Czy ja w przyszłości dam radę się utrzymać i coś osiągnąć? Boję się.

Może któryś(aś) mi powie swoją sytuację jako coś na pocieszenie. Mam 18 lat, jestem obecnie w drugiej liceum, na nic nie mam czasu po za szkołą (mam ją daleko, a w niej wyścig szczurów, jeżeli uda mi się przespać w nocy w tygodniu pełne 5h to znaczy, że się ''poszczęściło'' ). Uchodzę za dosyć bystrą osobę, ale tylko w szkole. Nic po za tym, z angielskim też mam problem (nawet nie mówię na poziomie średnio zaawansowanym). Znajomych też nie mam (brak czasu, a do tej pory na wszystko byłam dla rodziców za młoda/większość znajomych była o min. 3 lata starsza/, z rówieśnikami się nie umiałam dogadać) Coraz więcej myślę o przyszłości, większy natłok myśli - każdy ma ambicje co do mnie.. a ja nie wytrzymuję nerwowo. Każdy oczekuje studiów - owszem mam zdolności w kierunku matematycznym, fizycznym, umysł analityczny, więc informatyka (jako dziedzina nauki, nie kierunek) też nie byłaby problemem.. jednak jaki jest ich sens skoro nigdy się niczym nie interesowałam? Nie wiem jak są zbudowane najprostsze urządzenia? Czy ja mam szansę się jeszcze rozwinąć, być człowiekiem przedsiębiorczym i osiągnąć jeszcze przed 25 rokiem życia pensję większą niż 2500zł? Im dłużej zastanawiam się nad przyszłością tym bardziej się zapadam, bo nie widzę perspektyw. Rynek pracy - od jakiegoś czasu przeglądam oferty aby mieć rozeznanie na co jest zapotrzebowanie. Jednak czy człowiek który nie ma ''pleców'' jest zwykły i szary ma jakkolwiek szanse się wybić? Może ktoś się podzieli doświadczeniami? Przeraża mnie wizja mieszkania z rodzicami do 30 roku życia!