Muszę się gdzieś wyżalić

Brak świadomości mojego chłopaka o mojej depresji. On nie podchodzi do tego poważnie bo zna mnie taką od zawsze. Brałam przez pewien okres czasu leki ale je odstawiłam po pół roku. Boli mnie to, że nie mam w nim wsparcia. Nie mieszkamy razem i on nie wie co nie raz ze mną się dzieje. Czasem chcę z nim poważnie porozmawiać ale on woli abym skończyła temat. On absolutnie nie rozumie czym jest depresja. Tak jak większość ludzi... Ja nie wiem czy mężczyźni naprawdę nie potrafią rozmawiać o uczuciach? Czasem gdy w trudnych chwilach nachodzą mnie naprawdę podłe myśli(mimo kolejnych dodatkowych zajęć które sobie wymyślam aby zaprzątnąć głowę czymś innym) chciałabym porozmawiać z kimś bliskim. Walka z tym dziadostwem samej jest cholernie trudna. Zmieniłam dietę, uprawiam więcej sportu ale nie wiem widać mam to genetycznie po rodzicach. Dodatkowo dobija mnie fakt, że jestem w związku ale nadal jakby sama. Do tego mój chłopak nie jest przyzwyczajony do szczęśliwej wersji mnie. Nie wiem czy nie powinnam się od tego uwolnić.