Uciekałam stale przed miłością i w końcu zostałam sama

Mam 25 lat, skończyłam dwa kierunki studiów, mam ciekawą pracę i odnoszę sukcesy, ale tak naprawdę wcale nie jestem zadowolona z życia. Wszystko dlatego, że jestem samotna i nie mam z kim dzielić swoich smutków i radości. Tęsknię za bliskością drugiego człowieka.

jestes dziewica ? jak tak to won i pewnie jestes szpetna

Jestem dziewicą. Z wyglądu nie jestem brzydka. Podobałam się kilku chłopakom. Niestety, zawsze się bałam kontaktów z płcią przeciwną i stąd też uciekałam.

zaraz zostaniesz zwyzywana z powodu dziewictwa

Poczekaj...miłość Cię sama znajdzie. Doceń co masz i naucz się cieszyć małymi rzeczami. Będzie dobrze.

Nie rozumiem, co złego jest w byciu dziewicą. Tak wyszło, i tyle. Cały czas żyłam głównie nauką i pracą, w moim życiu nie było miejsca na płeć przeciwną. Xandre - dziękuję, ale powoli już w to wszystko wątpię. Zmarnowałam tyle szans... tak naprawdę na własne życzenie.

Poczekaj...miłość Cię sama znajdzie x Tak, jasne wmawiaj to dziewczynie, jak sama nie zacznie działać, to czeka ją starość w samotności. Poza tym prawdopodobieństwo że jej pierwszy facet będzie tym jedynym jest bardzo nikłe, więc im dłużej z tym zwleka tym ma mniejsze szanse na założenie rodziny. Bo przyjmując (statystycznie) że ten właściwy pojawi się jako trzeci, to zanim na niego trafi minie kilka lat i będzie to ostatni dzwonek na to aby urodzić dziecko.

eee tam.. nie wierze w 25letnie dziewice... cos jak smoki... :) nie istnieja...

Skoro zmarnowałaś to widać miałaś powód. Uwierz, nie idź na żadne kompromisy. Jak się znajdzie TEN, to się odważysz. Nic na siłę kochana. Uwierz w siebie. Serio.

Ale się uczepiliście mojego dziewictwa. :) Przecież to nie jest nic niezwykłego. Dla mnie samej nie stanowi to żadnego problemu, nie czuję się z tego powodu ani gorsza ani lepsza.

Dziewictwo to najmniejszy problem, bo łatwo się go pozbyć ;) strach przed facetami, to twój największy wróg, studia, praca to tylko pretekst... na bliskość zawsze znajdzie się czas, trzeba tylko chcieć, a ty albo nie chciałaś, albo się boisz.

taa... nic na sile... ale zamiast mowic NIE!, od teraz mow TAK!! TAK!! TAK!!! ;) najlepiej kazdemu co sie nawinie....:) i daj tu jakas fotke swoja , co ocenimy lepiej...:)

Tutaj chodzi o moją chorobliwą nieśmiałość. Mężczyźni mnie onieśmielają. Nie umiem się w ich towarzystwie swobodnie zachowywać. Gdy któryś się mną interesuje, stosuję uniki. W związku z powyższym nie umiem też zbliżyć się do faceta, w którym kocham się kilku lat. Stale czuję się od niego gorsza i mniej wartościowa. Wydaje mi się, że nie spełnię jego oczekiwań. I to mnie blokuje.

No to problem, jak nie uwierzysz w siebie to trochę lipa. Ja też zawsze taka nieśmiała byłam, wydawało mi się, że niezauważalna. Trzeba ten łeb do góry podnieść i uśmiechnąć się. Spróbuj, małymi kroczkami.

Póki nie spróbujesz, to się nie dowiesz jak to jest... jak się kogoś kocha, to nie patrzy się na to czy ktoś jest gorszy czy nie, w ogóle co to znaczy? To że ktoś osiągnął więcej niż ty (bo zakładam że dlatego ten facet cię onieśmiela), nie znaczy że jesteś gorsza, liczysz się ty, a nie twoje czy jego dokonania, bo tak naprawdę one są g***o warte.

Na niesmialosc jest sposob...:) zapij ja... pare piw, wino czy drinkow pare... i juz sie rozluznisz... nie bedzie Cie oniesmielac, zadna sytuacja.. :)

Boję się. Dlatego szukam środków zastępczych w postaci edukacji i pracy. Wmawiam sobie, że miłość nie jest mi potrzebna i szkoda marnować na nią czas i energię. Lepiej już zainwestować w siebie. Taka postawa wynika z tego, że zraziłam się do ludzi. Wiele razy byłam odrzucana (nie tylko przez facetów), że też zaczęłam skupiać się na innych aspektach.

