Potrzebuję pomocy... chyba psychiatry

Mam 27 lat, mam narzeczonego, skończyłam studia humanistyczne na uniwersytecie z wyróżnieniem, poszłam do szkół policealnych i też mam tytuły techników, mam certyfikat językowy. Jestem osobą raczej kontaktową, mam przyjaciółki, znajomych. Tyle na wstępie. I mam problem - mianowicie, boję się szukać pracy i iśc do pracy. Po studiach długo siedziałam w domu, potem byłam na dwóch stażach, po jednym z nich udało mi się zaczepić na trochę dłużej. Niestety, umowa się skończyła a ja, jak mam znowu szukać pracy i wysłać cv, to mnie taki strach oblatuje, że coś mnie powstrzymuje. Mam niską samoocenę, boję się ludzi generalnie - choć nikt tak mnie nie odbiera:\ Narzeczony powoli mnie naciska żebym się rozglądała za pracą - jemu pracę załatwiła mama... Ja nie mam znajomości, muszę sama na siebie liczyć. Lata lecą, a ja w czarnej d***e. Dodam, że w tych miejscach, gdzie pracowałam byli ze mnie bardzo zadowoleni. Moja chora głowa wciąż uważa, że sobie nigdzie nie poradzę, a przecież sobie radziłam. Nie chcę hejtów, głupich komentarzy o leniach, pasożytach itp. Gdyby ktoś mnie zrozumiał i to, jak się czuję, byłoby fajnie.

mozesz podac gg?

też tak mam :D nie chce albo nie wiem nie moge iść do pracy. wolalabym zostac kurą domową. albo jakby ktoś mnie posadził już do jakiejś pracy i już. ale cos fajnego musi byc. nie wiem dlaczego tylu tlumokow ma prace a ja taka zdolniacha nie chce isc. narazie szukam sposobu, zeby zarobic, ale sie nie narobic. tyle tylko, ze mam dooiero 21 lat

Ja mam 28 lat i mam podobnie. Ale ja już mam pomysł na dalszą drogę życia.

jaki pomysl?