Przechlapane najlepsze lata

Trudno, czasem tak bywa. Mam 36 lat, faceta który od 7 lat mi się jeszcze nie oswiadczył, mieszkamy kątem u jego rodziców,(jest bardzo ciasno, zero prywatnosci) nie stac nas na własne mieszkanie,nasi rodzice nie mogą nam w żaden sposob pomóc, zero perspektyw na założenie rodziny. Obydwoje zarabiamy i oszczędzamy ile sie da, próbowalismy jechac za granicę ale to nie jest takie proste. Pytanie co dalej? Coraz czesciej sie kłócimy , czasem patrzec juz na siebie nie możemy. Najwyżej zostanę sama, życie mimo naszych wysiłków układa się czasem jak samo chce. Jest jest ktos w podobnej sytuacji

Wpadliscie w tryby szarosci zycia codziennego. Lenistwo nie pozwala Wam na wykazanie jakiejkolwieg inicjatywy. Pogodziliscie sie z tym jak jest i wydaje sie Wam ze wiecej nie potrzebujecie. Strach przed jakakolwiek zmiana - bo przeciez moze byc gorzej. Tak umiera Wasz zwiazek smiercia naturalna.

Co robic w takim razie skoro głównym naszym problemem jest brak pieniędzy na własny kąt a brak tego własnego miejsca jest źródłem wszystkich konfliktów? Kredytu nie możemy dostac, mamy zbyt małe zarobki.

ja mam jeszcze gorzej, mieszkam z rodziną, 30 lat, brak pracy, brak faceta, nawet zdrowia brak...

Nie wiem jakie macie zawody. Alternatywy sa dwie: - wyjazd za granice (tu koniecznie musi Wam ktos pomoc, kto juz tam jest), pielegniarki sa poszukiwane - poszukac cos w kraju, np w Poznaniu jest chyba wiecej ofert niz bezrobotnych