Rozważam samobójstwo

Nie mam już ochoty żyć, wszystko po kolei mnie przerasta. Po matce i babce odziedziczyłam chorobę psychiczną i tak jak one cierpię. Może moje problemy nie są jakieś wielkie na tle dramatów, jakie przeżywają inni, ale i tak okropnie się męczę na tym świecie. Nie czuję się dla nikogo ważna wystarczająco, aby tutaj żyć i liczyć na lepsze jutro.

Powiesz coś więcej o sobie? Co się dokładnie dzieje? Czego Ci brakuje?

Właściwie wielu rzeczy. Pieniędzy, miłości, przyjaźni, bliskości, ciepła, wyciszenia... Mam 26 lat i jestem samotna i niespełniona. Nie mam z kim wychodzić, rozmawiać, mam braki tu i ówdzie.

Chcesz się spotkać i porozmawiać?

Wolę porozmawiać tutaj, anonimowo.

Wiesz, nie chciałbym żebyś się skrzywdziła, jednocześnie nie wiem co mogę dla Ciebie teraz zrobić. Czego Ty byś ode mnie oczekiwała?

Oczekują tylko rozmowy, niczego więcej. Niczego.

W porządku, co Ci na serduszku leży?

Co to za choroba ?

Na sercu leżą mi potworna samotność i odrzucenie. Z jakiegoś powodu stale jestem olewana przez innych, w tym przez facetów, a ja już nie wiem, co takiego złego zrobię. Jeśli chodzi o chorobę, to depresja. Jestem nią obciążona genetycznie i nigdy nie wyzdrowieję (leczyłam się, niewiele to dało).

Prześladuję chłopców, walczę z tym, lecz nie mogę się powtrzymać. Moja matka prześladowała tak ojca, a babka dziadka, mam to samo.

I po cholerę się podszywasz? Nie prześladuję nikogo, wręcz przeciwnie, wszystko w sobie tłumię.

Ktoś Cię wspiera aktualnie? Mój e-mail mirodow@gmail.com

Mam kilka kumpelek, one wiedzą o mojej chorobie, ale za mało okazują mi wsparcia. Nie pasuję do nich zresztą.

A byłaś w związku?

Całkiem spora część ludzi cierpi na Twoja chorobę, rzekłbym nawet , że to choroba 21 wieku. Więc tu osamotniona nie jesteś.

Nigdy nie byłam. Zawsze kocham bez wzajemności.

Rzeczywiście przykre. Ja niestety jestem dla Ciebie gówniarzem więc też nie będę Ci mógł tego dać, jednocześnie jestem przekonany że znajdziesz osobę, która Ci da tę pewność. Co Ci sprawia przyjemność?

Pisanie. Rysowanie. Czytanie. Podróże. Taniec. Słuchanie muzyki. Naprawdę różne rzeczy. Niestety kiedy przychodzi dołek, nic mnie nie cieszy i marnuje swój czas.

Nie jest latwo popelnic samobojstwo. Tak sie wydaje, ale tylko naprawde nieliczni maja ,odwage´´ Jesli jestes wrazliwa, na pewno sie nie odwazysz, wiem to po sobie. W piekle nie beddzie Ci lzej. Moze zamiasat o smierc, modl sie o sily do zycia. A powinnas zostac wysluchana. Sa miliony ludzi na swiecie z depresja. Bierz leki i chodz na psychoterapie. Twoj blad polega na tym, ze sobie wmowilas, ze nie wyzdrowiejesz. Kazdy moze! To nic, ze odziedzicylas sklonnosci do depresji, mozesz wyzdrowiec. Ale musisz zmienic nastawienie. Bo inaczej zadne leczenie nie pomoze. Rozwaz lepiej jak wrocic do zycia. Pamietja ze kazdy na ciezko, tylko niektorzi lepiej sie z tym kryja.

Często masz dołek? Co myślisz o samej sobie?

Tak, są tacy , którzy tą naukę opanowali do perfekcji. Ku własnej zgubie.

Byłam już na terapii, brałam leki i wcale mi to nie pomogło. Mnie potrzebni są ludzie i ich miłość i akceptacja, a nie jakieś prochy, które będą mnie otępiać. Wiem po sobie, jaka byłam, kiedy czułam się ważna i doceniana - wtedy nie było śladu po depresji. Ostatnio natomiast dołki mam ciągle. Po pierwsze dlatego, że mam teraz miesiąc próbny w nowej pracy i cały czas się martwię, że mi się nie powiedzie, a po drugie z powodu samotności. Co myślę o sobie? To zależy od nastroju. Czasami myślę bardzo pozytywnie, czasami wręcz na odwrót.

a jak dlugo na nia chodzilas? Bo na terapie chodzi sie latami, zeby byly efekty. A jak nie pomaga trzeba zmienic terapeute.

Napisz na maila, zawsze będziesz mogła tam ze mną pogadać. Na pewno jesteś świetną osobą. Opowiesz kiedy byłaś ważna i doceniana?

Zmień coś w swoim życiu, poznaj jakiegoś chłopaka, czasem to pomaga, zacznij wychodzić z domu, na jakieś kółka zainteresowań chociażby, jak mieszkasz w miejscowości gdzie nic sie nie dzieje to znajdź sobie jakieś niezależne zainteresowanie, znajdź coś co polubisz i co Cie pochłonie. na pewno nie chwal sie swoimi myślami samobójczymi w internecie, chyba że chcesz skończyć na przymusowym pobycie w szpitalu Depresja to nie koniec świata, można przez to przejść i cieszyć się życiem po depresji

Ponad rok. Trochę mi pomogła, otworzyłam się, ale nie chciałabym tam wracać. Po co grzebać w przeszłości?

Jesli bys chciala kiedykolwiek z kims popisac anaa8999@wp.pl trzymaj sie.

To jeszcze ja się przypomnę mirodow@gmail.com

Jeśli ktoś pisze o czymś takim nawet w internecie, proponowałbym tego nie traktować jak przechwałki, itp. Można zaszkodzić zamiast pomóc.