Moze zamiast pracowac i sie uczyc, zrelaksuj sie... jakis wypad za granice spontaniczny.... ? inaczej zycie sie toczy w swiecie........

Miłość jest potrzebna, nie wmawiaj sobie, że jest inaczej. Niestety, mimo, że należy być optymistą, to też zdawać sobie sprawę, że wcale może się nie trafić...i co? Życie zmarnujesz? Niestety nikt nam gwarancji nie dał, że spotkamy kogoś. Wiem nie pocieszam, ale trzeba to wiedzieć. Bo w sumie Twoje szczęście zależy też od Twojego nastawienia.

To coś kiepsko sobie to wmawiasz, skoro jednak samotność cię uwiera ;) Fajnie jest mieć kogoś obok, wiedzieć że jest i że można na niego liczyć, można się przytulić, itd... ale dla większości te pierwsze nieudane doświadczenia bywają bardzo bolesne i ciężko po takim rozczarowaniu podjąć nową próbę, ale warto... praca, kariera czy pieniądze na dłuższą metę szczęścia nie dadzą, bo po co to wszystko jak nie z kim tego dzielić.

Nie żyję tylko nauką i pracą. Podróże też zajmują ważne miejsce w moim życiu, szczególnie te o spontanicznym charakterze. Dzięki nim się bardziej otwieram.

My tacy dobrzy w teorii :) Chyba każdy przechodził to co Ty. Zastanów się nad jeszcze jednym i dokładnie rozejrzyj...ilu ludzi niby kogoś ma, a wcale szczęśliwi nie są.

Podasz przyklad? Spontaniczna , zagraniczna podroz...? Gdzie bylas:)? Moja ostatnia bylo Maroko... Na TUI maja czartery tanie, mozna leciec praktycznie na drugi dzien gdzies....:)

To proszę zadanie dla Ciebie na jutro, w ramach ćwiczeń w stronę otwierania. Jutro głowa wysoko i uśmiechaj się do ludzi. Nie musisz gadać, tylko uśmiechaj. Zobaczysz co będzie. Wiem, nie da się otworzyć ot tak...ale małymi kroczkami można próbować. I nie angażuj się cała od razu jak kogoś spotkasz. Bo jak Cię ktoś skrzywdzi, to trudno potem się takim osobom pozbierać...wiem coś o tym.

A w sumie co da taka spontaniczna podróż? Pojedzie i co?

To prawda. Oszukuję siebie. W rzeczywistości mam wielką potrzebę kochania. Wstydzę się jednak tego i na co dzień nigdy się do tego nie przyznaję. Źle mi z tym. Inni jakoś otwarcie mówią o tym, że kogoś kochają. Ja z kolei stale się zastanawiam, czy wypada o kogoś zabiegać.

caly swiat sie zmienia.... dzis jestes w Polsce w domu... a jutro .. nie wiesz jeszcze gdzie... to dokad polecisz okaze sie , gdy najtanszy bilet w swiat znajdziesz... poznajesz nowy kraj, nowych ludzi, zapominasz o polskiej rzeczywistosci... zyjesz nowym zyciem.. nikt cie nie zna, mozesz sie otworzyc na nowe mozliwosci... przelamac obawy, zlamac zasady...:)

To po co oszukujesz. Masz potrzebę...normalne, tylko niech Ci to nie przysłoni innych rzeczy. Fajnie zająć się czymś co lubisz, pewne rzeczy zejdą na dalszy plan. Masz być otwarta i się rozglądać, ale spokojnie. Bo w depresję w końcu wpadniesz.

Byłam w marcu z koleżankami we Włoszech. Podróż nader spontaniczna, bo autostopowa. Było rewelacyjnie. Poznałyśmy tyle nowych osób, wspólnie się bawiliśmy. Niestety, po powrocie do Polski znowu zamknęłam się w sobie.

Jak dla mnie, Twoj problem rozwiazany juz... Musisz zmienic kraj... Polska Ci nie sluzy... w sumie mi takze:) Musisz znow poczuc ze zyjesz... a tylko wyjezdzajac stad mozna to osiagnac... reszta sama przyjdzie... Pomysl o relokacji ... :)