boje sie smierci

z kazdym dniem coraz blizej...

wraz z wiekiem zwieksza sie swiadomoc ze.....ona przyjdzie,jak sobie z tym poradzic

przestan czekam na operacje, ktorej moge nie przezyc

i jak sobie z ta mysla i swiadomoscia poradzic....

Ja nie mogę się jej doczekać.

dobrze jeszcze,jesli mamy kogos bliskiego kolo nas....męża,żonę.....a jak ja,nie udalo mi sie,marzenia zostana niespelnione....i jak tu umierac.....w samotnosci....

gosc wawa-piszesz tak-bo wiesz ze to nie tak blisko... ja tez tak wiele razy mowilam,ze to bedzie wybawienie od moich problemow...a jednak-jak ona sie zbliza,bo ma sie juz swoje lata-strach i przerazenie zwycieza....

Mam tak samo, boję się tej chwili, pomimo tego, że mam męża. Aczkolwiek mój wiek /68 lat/ usprawiedliwia mój lęk. A Ty ile masz lat, że już myślisz o śmierci?

33 lata i mam dosc was i tego swiata wy mendy

nasze babcie dziadkowie-czesto juz ich nie ma....my niedawno tacy mlodzi,a dzis?twarz nie ta co kiedys,figura,uroda....zostaly wspomnienia....dzieci odchowane,cele zrealizowane,co dalej.....czekanie na smierc....

nikt za nas nie przeżyje życia ale i tez nikt za nas nie umrze musimy sami to przejść

hm...68 to wiek moich rodzicow.....wiem ze im ciezko,bo zapewne te czekaja.... ja mam 45....

nikt za nas nie umrze...boje sie...to juz osttani moj etap....na ktory moge czekac.... studia,praca,maz,dziecko,teraz juz mysl ..... ze ona przyjdzie....cele zrealizowane.....marzenie o dobrym partnerze,przyjacielu juz sobie odpuscilam....teraz tylko pogodzic sie z tym i ......boje sie

oststnio rozmawiałam z pewną znajomą starszą lekarką i opowiedziała mi pewną historie ze swojego życia.. min, .. to że strasznie sie bała śmierci..Miała przyjaciółkę po fachu ,takze lekarkę która śmiertelnie zachorowała i ona wraz z nia z ta chorą przechodziła'' etapy choroby, pomagała jej , wspierała, płakała z nią, modliła się itd. Kiedy na pogrzebie kładziono trumnę do grobu , ta żyjąca koleżanka tak jakby postrzegała świat z jej (zmarłej przyjaciółki )punktu widzenia, czyli z tej leżącej tam w trumnie przyjaciółki którą doskonale znała, lepiej niz rodzoną siostrę.Wydawało jej sie że ta z grobu przelała w nią swoje myśli i odczucia to była bardzo pozytywna energia i momentalnie od tamtej chwili przestała się bać śmierci, strach który w sobie tłumiła przez całe życie po prostu ją opuścił.

oststnio rozmawiałam z pewną znajomą starszą lekarką i opowiedziała mi pewną historie ze swojego życia.. min, .. to że strasznie sie bała śmierci..Miała przyjaciółkę po fachu ,takze lekarkę która śmiertelnie zachorowała i ona wraz z nia z ta chorą przechodziła'' etapy choroby, pomagała jej , wspierała, płakała z nią, modliła się itd. Kiedy na pogrzebie kładziono trumnę do grobu , ta żyjąca koleżanka tak jakby postrzegała świat z jej (zmarłej przyjaciółki )punktu widzenia, czyli z tej leżącej tam w trumnie przyjaciółki którą doskonale znała, lepiej niz rodzoną siostrę.Wydawało jej sie że ta z grobu przelała w nią swoje myśli i odczucia to była bardzo pozytywna energia i momentalnie od tamtej chwili przestała się bać śmierci, strach który w sobie tłumiła przez całe życie po prostu ją opuścił.

Skąd możesz wiedzieć, co myślę i czuję? Byłam jakiś czas temu chora i czekałam na wyniki badań( było podejrzenie nowotworu), wcale nie bałam się,że umrę, jedynie chciałabym,aby było to możliwie bezbolesne i szybkie.

jak sobie z tym radzicie?

dlaczego nie boisz sie smierci???

jaki z tym zyc?

ja też bardzo boje się śmierci chociaż mam 41lat i myślę,że to jeszcze nie czas na mnie,ale proszę Boga,żeby zabrał mnie pierwszą z mojej rodziny

Bardzo ciekawa historia z tą lekarką. Takie wiadomości trochę uspakajają, wyciszają. Dzieciaku Ty masz 45 lat i już takie myśli krążą C**** głowie? To najpiękniejsze lata życia. Ciesz się życiem, ciesz się zdrowiem, ciesz się każdym dniem. Pozdrawiam i tulę Ciebie. Wspierajmy się.

hm...ciesz sie kadzdym dniem?....a co tu mozna robic....kazdy dzien to bezsens.....corka ma swoj swiat,nie jestem jej potrzebna....studia juz za mna,uroda tez,wiec co tu robic........ zycie zbliza sie ku koncu.....boje sie....tej samotnosci w chwili smierci....znieczulicy sluzby zdrowia,poniewierki....boje sie...

czy ktos ma pomysl jak sobie radzic z ta mysla....swiadomoscia....

lekarka takż emnie u swiadomiła, bo też sie boję śmierci zreszta jak każdy...ale jak człowiek będzie stał w jej obliczu to pewnie strach jest mniejszy i znikaja obawy

hm...straszne to..... to po co czlowiek zyje....takie zludzenie bedzie dobrze,a tu kazdy dzien tylko w jednym kierunku zmierza...

wiadomo ze kiedyś dziec**pójdą na swoje by uwić gniazdo ale ty masz jeszcze męża więc co rozpaczasz na zapas kobeto

jestem po rozwodzie,nie mam meza,kochanka,konkubenta,itp....juz nawet nie szukam,bo to co poznaje to tragedia,sama z wyboru.......z wyboru,że już nie szukam na sile....ale sama.....zaczynam martwic sie o corke aby dobrze ulozyla sobie zycie......i jak zyc......już wiele czlowiek nie pozyje....

to ja cie poznam

lepiej powiedz jak pogodzic sie ze swiadomoscia ze teraz tylko....smierc.....boje sie strasznie......co za zycie.......

Ja się nie boję śmierci, wierzę w Boga, a podobno on nas sprawiedliwie osądzi. Chciałabym już umrzeć, bo życie mnie mocno męczy, wiem,że każdy jest kowalem własnego losu, widocznie ja w którymś momencie popełniłam błąd i teraz mi się nie układa.