24 lata i zmarnowane zycie

obudzila mnie dzis okropna mysl - gdzie to sie zaczelo,jak mialam 8lat bylam prymuska, gimnazjum -obijalam sie z nauka,ale kilka przemdiotow szlo mi dobrze a egzamin poszedl mi swietnie, liceum - to tu sie chyba zaczelo, powinnam sie bardziej przylozyc, zastanowic nad soba,a ja czulam sie jak dziecko. teraz mam 24 lata i dalej jestem jak dziecko,bez wyksztalcenia, bez fachu w rekach, a moglam tak wiele, moglam byc kims, spapralam zycie sobie i rodzicom,jestem nikim, do niczego nie doszlam

Jeszcze wszytko przed toba

Witam. Mam 25 lat i podobne przemyślenia, jeśli nie dokładnie takie same. Tak samo jak Ty, w szkole podstawowej wszystko szło lepiej, niż dobrze. W gimnazjum nieco gorzej, choć mogło to być spowodowane pewnym traumatycznym zdarzeniem z mojego życia, które rzutowało na całokształt mojego funkcjonowania, nie tylko na polu edukacyjnym. W liceum po prostu było ciężko, ale udało się je zakończyć, potem studia, tytuł magistra i zderzenie z rynkiem pracy. No i cóż, pracuję, owszem, ale tak naprawdę nie mam poczucia, że cokolwiek mi w życiu wyszło tak, jak powinno. Do prawie wszystkiego mam jakieś zastrzeżenia. Tylko czy teraz to już cokolwiek zmieni? Nie. Nic nie zmieni, nie naprawi, nie pomoże. Jedyne co teraz można zrobić, choć nie jest to łatwe (ale kto mówił że łatwo będzie), to skupić się na tym, co jeszcze przed nami, co można zrobić, zmienić, poprawić, przerobić. Bo chyba naprawdę chcąc jeszcze coś w życiu osiągnąć i funkcjonować bez przytłaczającego poczucia winy za niewykorzystane w życiu szanse trzeba powtarzać sobie słowa znanego utworu "ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy". Pozdrawiam.