żyję tylko z rozpędu

Zgubiłam gdzieś chęć życia i robienia czegokolwiek. Czuję się jak kura domowa, najchętniej bym się nie ruszała.

Nawet pogadać nie mam z kim. Moi bliscy - w robocie, zabiegani, koleżanki też. Samotność mnie dobija

Czasem sobie wyobrażam swój pogrzeb, że mnie nie ma. Chore to, bo mam dwójkę maleńkich dzieci, ale coraz mniej mnie cieszą, żałuję, że nie mają lepszej matki. Cieszę się, że są, ale nie wiem czy gdybym zniknęla z ich świata nie zrobiłabym im przysługi

Widzę, że nie uzyskam tu pomocy. Cóż... bywa. Dzięki za nic. Proszę juz nie odpisywac. Wychodze z kafe

powinnaś wyjść do ludzi iść do pracy a dzieci oddać do przedszkola to Ci się poprawi, zaczęłabym od fryzjera i wyjścia do kina nawet samej. pzdr :)

Chyba naprawde Ci zle skoro myslisz ze ktos odpisze w przeciagu kilku minut, mowisz ze znajomi w pracy,to dlaczego ty do niej nie pojdziesz,dzieci do przedszkola, do szkoly, a wtedy kazdy za kazdym teskni.Jezeli zgubilas chec zycia to musi byc ku temu powod, moze to twoj maz, nie wiem, nie wnikam,ale pomysl o dzieciach bo nie wydaje mi sie zeby bylo im dobrze dorastajac nez najwazniejszej osoby w zyciu. Ja tez nie mam z kim pogadac i zyje, moja byla odeszla z innym, zabrala dzieci i sie skonczylo. Ale wiem ze jest dla kogo zyc. I mimo tego ze jestem facetem to jak mozna powiedziec ze wlasne dzieci coraz mniej cie ciesza tym bardziej ze jestes ich matka. LEG 78. Pozdrawiam:)

jak kolezanka powyzej napisal,ze moze dobrze ci zrobi wyjscie-zaczynajac od kobiecych ulubionych spraw czyli fryzjer :) a potem do ludzi. Maly wybad,restauracja, czy cos :) zycie na dolach sie nie konczy:) Pzdr. Leg78.