BOJE się spotkać ludzi, których kiedyś znałam

Boję się gdzieś sie zobaczymy. Boję sie, że na nich wpadnę. Dlaczego? Bo wyglądam i jestem gównem. I nie chce żeby oni o tym wiedzieli..Miałam problemy ze sobą, depreche, lęki, problemy ze szkołą.. Kolejne znajomości się pourywały, z niektórymi w tym czasie zerwałam kontakty całkowicie się odcięłam.. Teraz nie mam nikogo, jestem nikim.. Myślałam, że wyjade gdzieś dalej i się odetnę, przestanę się bać.. ale jak się okazuję, moje plany poszły w pi.. i musze zostać tutaj.. I co ja mam zrobić? Znowu będe bała się wyjść gdziekolwiek, poznać kogokolwiek.. moje życie to porażka a teraz straciłam całkiem nadzieję, że cokolwiek się zmieni.. i co? 5 lat studiów. Znowu nikogo nie poznam. I co.. skoncze samotna, bez nikogo tak jak dziś..

:(

Zacznij nowe życie. Na studiach nikt Cię nie będzie znał, nikt nie będzie oceniał przez pryzmat wcześniejszych niepowodzeń.

Ale w tym mieście studiują też ci których kiedyś znałam, chociaż to niby duże miasto to jednak się boję, że w koncu na nich wpadnę..

Mam IDENTYCZNIE. Jeszcze mieszkam w mniejszej dzielnicy i ja sobie planuję o której godzinie pójdę, bo po południu jest większe prawdopodobieństwo spotkania... masakra

I ja idę teraz na uniwerek (wcześniej studiowałam na takim wydziale że wiedziałam że raczej nikogo znajomego nie spotkam) , gdzie już studiuje mój wróg, i 3 osoby z mojej klasy.. jezu, jak ja się boję że będę się na nich nadziewać..

Takie życie.

a mieszkam w Krakowie :)ja się boję najbardziej nadziać na niegdyś bliższych znajomych, bo sporej ilości rozpowiedzialam, że się wynoszę i co i nic.. będą się dopytywać co robię etc, a ja... wyglądam dalej średnio, nie schudłam te głupie 3-4 kg (nie mam nadwagi ale mojej sylwetce jest lepiej jak ważę ok. 50-51 kg bo jestem niższa), zbrzydłam trochę na twarzy i co najważniejsze - DALEJ jestem sierotą, trzęsącą się jak zobaczy kogoś znajomego

Udaj się do psychologa/psychoterapeuty. Porozmawiaj z nim o swoich problemach. Po taką pomoc się udaj I skoncentruj się na tym co jest tu i teraz. Ty za bardzo wybiegasz w przyszłość. Zamartwiasz się. My teoretycznie nie możemy przewidzieć co się stanie za 5 dni, a tu już się martwisz swoją przyszłością.

Poza tym od problemów nie da się uciec. Musisz być przygotowana na to. Być może spotkasz się z ludźmi, których już znałaś. Nikomu się nie musisz tłumaczyć, że Ci plany nie wyszły. Ale najlepszy dla ciebie będzie psycholog.

Ja już byłam u psychologa, psychiatry ale to było już wczesniej w związku z moją depresją, lękami i tak dalej.. Wiem, że to co pisze jest głupie, ten lęk i w ogóle.. ale trudno mi jest czuć inaczej. Boję się, że kiedy np kogoś poznam to np wróci jakaś wspaniała, sto razy lepsza "koleżanka" i mi to zabierze. Boję się, bo "oni" są lepsi odemnie..

Czy twoi rodzice byli zbyt wymagający w stosunku do ciebie? Nie gnębili cię w dzieciństwie?