Mam 26 lat i jestem załamana swoim życiem

Skończyłam beznadziejne studia (historię), nie mam żadnych umiejętności, którymi mogłabym się wyróżnić na rynku pracy, nie znam perfekcyjnie żadnego języka obcego, w niczym nie jestem bardzo dobra (no ok, podobno mam talent do pisania, ale kogo to interesuje tak naprawdę). Pod względem doświadczenia zawodowego też u mnie tak sobie: co prawda pracuję od 19 roku życia, jednak tak naprawdę w większości były to prace o charakterze tymczasowym. We wrześniu znalazłam pracę w zawodzie, konkretnie w firmie archiwistycznej, ale niestety pracowałam tam tylko do końca grudnia. Wszystko dlatego, że szefowi nie udało się pozyskać tylu zleceń, by każdy miał pracę. :( Teraz od miesiąca siedzę w domu i szukam pracy, ale przeważają oferty typu telemarketing, a to nie dla mnie (pracowałam już). Nie wiem, co ze sobą zrobić, jak to wszystko zmienić, by otworzyły się przede mną większe perspektywy. Na razie dorabiam jako dziennikarka internetowa, żeby nie tracić czasu, ale wiem, że z tego nie wyżyję.

Dodam jeszcze, że czuję się samotna. Nie mam często z kim pogadać, wyjść, brakuje mi wokół siebie ludzi o podobnych pasjach i planach, o podobnym spojrzeniu na świat. Co prawda podoba mi się pewien facet, ale jestem dla niego tylko koleżanką, nikim więcej. :(

jestem w twoim wieku i mam gorzej, uwierz mi chciałabym być w twojej sytuacji.

Przepraszam, że tak się tutaj użalam nad sobą, ale zrobiłam właśnie bilans swego dotychczasowego życia i jestem zdołowana. Mam wrażenie, że jestem już za stara, by cokolwiek zmienić. Z drugiej strony wiem, że nie mogę się poddawać i muszę jak najszybciej zacząć zmieniać swoje życie. Pytanie tylko: od czego zacząć?

Może udzielaj korepetycji? Z historii i polskiego? Na pewno to lepszy zarobek niż copywriting.

3:10 - Witaj. A co robisz coś, by to zmienić?

nie możesz tak mówić, pomyśl sobie co by było gdybyś była chora, Ty możesz zrobić wszystko

Dzięki za podsunięcie pomysłu, przemyślę. Tak czy owak, szukam pracy na etacie.

ale piepszysz. jesteś rozpieszczona i humorzasta i tyle.

Przepraszam, może przesadzam, ale jak patrzę na to, ile osiągnęły już osoby młodsze ode mnie, to czuję się bez szans. :( Przez kilka lat chorowałam na depresję, z tego powodu wiele rzeczy zaprzepaściłam i źle mi z tym wszystkim. Niemniej wiem, że nie mogę się załamywać. Myślałam ostatnio, by wyjechać za granicę. Kolega ma kontakty w Pradze, a ja znam już podstawy czeskiego, więc myślałam, by się do niego odezwać i zagadać ws. pracy. Nie wiem jednak, czy jest sens wyjeżdżać.

Na jakiej podstawie oceniasz mnie jako rozpieszczoną?

jak patrzę na to, ile osiągnęły już osoby młodsze ode mnie odp.może poprostu dajesz sobie wcisnąć jakieś cele przez społeczeństwo i definicję "sukcesu" która nie musi byc twoją definicją. sraj na konformizm. nie musisz celować w to co ci kolorowe gazety i seriale proponują.

masz za dobrze. tyle w temacie. jakbyś miała naprawdę źle, to byś nie pisała takich rzeczy.

Próbuję się do tego dystansować, ale to nie takie proste. Rynek rządzi swoimi prawami niestety.

Na jakiej podstawie oceniasz mnie jako rozpieszczoną? odp. na takiej ze to co opisłąas nie przedstawia żadnej tragedii życiowej a opisujesz to w takim tonie jakbyś umierała na raka. napisałem że jesteś rozpieszczona bo mam wrażenie że rozczulasz się nad sobą.młoda dziewczyna po studiach-to mało?....że coś tam "wybitnych talentów nie posiadam :P"..."nie znam chińskiego"....no kurcze ile osób jest geniuszami w koło...?!wyluzuj :)

Z czym mam za dobrze? Wcale nie mam. Brakuje mi normalnej pracy, a co za tym idzie, pieniędzy na to, by się rozwijać, miłości, przyjaciół.

co ty z tym "rynkiem" co chwilę....gadasz jak "szczur" :D masz jakieś chore "ciśnienia". ...no chyba że przymierasz teraz głodem to rozumiem.

