Sztuka budowania trwałej relacji

Początki znajomości są chyba z reguły trudne,jeśli w grę wchodzą uczucia.W moim przypadku to trochę jak zabawa w kotka i myszkę- czuć,że jest chemia,ale chyba obydwoje obawiamy się zbytniego narzucania się sobie,okazania,że wpadliśmy sobie w oko.Z resztą na tym etapie może nawet niewskazany jest pośpiech.Ciężko jest mi tlić w sobie te pozytywne emocje zw. z zauroczeniem i wyczekiwanie na rozwój 'akcji'. Nie wiem jednak,czy dobrze robię traktując tę osobę jako potencjalnego przyszłego partnera.Nie chcę stracić głowy,mimo że jest to człowiek mądry,ułożony,itd.-to właśnie charakter jest tym wielkim atutem :) Mamy kilka długich rozmów za sobą,spotkań,jednak zawsze w grupie osób(poznaliśmy się w Duszpasterstwie Akademickim),widujemy się raz/tydzień.Teraz znajomość rozwinęła się,więc czy lepiej przybrać postawę zdystansowanej i lekko niedostępnej(wiadomo-to facet łowcą jest...),czy dawać mu dość wyraźne sygnały zainteresowania? Obawiam się,że jego zainteresowanie może osłabnąć,a nie wzrosnąć jeszcze bardziej,kiedy będzie widział,że już zdobył moje serce.