Podrapana przez tygrysa

Nie mam wiele do powiedzenia o swoim ojcu. Zostawił moją matkę, kiedy tylko dowiedział się, że jest w ciąży. A teraz stoję nad jego grobem wśród tych ubranych na czarno ludzi opłakujących jego nic nie wartą egzystencję. Bo czym jest jeden trup pośród niemal stu pięćdziesięciu tysięcy osób, które dziś zmarły lub dzieli ich od śmierci kilka godzin, minut… Niczym. To tak jakby ci obecni tu ludzie opłakiwali jedno ziarenko piasku, które bezpowrotnie zaginęło, stojąc w tym czasie na pustyni. Nie ma w tym sensu. Ale kto powiedział, że wszystko ma sens? Z pewnością zareagowałabym bardziej emocjonalnie, gdyby chodziło o kogoś, kto cokolwiek dla mnie znaczył. Nie powiem, że darzyłam tego człowieka jakąś nieuzasadnioną miłością. Nie było żadnej więzi ojciec- córka, bo tak naprawdę przez 15 lat nie miałam pojęcia gdzie podziewa się ten człowiek. Więc czemu tu jestem? Jestem tu, dlatego, że wypada. Tak, wypada. Dziadkowie chcieli żebym tu była. Bym uczestniczyła w tej szopce. Smutna córeczka płacząca nad grobem ojca, którego nigdy nie miała okazji poznać. Tak jak pozostała trójka jego dzieci, których nigdy nie uznał za swoje. Stałam, żadna łza nie wydobyła się z moich oczu do czasu aż nieznany mi ksiądz wspomniał wers z biblii, którym żegnałam swoją mamę półtora roku temu… To chyba tyle, jeśli chodzi o przedstawienie. Z miejsca ruszyliśmy się dopiero, kiedy babcia już położyła białe kwiaty na świeżo zagrzebanym grobie syna. Byliśmy ostatni nie licząc grabarza, który przechadzał się jeszcze między grobami w = Witam. Obecnie mam 16 lat, ale mój problem rozpoczął się połowę życia temu. Kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką zaczęły się u mnie pojawiać pierwsze rozstępy. Mama niczego z tym nie robiła i nie mam jej tego za złe. Najpierw były to czerwone szramy na udach. Moja sylwetka jeszcze wtedy była w normie, czego nie mogę powiedzieć o tym jak wyglądam teraz. Mam okropne rozstępy i to chyba wszędzie gdzie to możliwe. Od kolan do ramion. Brzuch cały jest w czerwonych szramach. Uda nie wyglądają już najgorzej. Blizny są białe, więc stapiają się z kolorem mojej bladej skóry. Najbardziej wstydzę się jednak tych na ramionach. Sięgają one niemal do łokci. Powoli uczę się z tym żyć jednak mimo wszystko mam opory przed założeniem bluzki z krótkim rękawem (o takiej bez rękawów już nie wspomnę). Przez 3/4 roku noszę zawsze jakiś kardigan, koszulę czy coś, ale problem zaczyna się, kiedy na dworze jest 35 stopni. Już i tak chodzę całe lato w długich spodniach a chodząc w swetrze w letnie upały wyglądałabym komicznie. Czy te rozstępy to naprawdę aż tak wielki powód do wstydu?

wybaczcie koleżanki za tę tragiczną wpadkę. skopiowałam przez przypadek kawałek książki!

idź jak najszybciej do endokrynologa, takie rozstępy są prawdopodobnie spowodowane nadmiarem kortyzolu wytwarzanego przez nadnercza, trzeba ustalić dlaczego tak się dzieje i zacząć się leczyć koniecznie, nie zwlekaj, jutro się umów

nadmiar kortyzolu, czyli hormonu stresu by blokować niszczycielską działalność tego hormonu trzeba zażywać duże dawki wit C (ok 1000 mg dziennie) są takie w formie musujących tabletek wit C wspiera kolagen w skórze i w ten sposób zapobiega i zmiejsza istniejące rozstępy u mnie był ten sam problem, rozstępy pojawiły mi się tuż przed maturą mimo że byłam szczupła i nie tyłam

Jako facet powiem, że jakieś znamiona na skórze nie są dla mnie jakimś strasznym problemem, szczególnie jeśli dziewczyna jest poza tym atrakcyjna. Jednocześnie jak mówiły przedmówczynie idź do lekarza, żeby nie okazało się to powiązane z jakąś chorobą

takie objawy sugerują raczej poważny problem z kortyzolem, może być spowodowany nawet guzem czy przerostem nadnerczy, więc gościu powyżej - nie wciskaj tu bajeczek z witaminą C, takich problemów nie leczy się w ten sposób