Wiem, że nieco przesadzam, ale mam dziś strasznego doła. Niemniej to nie jest tak, że nie wierzę, że będzie lepiej. Po prostu zastanawiam się, co mogę zmienić w sobie, na czym się skoncentrować.

Nie przymieram głodem. Mieszkam z rodzicami, którzy mnie utrzymują i pomagają jak tylko mogą. Ale nie chcę być dla nich ciężarem. Pragnę się usamodzielnić i być niezależna finansowo.

no masz jakieś kobiece emocjonalne fiubzdziu dzisiaj. tak na serio nic nie zmieniaj bo zmianom wtedy nie bedzie konca. naucz się akceptować siebie bez zmian a zmiana na korzysć przyjdzie sama - taka moja rada. nie skupiaj sie na tym czego nie masz a na tym co masz....ale rozumiem że kobiety mają jakieś takie huśtawki - może poprostu faceta ci brakuje - takiego emocjonalnego wsparcia i dowartościowania.

tłumaczymy Ci, że masz dobrą sytuację, że wiele osób na świecie ma duuuużo, duuuuużo gorzej od Ciebie. nie życzę Ci źle, absolutnie, ale jeśli kiedyś dojdą Ci jeszcze problemy zdrowotne (oby nie), to zobaczysz, że Twoje dzisiejsze narzekanie na tragiczne życie, w któym masz taaak źle, to po prostu straszna głupota

tłumaczymy Ci, że masz dobrą sytuację, że wiele osób na świecie ma duuuużo, duuuuużo gorzej od Ciebie. nie życzę Ci źle, absolutnie, ale jeśli kiedyś dojdą Ci jeszcze problemy zdrowotne (oby nie), to zobaczysz, że Twoje dzisiejsze narzekanie na tragiczne życie, w któym masz taaak źle, to po prostu straszna głupota odp. ta dziewczyna nie szuka rady tylko jak to kobieta chce się wygadać jak ma "słabszy" dzień. normalnie od tego jest facet a go nie ma dlatego tutaj pisze.

Jasne, że ludzie mają gorzej, nie neguję tego. Po prostu martwię się o swoją przyszłość i chcę już teraz podjąć kroki, które mogłyby zmienić moje życie. Zdrowie, dzięki Bogu, mam, żeby tylko praca była i już będzie lepiej. A co do faceta to nie ukrywam, że brakuje mi go bardzo. Podejrzewam, że mógłby być dla mnie oparciem.

wysłuchaliśmy cię . całujemy i przytulamy. wszystko będzie ok. nie nabijam się z ciebie ale rozumiem.

ja jej nie radzę. ja tłumaczę, że przesadza. można się nauczyć patrzenia na świat w inny sposób i oduczyć narzekania.

Otóż to. Mam dziś gorszy dzień i tyle, stąd ten post. Wiem, że dużo osób tutaj zagląda, więc pomyślałam, że jeśli z kimś pogadam, to będzie mi lżej na duchu.

A co do faceta to nie ukrywam, że brakuje mi go bardzo. Podejrzewam, że mógłby być dla mnie oparciem. odp. no po to min jest aby był oparciem i co bardzo ważne wysłuchał kobiety jak ma gorszym moment. gdybyś miała faceta który chciaż mniej więcej by cię emocjonalnie wspierał to byś tego tematu na forum nie zakładał. nie krytykuję tylko szczerze pisze jak to odbieram.

Chciałabym kogoś sobie znaleźć, niestety ten, na którym mi zależy, w ogóle nie widzi we mnie kobiety. Jeśli zaś chodzi o innych, to też jakoś specjalnie się mną nie interesują. Nie wiem czym konkretnie jest to spowodowane. Może tym, że jestem nieśmiała? A może chodzi o to, że nie mam czym im zaimponować?

aha, facet jest wg was jedynym wybawieniem? rodzice, dalsza rodzina, przyjaciółki też mogą pomóc. nie wiem ile ma lat osoba która to doradziła, ale chyba jest bardzo młoda i naiwna i uważa że każdy związek to bajka

może za skromnie się ubierasz. wymaluj się ciutkę mocniej. pokaż kawałek nogi. szpileczka. faceci to zauważą . to jednak wzrokowcy.