Co myslicie o jego podejsciu

do ślubu. On ślub chce wziąć "pewnego dnia" ale raczej przed planowaniem rodziny - czyli jeszcze dobre 3-4 lata zanim się ustawimy i trochę popodróżujemy - w tym się w pełni zgadzamy. Jesteśmy razem 6 lat, 5 razem mieszkamy. Nie zrozumcie mnie źle - oboje mamy obowiązki, to nie jest tak, że ja skaczę dookoła księcia a on pije piwo. Oboje pracujemy (wcześniej oboje studiowaliśmy) więc logiczne jest, że oboje musimy ogarnąć mieszkanie, ugotować itp. Nigdy nie musiałam o to walczyć bo to dla mojego mężczyzny było oczywiste. Nie mogę też powiedzieć, że nie myśli o mnie poważnie bo razem podejmujemy wszystkie ważne decyzje rzutujące na nasze dalsze życie - praca, ewentualna zmiana miejsca zamieszkania... Co więcej zapowiedział szefowi, że on może w delegacje jeździć ale pod warunkiem, że ja jadę z nim (są to wyjazdy weekendowe w ciekawe miejsca). Na jedną nie mógł mnie zabrać to sam nie pojechał. Dba o mnie, troszczy się, czuję się kochana i ważna. Ale tematu ślubu unika - jego zdaniem to ok, że ślub weźmiemy dopiero jak będziemy myśleć o powiększeniu rodziny. A mnie to męczy. Nie chcę o tym truć, kilka razy powiedziałam, że jesteśmy razem już długo i chciałabym jakoś zalegalizować nasz związek... Na razie bez efektów. Oczywiście, że nie zakończę ze względu na to wspaniałego związku, mężczyzny, który mnie uszczęśliwia. Ale chciałabym to jakoś zrozumieć... na razie nie chcę z nim o tym gadać bo nie chce żeby pomyślał, że coś na nim wymuszam :)

Mój brat Szymon (wtedy 4-5 lat) był na pobieraniu krwi. Po wyjściu z gabinetu krzyczy na całą poczekalnię: - Jeszcze jeden zastrzyk w rękę albo pupę i się wyprowadzam! Wszyscy w śmiech.

Wiesz, że żarty sytuacyjne są zabawne TYLKO dla uczestników jakiejś sytuacji? :)

up!

w górę