rozwód nerwica i pytanie co dalej

cześć , jestem 33 letnią mamą ,żoną i kobietą z wieloma problemami. W małżeństwie zyję od 6 lat , właściwie z sdamymi problemami opiszę w skrócie jak to wszystko było. Z A poznaliśmy się 2003 roku po kilku miesiącach znajomości wyjechałam do Anglii tam poznałam chłopaka i postanowiłam zerwać z A ale do niego niestety to nie dotarło a w dodatku miał jeszcze wsparcie moich rodziców więc po paru latach przeciągania się uległam i wyszłam za niego za mąż , dodam że chłopak poznany w Anglii był po rozwodzie czego moi konserwatywni rodzice nie mogli znieść kazali mi wybrać a że jestem jedynaczką nie chciałam ich zostawiać. No więc ślub odbył się w 2007 r , synek ur się 2008 i przez jakiś 2 może 3 lata było ok. Zaczęło się dopiero ok 2009 r ja w Polsce trochę popracowałam ale wiadomo jak tu jest tym bardziej że żyję w małym miasteczku,i potem zaczął się mój koszmar , mianowicie zostawałam sama w domu z małym z nie miałam kontaktu z ludżmi i zaczęły się moje nerwy najpierw zaczęły się wolno jakieś kłopoty z kołataniem serca potem zawroty głowy a w końcu ataki paniki które trwały kilka minut zaczęłam się ilozować nie chciałam wychodzić z domu bałam się w sklepie robiło mi się słabo i ogólnie było żle . W tym czasie jak na przekór rodzice wyjechali do Anglii i tam sobie mieszkają , ja nie mogłam sobie z tym poradzić no bo przecież sami chcieli mnie ściągnąć do PL a teraz ja się tu męczę bez pracy pieniędzy a oni żyją tak jak ja kiedyś. Od roku myślę nad rozwodem ale moja choroba nie pozwala mi na ten krok ja boję się sama gdziekolwiek pojechać , być sama moje życie w tym momencie stanęło w miejscu nie chce dalej ciągnąć tego cholernego małżeństwa które mnie wykańcza a sama chyba nie dam rady. Jeśli ktoś chorował na nerwicę z agorofobią to doskonale mnie zrozumie.Próbowałam jeszcze inaczej żyć , kiedy po rocznej kuracji lekami założyłam firmę sprzątającą czułam się ok zaczęłam mieć swoje pieniądze i wychodzić do ludzi ale to nie trwało zbyt długo wieczne kłótnie w domu spowodowały nawrót choroby i teraz wszystko mnie przerasta. Po prostu nie wiem jak dalej żyć ?? Gdyby nie ta cholerna choroba mogłabym żyć pełnią życia i nawet sama z dzieckiem bym sobie poradziła nie chce być z mężem nie kocham go , czuje się bardzo samotna , sypiamy osobno a już nie mówię o jakimkolwiek zbliżeniu , jestem kobietą zdrową fizycznie i wydaję mi się że gdyby moje życie z mężem wyglądało inaczej nigdy nie nabawiłabym się żadnej nerwicy , chce być dziewczyną jak dawniej wesołą , towarzyską bez choroby i trosk.

jak to nie wiesz co robic? przeciez sama sobie na to odpowiedzialas. Zrob cokolwiek tylko nie pozostawaj w tej sytuacji. Odejdz od meza, zaloz firme albo wyjedz do Anglii. Tylko to moze sprawic, ze bedziesz znowu zdrowa. Nawet nie zastanawiaj sie bo wpedzisz sie do grobu. . Druga opcja to zmusic meza du ukladu. Ma c***omagac zmienic zycie. jak nie to powiedz mu otwarcie, ze odchodzisz. Co do twoich rodzicow to naprawde szkoda gadac. Czy to twoi prawdziwi rodzice???? w glowie mi sie nie miesci jak ludzie potrafia tak olewac swoje dzieci.

ladnie dalas sie dziewczyno wrobic w niezle szambo :-( czas na twoj rewanz!