Jestem tak samotna, że aż mi wstyd..

smutne to jest

już wieszam sobie parówki na szyję by choć pieski ze mną były

Moja koleżanka kiedyś mi oznajmiła coś w stylu "może i jestem samotna, ale nie żałosna i zdesperowana". Po czym za kilka miesięcy machnęła sobie dziecko ze świeżo poznanym panem, który wymigując się od ojcostwa uciekł za granicę. Ale dziecko się udało: ładne, zdrowe i jak na swój wiek inteligentne, takie przypadkowe szczęście.

póki co musisz siebie polubić , zaakceptować samotność wcale nie jest taka zła. ważne , że swój chleb jesz , jesteś niezależna , bez kredytów i długów. rozejrzyj się wokoło.a uświadomisz sobie , że tak żle nie jest.

Ważne aby było z kim iść na kielicha. Albo na herbatkę.