refleksyjnie melancholijnie

zawiodlam sie na ludziach swiat na glowie stanął, wartośc****szły się szwendać po gościńcu. Ktos cię z gównem zmiesza, a jak sie probujesz bronic, wina jest zawsze Twoja.

Szukam człowieka, jednego chociaż, dla którego prawda, szczerość, jest na pierwszym miejscu, który za plecami nie wykręci numeru, który ma nie za nie, tak za tak, bez światłocienia.

takich ludzi jest garstka. ja też nie znoszę jak ktoś wierzy w półprawdy, półpotknięcia, półzdrady, pół...szklanki wody bo szklanka nigdy nie jest pełna, to nie tak jak myślisz.. wysil się ludzkości na coś innego!

ja jeszcze wierzę w jedno, ale jesli to tez się rozpryśnie na tysiące fragmentów, co zostanie?

bedzie trzeba to pozbierać i posklejać. witam- prawda i szczerość u mnie na pierwszym miejscu. o czym chcesz pogadać?

zawiodłam się na wielu ludziach, chociaż moim zdaniem byłam dla nich przysłowiowym plastrem na ich zmartwienia, rany..nie oznacza to jednak, ze całkowicie odsuwam się od innych. zauważam, że ludzie nie mają teraz zbyt wiele czasu na spotkania, że rozmawiają tak, jakby nie wiedzieli o czym, i chętnie używają sloganów nic nie znaczących, żeby coś wyrazić. coraz mniej jest osób z którymi chcę rozmawiać, z którymi jest o czym rozmawiać, i które potrafią rozmawiać.

zgadzam sie z Tobą i też to zauważam. To smutne. życie trwa raptem ok. 70 lat (jak dobrze pójdzie)... a ludzie wolą kłamać, manipulować, grać w gierki. ja się pytam po co, skoro i tak pozostanie po nas piach. niewiele ludzi w ogóle się nad czymś zastanawia. no i takie wrażliwe, współczujące, szczere istoty padają łupem naciągaczy i wyzyskiwaczy. a o byciu plastrem też coś wiem...

czasem chciałbym zamknąc sie w domu i nie wychodzic, nie musiec nic od ludzi chciec i nie musiec nic załatwiac. Jeden raz ktos stanął w mojej obronie, a poźniej to tylko byly porażki.

nie chcę gadać, chcę wierzyć, że jest jeszcze w ludziach odrobina człowieczeństwa.

odeszliśmy do lamusa, jak próbujemy zaistnieć dostajemy baty od życia

i co z tego, ze popełnisz bląd. ludzie błedy popełniali od dawna

ja nie chcę zaistniec, ja chce rozmawiac z ludźmi i nie widziec na ich twarzy tego połuśmiechu wywołanego moją naiwnością. ja chcę szczerości.

też mam problem z wyjściem do świata zewnętrznego, zwykle kończy się to źle

Jeden mi zrobił świństwo i wszyscy ode mnie oczekują, ze będę z nim normalnie rozmawiał jak przyjaciel z przyjacielem. A ja nie mogę, bo mi się flaki przewalają i znow to ja jestem tym złym

z tym zamykaniem się w domu, to przesada. żyj ! jeśli nie lubisz ludzi, to kto ma Ciebie polubić, jak dajesz im do zrozumienia swoja postawą, że ich nie lubisz. nie o to w tym wszystkim chodzi. do ludzi wychodzić trzeba, często, żeby coś załatwić {np. w sklepach, urzędach), ale ja mam tu na myśli znajomych. wiem, że TRZEBA, ale jak mam z niektórymi rozmawiać, skoro im utrwaliły się lamusowe poglądy, których się trzymają, przekonania, których zmieniać nie chcą (o sobie, świecie), nawyki, których nie chcą zmieniać bo tak im dobrze lecz innym z nimi niekoniecznie. czasem mam wrażenie, że człowiek współczesny zapatrzony jest siebie do tego stopnia, że inni są mu obojętni.

ja lubiłam ludzi, lubiłam rozmawiać, ale odkryłam, że wszystko, co im mówie, zostaje wykorzystane przeciw mnie. Wiec jak mam z nimi rozmawiac? uważając na każde słowo?

no właśnie. kiedy ma się koleżanki, to oczekuje się lojalności, a tu..wychodzi, że one potrafią co jakiś czas dać czadu naszym kosztem, wiele ubarwiając i dodając od siebie. jedna z koleżanek przeprosiła mnie kiedyś, powiedziała nawet, że:"żałuje, że zrobiła mi tyle złego". tyle tylko, że to, co zrobiła nigdy nie zrekompensowało mi jej słowo: przepraszam. ludzie, z którymi się spotykamy są dla nas kolejną lekcją,i chociaż nie do końca rozumiemy po co oni nam wszyscy, to jest pewne, ze uczymy się od nich czegoś. i, oby to były dobre rzeczy bo tych złych mam po dziurki w nosie, i nie mam pojęcia, po co mi taka nauka?

co zrobił ten kolega, że nie chcesz z nim rozmawiać ?

zjadł jabłko z drugiego śniadania