Co myślicie o osobie która nie za bardzo interesuje się

światem zewnętrznym? Tzn. coś tam wie, co się dzieje, ale woli żyć w świecie własnych marzeń i oddawać się czynnościom, które umożliwiają jej przeniesienie się do krainy wyobraźni? Dodatkowo taka osoba jest bardzo zamknięta w sobie i ma problem w kontaktach z ludźmi? Czy ktoś taki może się podobać, być kochanym i ważnym?

No więc co myślicie?

Dziwak. Nie poradzi sobie w życiu :-(

:D ja tak mam, że mam dwa życia, jedno w głowie i jakby wyraźniejsze od zewnętrznego. potrafię np. sobie iść ulicą i w całości być w tym drugim świecie. to cały temat:) ciężko to opisać. a ten zewnętrzny świat jest dla mnie taki bledszy, przez to mam zaległości roczne lub paroletnie w tym co trzeba zrobić.

np. pisanie, czytanie, słuchanie muzyki, siedzenie na internetach i bycie bytem internetowym, a ciało może sobie zwiędnąć przez ten czas..... czasem boję się, że całkiem prześpię życie:(

Każdy ma prawo żyć po swojemu, odczep się od innych i pilnuj swoich 4 liter.

Właśnie rzecz w tym, że sobie radzi. Pracuje, dba o rachunki itp., ale jak tylko może ucieka w swój mały, intymny światek. Tylko tam jest jej dobrze i wygląda z niego tylko wtedy, gdy istnieje ku temu konieczność. Zdarza się, że wychodzi z pracy i pakuje plecak, by na kilka dni uciec na jakieś odludzie.

jeśli komuś będzie chciało się taką osobę odkrywać ale z reguły w dzisiejszych czasach ludziom się nie chce ;) więc sama sobie odpowiedz xx zresztą, większość ludzi chce by się o nich starano, a w relacji z taką osobą ktoś z zewnatrz będzie musiał zabiegać. by cos otrzymać trzeba coś dać z siebie, i tyle

wiadomo, że zewnętrzny świat to przymus.

Broken - ja bym słyszała o sobie. Też mogłabym bez końca spędzać czas na rysowaniu, czytaniu książek, słuchaniu muzyki, pisaniu. Z tym że na co dzień jestem raczej ogarnięta i wypełniam swoje obowiązki na czas.

Zaległości mam głównie pod względem wiadomości ze świata i Polski. Nie znam się zbytnio na polityce, sprawach natury ekonomicznej, czyli ogólnie rzecz mówiąc, rzeczach przyziemnych. Czasami obejrzę Fakty bądź Telexpress, ale bez większego przekonania. Wolę bardziej duchowe sprawy.

Z tym że na co dzień jestem raczej ogarnięta i wypełniam swoje obowiązki na czas. x nie mam na myśli obowiązków codziennych, takich zwykłych, jk nie mam epizodu albo ataku lenistwa:D to się wyrabiam, nawet mam z tego jakąś tam satysfakcję. ja mówię o takich obowiązkach jak: mieć faceta, ogarnąć życie towarzyskie, ogarnąć życie rodzinne i się odciąć, zrealizować rzeczy potrzebne do realizowania swoich marzeń itd.

najfajniej mi: - jak nie muszę rano wstawać, leżę i sobie wyobrażam - jak słucham muzyki i szczególnie w czasie spaceru - jak piszę różne rzeczy - jak tworzę osoby w internecie

Wybacz, źle Cię zrozumiałam. :) Wygląda więc, że mamy podobnie: też mam problem z ogarnięciem swego życia uczuciowego, towarzyskiego i rodzinnego i mam trudności w realizacji własnych marzeń. Większość na zawsze pozostaje marzeniami.

Wypraszam sobie, duża wyobraźnia przydaje się w życiu. Jestem marzycielką, nie lubię ludzi, ale zarabiam dobrze, choć nie mam umowy o pracę. Aktualnie staram się o mieszkanie, chociaż muszę się nakombinować jak koń pod górę.

Ja tam akurat lubię ludzi i często brakuje mi ich towarzystwa, ale tak już jest, że zazwyczaj uchodzę w ich oczach za dziwaczkę. Dlatego też pogrążam się w świat marzeń, gdzie mi lepiej i mogę kreować nowe postacie.

Cześć :) Doskonale rozumiem o czym piszecie, jestem taki jak Wy. Bardzo często uciekam w świat marzeń. Mam nawet wymyśloną, własną, alternatywną rzeczywistość. Najbardziej lubię marzyć o przejęciu władzy nad światem. O zrobieniu z Arabów i Murzynów niewolników służących Europejczykom. W dzieciństwie planowałem ludobójstwo Ukraińców, miałem wszystko doskonale zaplanowane. Plan całej wojny o odzyskanie Lwowa i jak ukryć ludobójstwo przed ONZ. Niestety moje marzenia się nie spełnią :(