczników mnóstwo.

mi w sumie też, bo nie mam po co, dla kogo, nie mam pracy, pasożytuję na rodzinie...

niech Ci będzie gościu, ale życzę Ci, żebyś nigdy pustki i bezsensu nie odczuł

mi też sie nie chce:( wszystko jest takie puste, bezsensowne i bez znaczenia.. Wszystko mi wisi :( wszystko jest do d**y..

Długo z książką, laptopem i samymi marzeniami się nie pociągnie, wiem coś o tym i wkurza mnie to. Też teraz się rozglądam za pracą, ale wątpie żeby mi się fajna trafiła. W ostatniej liczyłam, że poznam kogoś ciekawego, a okazało się że jestem tylko ja i szefowa!

To ile można tak pociągnąć? Najśmieszniejsze jest to, że nikt nie wie o moim stanie, nikt by nawet w to nie uwierzył, nie wyglądam na taką osobę, ale nieźle aktorzę

ja trzeci rok tak ciągnę ale myślę już o końcu.to samotność doprowadza do takiego stanu.najgorsze że wszystkim w koło zaczynasz przeszkadzać, bo jesteś smutna/y ale nikt nie zapyta dlaczego...

a czyja to jest wina,ze tak spostrzegasz zycie?Kazdy z nas jest odpowiedzialny za swoje poczynania.Skoro sobie z tym nie radzisz i wszystko jest bez sensu,to przejdz sie do psychiatry,ktory moze naprostuje ten bezsens.Jesli sie samemu nie odmieni toku myslenia,otwierania na przeciwnosci,to watpie,by ktos inny byl w stanie to zrobic:p