macierzyństwo BEZ LUKRU

"...powinniśmy zdawać sobie sprawę" a życie, życie życie... :)

A, tam, karmienie to akurat najmniejszy problem, nie wychodzi piersią, to karmisz mm i po sprawie. Schody zaczynają się, kiedy masz już dziecko mobilne, musisz mieć oczy dookoła głowy, a kiedy jeszcze jest to dziecko tak absorbujące, że nie pozwoli Ci nic w domu zrobić, bo jęczy, jęczy i jęczy, kiedy nie poświęcasz mu 100% uwagi, to jest dopiero problem! I kiedy wszystko, co masz do zrobienia musisz zaplanować na czas jego drzemki, włączając tryb "turbo" w d**ę! Masakra jakaś!

A, i jeszcze setki dobrych rad i prób pomocy, a ja każdą traktowałam jak atak na siebie i krytykę. Mama mówi że go przypilnuje, a ja się zdrzemnę? Na pewno uważa że jestem przemęczona i sobie nie radzę. Mąż mówi że wyjdzie na spacer, bo trzeba go przewietrzyć? Pewnie za mało z nim wychodzę. Siostra pyta dlaczego mu w nosku furczy, czy nie ma kataru? Sugeruje że zaniedbuję i powinnam z nim dawno do pediatry iść. Grzało mi porządnie. Najgorsze że za nic nie pokazałam że cokolwiek jest nie tak, że faktycznie muszę czasem odpocząć, mogę mieć bałagan, mogę chodzić nieuczesana i bez makijażu, może mnie coś boleć, a dziec**** prostu miewają wzdęcia i wysypki. Nie, gdzie tam, u mnie wszystko było idealnie ;) Pamiętam jak siostra kiedyś się złamała po swoim porodzie i płakała że ona nie daje rady karmić, faktycznie miała problemy, tłumaczę że to nie takie łatwe, żeby nie wykańczała się tylko najwyżej butelkę dała. A ona mi rzuciła: "ty jakoś nie miałaś takich problemów!". Kiedy opowiedziałam jakie problemy faktycznie miałam, zrobiła oczy jak pięć złotych... Co gorsze, do tej pory traktują mnie jak osobę która niczym się nie martwi i wszystko ma pod kontrolą, jak dziecko choruje nikt mnie nie uspokaja i nie pociesza, tylko dają gdzie do lekarza, sugerują poważne choroby w ramach doinformowania mnie... Ale dość szybko odetchnęłam. Dziecko wyrosło z pieluch, ząbkowania, butelek, papek a ja naprawdę cieszę się macierzyństwem, synek to fajny, mądry człowiek, no i zabawny jak to dzieci. Miło się spędza z nim czas, nie wiedziałam że aż tak, ma niesamowitą wyobraźnię i zaraża radością.

Karmienie może jest najmniejszym problemem jak matka podchodzi do tego na luzie i rozsądnie, ale mi tam grzało zdrowo po porodzie, przyznaję otwarcie... Fakt, jak zaczął raczkować i wstawać dostawałam korby, ale przynajmniej rozumiałam co i dlaczego się ze mną dzieje, wyluzowałam, zabezpieczyłam mieszkanie i sporo sam się sobą zajmował.

i tak kochacie te dzieci bardziej od mężów, mimo, że nie ma tam lukru i mimo, ze oni wam tak pomagają niby....nie zalapia sie na pierwsze miejsce w sercu, tak czy owak;-/

Ja tam nie wiem, czy się załapią, czy nie:( Nie zastanawiam się nawet nad tym, bo dopadła mnie rutyna, zmęczenie i fakt, już nie patrzę na mojego męża tak jak kiedyś;/

Dziewczyny nie ma zasad. Niech kazda zrobi jak jej serce podpowiada. Wiem,rozumiem ze przy pierwszym dziecku czlowiek ma wyrzuty ,bo poszedl do toalety a dziecko plakalo.

up

autorko nie przejmuj sie , nikt nie rodzi dzieci z instrukcja obslugii, kazdy popelnia bledy, pamietam jak w szpitalu przy zmianie pieluszki zuzylam pol opakowania chusteczek, a wydawalo mi sie ze to pikus :) pierwsze dwa miasiace sa najgorsze bo dopiero poznajecie sie nawzajem ale pozniej juz wejdziesz w rutyne, bedziesz wiedziala kiedy przygotowac mleko kiedy dziecko jest zmeczone, rozroznisz kazdy placz. ja przez pierwsze miesiace bylam zalamana bo mnie to wszystko przeroslo ale teraz maly ma 4 miesiace to juz sie w dzien chwile soba zajmie,, nie mowie ze wazna jets pomoc drugiej osoby, my np z mezem zawsze w sobote podrzucamy wnusia dziadkom i robimy sobie krotki wypad np na lyzwy :) pomaga takie oderwanie sie chwilowe od codziennosci. narazie jest ok ale juz zaczynam sie bac zabkowania i jak ktos tu wyzej napisal ponoc najgorszy okres to jak dzidzius zaczyna chodzic (tesciowa tez tak mowi)

Prawda jest taka, że macierzyństwo to jedno wielkie pasmo udręk. Niestety kula u nogi na całe życie :-( Pokochałam moje dziecko jak miało jakieś 18 miesięcy. Wcześniej owszem opiekowałam się ale bez emocji. Teraz ma już 3.5 roku i jest lepiej niż było ale gdybym tylko mogła cofnąć czas to nie zdecydowałabym się nigdy. Zabralo mi całą moją wolność, moją osobowość i bardzo przyjemne życie To co jest teraz to wegetacja i odliczanie lat do chwili kiedy się usamodzielni i wyprowadzi z domu.

A ja się pytam gdzie w tym wszystkim są wasi partnerzy???Czy totalnie nic nie robią? To chyba też ich dziecko? Czy jedynym ich obowiązkiem jest zarabianie na rodzinę? Ja mam półtoraroczne dziecko i gdy ja zajmowałam się Małym i zdarzyło się, że ciężko mi było na początku wszystko ogarnąć to mąż mi bardzo pomagał A to ugotował obiad, posprzątał czy zabrał małego na spacer to miałam czas żeby odespać czy coś...

Wiesz, w moim przypadku to chyba nie chodzi nawet o pomoc męża bo on mi pomaga. Może nie jakoś szaleńczo ale pomaga. Ja pracuję więc nie chodzi o to że jestem uwiązana w domu. Nie umiem tego wytłumaczyc..... Są fajne chwile z dzieckiem, nie zaprzeczam ale to jest margines. Skala zabranego życia jest nieporównanie większa.

upup

mój maz niestety nie pomaga nic. jedyne co robi to chodzi do pracy. po pracy spi, a potem komputer. nie mam sily już z nim walczyc. gdyby było mnie stać na samodzielne zycie to bym się nie wahała ani chwili i rozwiodła z tym dupkiem.