Ciąża, rodzice, problemy. POMOCY!

Witam. Mam 20 lat i zaszłam w ciążę. Była to wpadka. Mój partner bardzo chciał mieć dziecko, więc nawet się ucieszył, ja w sumie też. Radość nie trwała długo, jestem na utrzymaniu rodziców, więc gdy się dowiedziała zrobiła mi awanturę, poszła ze mną do ginekologa i nakazała usunąć ciążę (nawet specjalnie chciała wziąć kredyt na aborcję...). Nie zgodziłam się, przez co dzień w dzień były awantury. Chłopak powiedział że damy radę. Parę tygodni później zaczęło się między nami psuć, znikał na całe noce, pisał z innymi kobietami, umawiał się. Stwierdził że musi się wyszumieć. Zakończyłam ten związek, po czym on stwierdził że bardzo dobrze, ponieważ on nie wierzy że to jego dziecko, spotkamy się w sądzie itp. Nie mam z nim kontaktu i nie chce mieć. Mama powiedziała, że do porodu mam czas by się wyprowadzić, a jeśli się nie utrzymam sama (a nie utrzymam, kończę liceum zaoczne, szukam pracy, ale z widocznym brzuchem jest ciężko..) to mam się wyprowadzić do ojca dziecka bądź oddać dziecko do adopcji i szukać pracy. Byłego nie kocham, i nie wyobrażam sobie mieszkać z nim... Wiadomo że nasze relacje odbiją się na dziecku. Nie wiem co mam robić, proszę pomóżcie mi...

Moja mama wzięła kredyt na moją aborcję i będę jej za to dziękować do końca życia. A Ty Autorko wdepnęłaś w cuchnące bagno. Chłopak zostawił, rodzice wyganiają (tylko dokąd?). Adopcja? Jeśli jesteś na tyle silna psychicznie... bo to gorzej jak aborcja (przynajmniej moja psychika tak to odbiera, nie piszę tu o moralności). Jak już masz urodzić to don samotnej matki, alimenty od ojca, szukanie pracy, jakaś malutka stancyjka, zęby zaciśnięte i jazda, walka o szczęście.

Plytka prowokacja

Chciałabym żeby to była prowokacja. Adopcja to w ostateczności, ale nie jestem tak silna psychicznie...

Ciezko ,ci będzie. Powodzenia:)