Kiedy jest się dorosłym człowiekiem?

Mam 22 lata i w sumie ja to jestem jeszcze taka gówniara, dopiero na studia idę dopiero chłopaka znalazłam ogarniętego -w sumie sam się znalazł- dopiero jakoś się rozwijam w końcu zawodowo i tak się zastanawiać... Kiedy można stwierdzić o sobie, że naprawdę jest się dorosłym? Pomijając rodzicielstwo, bo na to by mieć dzieci nie trzeba być dorosłym, a płodnym. Co, kogo ma w swoim życiu dorosły człowiek? Co jest dla niego ważne? Na co patrzy? Chce w końcu dorosnąć, jestem starą d**ą, ale nie do końca wiem, do czego dążyć (nie zawodowo,edukacyjnie...tak ogólnie).

Kiedy myślisz o tym jak pomóc swoim rodzicom zamiast jak od nich uzyskać pomoc.

zastanawiam*

gość... No akurat jeśli chodzi o moich rodziców, to sprawa wygląda trochę inaczej. Pomagać im nie będę.Ojciec zerwał ze mną nagle kontakt, gdy przestały mi się należeć alimenty, a odezwał się do mnie po 12 latach na moment, tylko po to by upewnić się, że nie złożę sprawy o zaległe alimenty, więc nie ma tu mowy o jakimkolwiek pomaganiu.

No więc w momencie, kiedy przestaniesz myśleć o tych alimentach, o tym jakie słoiki z domu przywieziesz, a zaczniesz myślec o tym, żeby broń boże ojciec nie wystąpił o alimenty od ciebie i żeby mamie zawieźć jakieś słoiki.

25- 30 lat to już dorosły

Hehe, tak dość prosto to ujmujesz, ale ja patrzę na to trochę inaczej, może jeszcze z pozycji gówniary. Ojciec do mnie o alimenty nie wystąpi, nie ma ku temu podstaw, a tym bardziej, że w tym roku wyjeżdżam za granice, w założeniu na stałe. Moja matka niczego ode mnie nie dostanie, bo jest nieszczerą osobą, traktującą swoje dzieci jak wrzód na d***e, niezależnie od tego czy mają lat 7 czy 20, być może gdybym nie widziała, jak traktuje moją siostrę, przymknęła bym oko, na to jak postępowała wobec mnie i "spłaciła dług", ale jest człowiekiem który nie uczy się na żadnych błędach, zawsze roszczeniowa i pretensjonalna.

A pytam i zastanawiam się, ponieważ wśród moich rówieśników/znajomych panuje jakieś dziwne przekonanie, że bycie dorosłym zależy w zasadzie od kasy, wynajmujesz mieszkanie,(nie ważne, że z kimś) masz jakiś związek, niczego Ci nie brakuje, masz samochód to "jesteś dorosły". A ja jak z nimi gadam tak dosyć logicznie, to mam wrażenie, że gadam z jakimiś za przeproszeniem rozwydrzonymi bachorami.

Może inaczej: kiedy wyzbędziesz się wszelkich "roszczeń" (finansowych, emocjonalnych itp.) wobec rodziców, nauczycieli, opiekunów i czegokolwiek od nich oczekiwać, a zaczniesz myśleć o tym, jak samemu stać się oparciem, jeśli nie dla nich, bo ich nie lubisz, to dla babci, cioci, siostry, a kiedyś własnego dziecka.

kiedy masz pierwsze roochanie

bazienka...co masz na myśli?

No i tu się też raczej mijamy, bo dzieci mieć nie będę.

Od nauczycieli oczekuje tylko tego by mi wskazali jak mam się nauczyć tego czego chce się nauczyć, poza tym sama jestem wykładowcą.

A masz trochę wyobraźni? Dostosuj do swojej sytuacji co napisałam, a co jest tylko moją luźną refleksją o dorosłości.

A wiesz na czym polega rozmowa?Na tym by się odnosić do cudzych wyobrażeń...między innymi.

Ja tu nikogo nie proszę o trzaskanie referatu, tylko po części o rozmowę, która daje wyciągnąć jakiś kompletny wniosek.

Wiem i co z tego? Jak się znasz na ortografii i pisowni powinnaś wiedzieć że mało i lata to dwa osobne wyrazy.

Nie śmieje się z Ciebie, ale chyba nie ma co się czepiać?;)

Dorosła będziesz jak przestaniesz się obrażać o byle głupstwo na kafeterii.

Przecież się nie obrażam.:P Humor mam całkiem dobry.

Hm...No dobra, dzięki.W sumie, żyć stu procentowo na własny rachunek fajna sprawa, chociaż u nas w kraju, czasem ciężko z tym wystartować.

Dorosłym jesteś, kieyd masz odwagę ponieść konsekwencje własnych decyzji i nie obwiniasz nikogo za swoje niepowodzenia.

O...to też jest ciekawa opinia.Jak pisałam, znam wielu ludzi którzy spełniają kryterium "mieć własną kasę" "mieszkać na swoim" a mimo to tacy jak powyżej raczej nie są.

Dość obrazowy przykład.:) Wiesz, ja od dawna pracuje na własny rachunek (kokosy to nie były) i rozwijam się zawodowo, ale byłam sama, pracowałam na umowę zlecenie, przez kilka miesięcy, umowa raz była, a raz nie. Słabe warunki by zamieszkać "na swoim".A wyprowadzać się tylko po to by wrócić po trzech-sześciu miesiącach do rodziny, albo koczować po znajomych? Świetnie się wyprowadzić...i nie wracać.

Ale facet 30 lat co się nigdy od mamuni nie wyprowadził i ta po nim chodzi sprząta...uf, materiał na rozmowy w toku.