Koty w marcu.

"A Lenin w październiku" - chciałoby się dopowiedzieć. Ale ja nie o tym. Wiosna idzie, wszystko, no może nie wszystko budzi się do życia. Czas się odciąć od wstrętnej zimy i dać ujście kociemu temperamentowi.

koty juz sie ogladaja za c---i/pka

Czas. Zdecydowanie.

Łatwo powiedzieć, Chelenko, ale co Ty zamierzasz zrobić, żeby się wreszcie wyrwać z marazmu? Albo co przedsięweźmie nasza znajoma - Ryfka? Koty w marcu sobie poradzą jak zwykle, ale co będzie z Wami?

Łatwo powiedzieć, toteż mówię, Py. Z robieniem dużo gorzej. Toteż jeszcze nie zaczęłam robić nic. Albo prawie nic. Bo czekanie to tyle, co rzeczone koty napłaczą. Ale jako kobieta, powinnam się pozwolić zdobywać, czyż nie?

Chyba to leży w Twoim najlepszym interesie, Chelenko. Pozwolić się zdobywać. Jest jeden miałki szkopuł - jest komu zdobywać?

Niestety, zniechęciłam chyba wszystkich. Że też muszę sobie takie durnoty postanawiać... Mogłam zdecydować, że będę w sobie rozkochiwać. Mam za swoje.

Ano właśnie, Chelenko. Teraz ślęczysz gdzieś samotnie w kącie i toczysz gorzkie ślozy zamiast w pełnie rozkwitać swoją kobiecość.

Więc to koniec? Nie ma już dla mnie ratunku?

A skąd ja mam wiedzieć?

No jak Ty nie wiesz, to jest kiepsko. Sądziłam, że jak mam pytać o radę, to właśnie Ciebie.

Rzeczywiście kiepsko, Chelenko, skoro to właśnie ja mam być Twoją ostatnią deską ratunku.

Liczyłam na jakąś radę dobrą. Że wytkniesz mi błędy (oczywiście w dobrej wierze), coś podpowiesz. W końcu masz fanki, wiec i umiejętności jakieś za tym iść muszą.

(W całkowicie dobrej wierze - trzeba dodać). A z tymi całymi fankami dajcie mi już spokój. To są jedynie tzw. wirtualne fanki, więc i taki z nich pożytek.

Odpowiedz sobie na z***biście ważne pytanie, Py: czyja to jest wina, że one wirtualne jedynie pozostają? No czyja? I mnie jest jedna Helenka. Proszę mnie nie mnożyć. Jednej nawet mnie tu wystarczająco nie lubią. Miej dla nich litość.

Pytanie proste, to i odpowiedź jednoznaczna - one są winne, bez jakiejkolwiek wątpliwości winne! A mnożyć nie zamierzam. Wystarczy, że sam się multiplikuję, nie zawsze jednak dość energicznie.

Czemuż, ach czemuż, oszukujesz? Wirtualność kafefanek jest Twoją winą. Nie jestem tylko do końca przekonana czy bardziej boisz się o nie, czy o się.

Zaledwie "do końca nieprzekonana"? To i tak zupełnie nieźle.

Więc o kogo się najbardziej boisz, Py? Hmmm...?

Moje lęki są wielowymiarowe jak u prawdziwego artysty.

Och... artysta? Napisz mi o tym. I o lękach. Koniecznie. Jakoś się przez to bardziej... uczłowieczysz. Bo widzisz, przez ten twój mentorski ton nie mam do Ciebie zupełnie śmiałości.

A ja chcę. jeszcze zimę..ogłaszam skup śniegu.s

Ale ja nie jestem żadnym artystą. Ho, ho! Gdybym ja nim był, Chelenko, inaczej z Tobą bym gadał.

Zapewne gadałbyś wtedy jako i Ci artyści, co to mi się niestety trafiają. Ku mej rozpaczy nieutulonej zresztą, bo mnie mężczyzny trzeba. Ale nie o tym. O lękach pisz, Py. Dużo i obrazowo.

Mężczyzna z lękami to dupa. Cóż w tym ciekawego dla kobiety?

No niech będzie, że ta rzeczona dupa właśnie.

Do mężczyzna czy dupa? Bo się lekko pogubiłem?

Najlepiej komplet. Że o reszcie nie wspomnę. Przez wrodzoną wstydliwość, oczywiście.

To "resztę" zostawmy w świętym spokoju. W sprawie zasadniczej, Chelenko - zapamiętaj - albo mężczyzna, albo dupa.

Znowu to robisz, Py. Czuję się skarcona, pouczona. Dobrze, że nie każesz mi wystawiać dłoni i smagać jej liniałem. Bo musisz wiedzieć, że przyjęłabym karę z miną hardą. Nie warto zatem. Nie miałbyś z tego satysfakcji.