Mieszkanie w kawalerce wstydze się

hej. Mam taki problem otóż sytuacja jest taka że mieszkam z siostra rodzicami w kawalerce. Nie ma szans na to żeby zamienić je na większe. Chodzi o finanse bo jest kiepsko. Ale głównie chodzi o to że ja bardzo się tego wstydze. Nie zapraszam koleżanek do siebie. Wstydze się przyznać że mieszkamy w tyle osób w jednym pokoju. Każdy z znajomych jak ma to ma swój czy nawet na pół.Ja nie mam co marzyć. Nie wiem może przesadzam ale wydaje mi się że to wręcz jakaś moja fobia. Czy któraś z Was ma podobna sytuacje ?

Na róznym tle ludzie maja fobie,ale skoro nie ma mozliwości finansowych aby to zmienic,trzeba je znalezc

raczej nie ma na to szans przy ojcu alkoholiku

No to powiedz rodzicom, aby Ci kupili mieszkanie. Faktycznie, to wstyd tak wegetować, bo mieszkaniem, nie można tego nazwać.

Oddac ojca na leczenie,bo jeszcze was zmolestuje

nie musisz zapraszać ludzi do siebie tych z którymi nie jesteś blisko a ci z którymi jesteś na pewno zrozumieją. Moja kumpela z liceum mieszkała w jednym pokoju z rodzicami i 2 braćmi, nie mieli łazienki a kuchnię taką prowizoryczną w ganku. była przez to mega zakompleksiona, ale jak poznalo sie ja bliżej to otwierała się i jak przychodizlo co do czego to mowila ze do niej raczej nie badzo bo nie ma swojego pokoju. to nie twoja wina i nie masz sie czego wstydzić

Wstyd to krsc albo z duupy spaść,tylko to nie jest zdrowa atmostera dla wszystkich

Nie mówmy tu w kategoriach winy,ani kary,bo to juz nie jest zdrowe

nie wstydź się tego bo sytuacja w kazdej chwili moze sie zmienic. Przeciez do konca zycia tak nie bedziesz mieszkała:) mozesz zaprosic na kawkę/herbatkę gdy będzie mniej osob w domu i to tez nie musisz przeciez na dlugo. Wiadomo ze najwiekszym dyskomfortem jest brak swobody i dla Ciebie i dla znajomych i dla domownikow, ale od czasu do czasu mozesz zaprosic kogos nawet na chwile. Nie wstydz sie. Jak znajomy jest wporządku to nie bedzie chamsko komentował.

Ja się wstydzę, że w wieku 28 lat mieszkam jeszcze z rodzicami, ale na szczęście mam własny pokój.

wstyd to kraść ,albo z duupy spaść.

Ludzie mieszkaja w altankach i wielu innych mijscach i sie nie wstydza

Moja koleżanka mieszka w kawalerce z rodzicami. Byłam u niej parę razy, zresztą nie tylko ja. Ona się tego nie wstydzi i bardzo dobrze. Trochę jej współczuję, że nie ma swojego pokoju, ale nigdy bym jej z tego powodu nie wyśmiewała.

A co by ci to dało,ze bys ja wysmiała???stałabys sie przez to lepsza????

Nie wazne gdzie kto mieszka,wazne kim jest i co ma tu do zrobienia,nie przychodzimy tu na ten swiat by mieszkac w pałacach,mamy tu konkretnie cos do zrobienia,nikt tu na ten swiat nie przyszedl z niczym i niczego z tad nie zabierze,

ja mieszkałam kiedyś z siostrą i rodzicami w kawalerce. Przedzielili nam część pokoju meblami żebyśmy miały swój kącik, ale to nadal była kawalerka... miałam 16 lat jak się stamtąd wyprowadziliśmy, też się wstydziłam przyprowadzać znajomych, tylko najbliższe koleżanki... na szczęście po wyprowadzce mieliśmy 3x większe mieszkanie, gdzie miałam swój pokój :) A teraz już jestem samodzielna i mamy z mężem jeszcze większe mieszkanie, więc autorko nie trać nadziei - kiedyś to się skończy, nie masz czego się wstydzić, przecież nie musisz przyprowadzać tam znajomych, spotykaj się u nich lub na neutralnym gruncie :)

wiem może przesadzam ale jakoś przez to jestem taka zamknięta wstydze się powiedzieć znajomym że mam jeden pokój. Nie jest to takie łatwe. Niektórzy o tym wiedza. Ale też są tacy którym wstydze się o tym mówić a co dopiero zaprosić. Tym bardziej że też w domu przez to że ojciec alkoholik nie przelewa się natomiast na szczęście nie ma jakiejś agresji patologi czy wyzwisk. Wiem że w przyszłości może będę miała lepiej. Oby

A ile masz lat??nie ma sie czego wstydzic

mam obecnie 16 lat

A no to jeszcze zdarzysz sie namieszkac w normalniejszych warunkach

Wiem, ze latwo powiedziec: nie wstydz sie, jednak uwierz mi, nie mozna sie wstydzic za rzeczy na ktore nie mamy wplywu. To nie Twoja wina, ze urodzilas sie w takiej rodzinie i mieszkasz w takich warunkach. Jak masz takich przyjaciol od serca, to oni zrozumieja. Uwierz mi. Skoncentruj sie na nauce. Odkryj swoje pasje, talenty. Spedzaj czas w bibliotece. Moze odwiedz pedagoga/ psychologa, oni Ci mogą pomoc. Cale zycie jest przd Tobą. Na swoje życie masz wplyw. Nie zmarnuj swojej szansy. POwodzenia!!!