W ktorym rokju wyjechaliscie do UK

Ile meliscie lat, jakie wyksztalcenie, czm sie tu zajmujecie i jak sie Wam tu wiedzie? Czy nie zalujecie, ze wyjechaliscie? Czy macie zamiar tu zostac na stale?

A h**a cię to obchodzi? :D

W 1993 do Anglii , mialam 18 lat , wiedzie mo sie dobrze , pracuje w szkole . Gdybym mogla wyjechac jeszcze raz ? Mmm nie wiem , chyba wybralabym inny kraj , cieplejszy .

W 2007, wtedy dopiero co skonczylam licencjat, pracuje w customer service dla linii lotniczych, zostaje na stale, albo inaczej..zostaje do emerytury, no chyba ze cos sie zmieni, mam tu zycie, meza 2 dzieci, dom na raty, jestem uziemiona; )

2001 rok:-( ale szmat czasu a mialo byc na chwile :-)

1999 jestem do dzis zostaje

W lipcu minie 20 lat, ukończone technikum ogrodnicze,zdana matura, przyjęcie na studia, ale trafiła mi się jeszcze jedna okazja, odbycie praktyki w Niemczech. Pojechałam i zostałam. Sama praktyka żadna rewelacja - praca w ośrodku naukowym, na poletkach doświadczalnych przy uprawach nowych gatunków rzepaku. Ofertę pracy na rok złożyli mi właściciele pobliskiego dużego majątku ziemskiego. Pomyślałam sobie, że fajnie byłoby trochę kasy zarobić i język podszlifować. Zgodziłam się, a po roku okazało się że jestem nadal im bezwzględnie potrzebna[ogrodnik na etacie]. I tak już 20 lat - ściągnęłam swojego chłopaka z Polski, oni dali mu pracę,załatwili wszelkie formalności, pracujemy legalnie. Przez te 20 lat sytuacja się nieco zmieniła. Teraz mój mąż zarządza całym gospodarstwem a jest tego sporo, ma jednak pracowników], ja od lat jestem "prawą ręką szefowej" w pewnej instytucji . Plusy - dobra praca, wspaniałe warunki mieszkaniowe, dwójka dzieci,starsza[11 lat] już w gimnazjum,młodsza[7 lat], obie mówią piękną polszczyzną, doskonałe relacje z pracodawcami- mamy tu jak u Pana Boga za piecem. Minusy - nadal tęsknię za Polską i swoją "małą ojczyzną", gdzieś na Mazurach. I studia... ani ja, ani mój mąż nie ukończył, nie, nie czujemy się gorsi, ale mamy jakiś niedosyt.

nie do Uk, ale do Niemiec wyjechałam w 2000 roku, w ramach studenckiej wymiany młodzieży. I jak mozna byłoby się spodziewać - zostałam. Cenię sobie kraj, który mnie wówczas przygarnął. oferując pracę, godziwe zarobki i życie na niezłym poziomie. Teraz sciągnęłam całą swoją rodzinę, żyje nam się dobrze, chociaż nic za darmo - pracować trzeba.

1985 rok, przebije mnie ktos ?

co prawda mowa tu o UK, ale czasami warto zahaczyć o inne kraje i powspominać. Wyjechałam w 2003 roku jako opiekunka do 2 dzieci, wówczas to była jedna z możliwości], Praca? podobała mi się, pracodawcy przymykali oko na fakt, że usiłuję porozumieć się z dziećmi po polsku [niemieckie podstawowe słówka tylko znałam]. Dzisiaj pracuję w dużej firmie ubezpieczeniowej, no cóż, nie mogę powiedzieć, ze to nie po znajomości. Syn mojego szefa... a ja osoba zaufana.... i stąd to stanowisko. Mój syn ma 6 lat, do przedszkola uczęszcza na 5 godzin, innej alternatywy tu nie ma, a mimo wszystko jestem w stanie zapewnić mu opiekę i pracować w pełnym wymiarze godzin.

No ja też nie z UK, ale podzielę się wspomnieniami.... Wiosna, lata 90. w Polsce[na Mazurach] tworzone są stacje Johanniterstation, w moim mieście również. Potrzebna była pomoc w przygotowaniu lokalu, zgłosiłam się. Tam poznałam panią, która organizowała pomoc. Odpowiadała jej moja profesja - pielęgniarka. To,czego ja się nauczyłam od Johanitów tego całe moje szkolenie nawet podstaw nie obejmowało. Dzisiaj nadal pracuję w tej firmie w Hamburgu.

ja jesienią przed stanem wojennym wyemigrowałam. Zostawiłam 2 i 4 letnie dzieci, na szczęście tylko na miesiąc.

ja jesienią przed stanem wojennym wyemigrowałam. Zostawiłam 2 i 4 letnie dzieci, na szczęście tylko na miesiąc. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx pewnie powinnam dodać, to cudowne spotkanie rodzinne zawdzięczam Węgrom, to oni "uchylili nieco drzwi", a przyjaciele postarali się, aby zostały sierotami i przeznaczone zostały do adopcji.Męża na nowo poznawałam po 6 latach rozłąki.