Samotność to nie tyle brak ludzi wokół a poczucie

że nie ma się wokół osób, którzy mieliby podobne spojrzenie na świat, którzy wzruszaliby się przy tych samych filmach, piosenkach, rozumieliby o czym im opowiadasz, marzyliby o podobnych rzeczach i traktowaliby Twoje problemy i radości jak swoje.

ludzi zamiast osób powinno być, sorki :)

ale brak ludzi jest mimo to straszniejszy.

Wiesz, ja mam mnóstwo znajomych, ale co z tego, skoro nie mam często z kim wyjść z domu, pojechać na wycieczkę i szczerze pogadać? Z większością ludzi tak naprawdę łączą mnie czysto formalne kontakty i ograniczają się one do uczelni czy miejsca pracy. Przychodzę do domu i znowu zostaję sama.

Czuję się już zmęczona i przybita tym wszystkim i chce mi się wyć. Dlaczego inni są kochani i ważni, a ja tak mało znaczę?

Mój świat nikogo nie obchodzi, nie mam komu opowiedzieć o tym, co mnie cieszy/smuci, o emocjach, jakie w sobie noszę. Tyle razy chciałam wyskoczyć w góry z kilkoma osobami, ale na chęciach się kończy, ludzie wolą imprezy i randki. Po cholerę mi tacy znajomi, którym tak naprawdę jestem kimś obcym?