Mam już dość życia fikcją

Czuję się samotna i mam już dość udawania, że tak nie jest. Od lat zgrywam niezależną i samowystarczalną, robią dobrą minę do złej gry, a tak naprawdę moje życie to czysta fikcja, jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie. Znajomych mam w większości tylko na fejsbuku, natomiast w realu spotykam się tak naprawdę może z trzema, góra czterema osobami. I to dość rzadko w dodatku. Oczywiście udaję, że jest inaczej, ale dobrze wiem, że ludzie mają mnie w d***e i niespecjalnie zależy im na utrzymywaniu kontaktów ze mną. Dlatego jest mi przykro. Nie wiem co takiego zrobiłam, że jestem tak traktowana. Jestem przecież miła, staram się być pogodna i otwarta... Mimo to od lat czuję się strasznie samotna i niepotrzebna. Niedawno poznałam fajnego chłopaka, bardzo mi się spodobał, ale jak sobie pomyślę, jakie on życie towarzyskie prowadzi, a jakie ja to ogarnia mnie smutek. Pewnie pomyśli sobie, że skoro mam mało znajomych, to jestem jakimś nieudacznikiem...

Ja mam 28 lat i w realu nie spotykam się z nikim. Nie mam totalnie żadnych znajomych / przyjaciół.

Współczuję. Ja mam 25 i poza tymi kilkoma osobami nie mam za bardzo z kim pogadać w realu. Rzadko mam okazję wyjść i porozmawiać z kimś w cztery oczy.

Chciałabym żyć jak inni, wychodzić wieczorami, ale zarazem mam już dość narzucania. Za każdym razem, kiedy wychodzę z inicjatywą, czuję się później jakbym się naprzykrzała.

kochana, to nie Ty jesteś nieciekawa czy cokolwiek, uwierz mi, że większość ludzi ma tak samo. ja mam wszystkiego 3 koleżanki, raz na miesiąc się spotkam z którąś, fakt, że na fejsie mam może 120 znajomych, 3/4 przyjęte bo dostałam zaproszenie, ludzie ze studiów, szkoły, z którymi od lat nie utrzymuję realnych kontaktów, więc nawet wirtualnie lekka posucha. mam 31 lat i szczerze mówiąc nigdy nie było dużo lepiej. 10-15 lat temu miałam więcej znajomych, ale to wszystko było bardzo nietrwałe, nastoletnie przyjaźnie, które na ogół zdychają tuż po maturze. a ja zawsze byłam trochę z boku, taka outsiderka. znam wiele osób, w sensie znajomości ich imion, nazwisk, zagadamy w klubie, pubie, ale tylko tyle, nawet do fejsa ich nie dodaję, bo po co?

A co jest ta fikcja? No chyba udawnie samowystarczalnej i niezaleznej, wiec nie dziw sie, ze inni postrzegaja cie jak osobe, ktora nikogo nie potrzebuje.

Wiesz, u mnie jest tak, że teoretycznie znam dużo osób, ale większość to strasznie powierzchowne kontakty. Ludzie, nie powiem, są dla mnie w większości mili, ale też niespecjalnie dążą do pogłębienia kontaktów. Tak jakbym ktoś z góry oceniał mnie jako niewartą uwagi, poznania. Wiem, że jestem osobą trochę nieśmiałą i przez długi czas trzymałam się nieco z boku, ale od jakiegoś czasu staram się zmienić i wcale nie widzę, by było lepiej. Mam mnóstwo pomysłów, tyle we mnie energii i entuzjazmu, ale jak widzę, jak ludzie ignorują inicjatywę z mojej strony, to zaczynam się dołować i spada moje poczucie własnej wartości.

Udaję taką, bo boję się przyznać, że pragnę przyjaźni, miłości, bliskości... Kiedyś otwarcie to okazywałam i brano mnie za desperatkę, którą można wykorzystać, więc też się zraziłam i teraz gram kogoś innego.

Lepiej badz soba i pokaz, ze jestes kobietka, ktora potrzebuje przyjazni ucucia, chocbys wyszla na deaperatke to lepsze niz udawanie odpychajacej faminale

Próbuję się przełamać, ale po tylu rozczarowaniach ze strony ludzi mam z tym problem. Z tym facetem zresztą też. Do tej pory było tak, że on wychodził jako pierwszy z inicjatywą w mym kierunku, ale ostatnio postanowiłam sama coś zaproponować od siebie. Myślałam, że to doceni, a tymczasem zareagował dość obojętnie. Z tego powodu poczułam się jak intruz i na razie nie odzywam się do niego.