jak samemu zwalczyc ataki bulimii

?

Nie wiem, po prostu tego nie rób, to nic nie daje, a za chwilę je bnie Ci organizm.

robie to od 7 lat;/ chce przestac nie umiem

Chciałbym Ci pomóc, ale nie wiem jak. Smutno mi jak widzę takie tematy.

nie wiem ... :(

Musisz udać się na leczenie. Nie można tak żyć.

nie chce isc na leczenie wstydze sie potwornie tego co robie i nie chce mowic nikomu! powiedzicie, jak samemu sobie z tym poradzic? jedzenie regularnie posilkow nic nie daje, ledwo jakis lekki stres i odrazu napad a w weekendy to juz standard:o

znajdź sobie na necie forum dla bulimiczek i tam rozmawiaj może ktoś pomoże a najlepiej psycholog

bylam kiedys u psychologa i to byla wielka pomyłka ja sie wstydze tej przypadlosci i chce sobie pomoc, ale samodzielnie

sama sobie juz pomagałas:P i co?? nie umiesz....tu musi byc wsparcie. Piszesz ze psycholog to porazka a jak kupisz buty Lasocki i złamie ci sie obcas to nie kupisz u nikogo?? bedziesz chodzic na boso?:P

to rozmawiaj o tym na forum tematycznym tam uzyskasz pomoc a nie na kafe gdzie więcej prześmiewców niż powagi

Ja mialam 6 miesiecy podobyn problem i udalo mi sie zastopowac samej. Bulimia moze byc niebezpieczna lepiej siegnij po pomoc by nie pozniej nie bylo za pozno.

tylko ze mam ten problem od lat i widze wyraznie, ze mam zniszczony organizm zaobserwowalam, ze objadam sie w nerwach, strasznie duzo wtedy jem jednego dnia do 6-7 tys kcal

tym bardziej potrzeba ci pomocy specjalisty...i tu nie ma sie czego wstydzić...nie Ty jedyna masz taki problem

mam ten problem od 5 lat i nie mogę sobie z tym poradzić, chodziłam na kilka terapii i nic nie dały:(

co na tych terapiach ci mowili tak w skrocie?

jesli uwazasz ze sama terapia powinna zadziałac jak tabletka to mylisz pojecia i liczysz na cud. Terapia ma ci dac wskazówki ale reszte roboty wykonujesz Ty sama. To masa roboty pracy nad sobą i potrzeb tu miec ogromną motywacje. Musisz tego pragnąc bardziej niz cokolwiek innego na swiecie....jesli nie ma motywacji w Tobie to nie ma co liczyc ze ktoś inny wykona to za ciebie:P

no właśnie niewiele, że bulimia to nie jest główny problem, ale objaw problemu, emocje które są zepchnięte w nieświadomośc ujawniają się poprzez objadanie, nie lubię siebie, więc niszczę swoje ciało w dość okrutny. Natomiast kilka razy rozmawiałam z psychologiem behawioralnym przez neta i miałam zadania: miałam zrobić listę plusów i minusów tego, że objadam się i wymiotuję, miałam za zadanie mówić do siebie łągodniej jakbym pocieszała przyjaciółkę, bo na codzień jestem dla siebie surowa, jestem swoim "strażnikiem" i się dyscyplinuje, a mózg na takie coś reaguje lękiem, strachem i się w końcu podda i wróci do praktyk objadania i zwracania, należy skupić się na dniu dzisiejszym, myśleć o najbliższych 24 godzinach, a nie przyszłości i przeszłości. może to był błąd bo chodziłam na psychodynamiczne, ale w moim mieście akurat innych nurtów nie było, a wiem, że lepszy na nasz problem jest poznawczo - behawioralna, ale jak człowiek sam sobie nie poradzi to nikt mu nie pomoże, smutne, ale prawdziwe:/

kazda choroba o podłozu emocjonalnym wymaga zmian myslenia u pacjenta...psycholog Ci wkazówki daje resz musisz wykonać sama....szukac motywacji stad te plusy i minusy bycia chorym i zdrowym

tez traktuje siebie bardzo surowo, przypominam sobie swoje bledy, przez wiele lat mialam codziennie mysli, ze nie powinno mnie byc na tym swiecie, ze sprawiam tylko problem innym i że moje zycie jest nic nie warte,niepotrzebne, ze moja przyszlosc to nedza, bieda, samotnosc i choroba

a jestes równie potrzebna jak kazdy na tej ziemi:) dzis np ja dzieki tobie poznaje coś z czym nie miałam nigdy do czynienia...dzieki tobie czegoś sie ucze

no właśnie, a takie rozmyślanie o tym co było, jacy jesteśmy beznadziejni, karanie siebie za popełnione błędy, na których dodatkowy się nie uczymy jest najgorsze, ale też mam z tym problem chyba największy i ciągle się każę - jem i wymiotuję albo przeczyszczam. Też wstyd mi było mówić o tym na terapii, bo wydawało mi się, że psycholog się ze mnie śmieje, że przychodzę z takim błahym problemem i jest to wstydliwe, poniżające.

mam tez bardzo stresujaca prace, ciagle straszenie, bledy sa niemile widziane, a ze kazda sprawa jest inna i wymaga zebrania duzej ilosci wiadomosci, bledy sie zdarzaja, boje sie bo ciagle mowia tam o kontrolach, staram sie jak moge ale nie jestem w stanie wszystkiego ogarnac;/ nie moge zmienic pracy, tej szukalam prawie 2 lata, mieszkam w rejonie ze strasznym bezrobociem.

czesto mam tak, ze z pracy wracam roztrzęsiona i rzucam sie na lodowke;/

http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=1406860&start=18570 Forum stale aktywne.Tu na pewno nie bedziesz sama.

a w jakich sytuacjach najczęściej masz napady? potrafisz czasem zwalczyć napad i się nie objeść/wymiotować?

mam kiedy sie strasznie stresuje, tzn nie w momencie stresu bo wtedy mam scisniety zoladek ale pare godzin pozniej, w weekendy to standard juz, od piatku sie zaczyna i konczy w niedziele wieczorem.

też mam ten problem, wszystkei stresy, problemy z tygodnia zajadam na weekendzie a próbowałaś sama z tym walczyć? w jaki sposób?

wiec juz wiesz kiedy powstaje napad teraz tylko za pomocą psychologa poszukac jakiejś techniki powstrzymania tego mechanizmu...początkowo bedzie zapewne trudno...potrzeba tu wsparcia moze nawet innych chorych ale z czasem powinno byc coraz lepiej:)

kiedys mieszkalam jakis czas sama i moim sposobem na zajadanie weekendow bylo nie kupowanie zadnego jedzenie, pusta lodowka,a posilki jadlam na miescie,od kiedy mieszkam z rodzina nie ma szans na pusta lodowke.