Agresja u dziecka

Moje syn chodzi do przedszkola i ostatnio jest agresywny. Nauczycielka skarży się, ze dziecko kopie, bije, gryzie inne dzieci, ale i nauczycielki, często krzyczy.. Czy to jest normalne dla dzieci w wieku przedszkolnym>? Jeśli nie, to co powoduje taką agresje???

mam ten sam problem. ktoś wie jak poradzić sobie z agresywnym dzieckiem >

Agresja u dzieci wynika z braku agresi u matki i ojca . To rodzic broni dziecko od dziecka nie odwrotnie .jak chowasz bez stresowo to se chowaj i niedziw sie ze jak dorosnie to moze ci twarz kwasem oblac albo zyletom pociac. Atych psychologow z telewizi se ogladaj tylko bo jak ci dziecko twarz znieksztalci i bez stresu to ten sam psycholob czy ona powie 'jak pani to dziecko chowala. Bat bat i jeszcze raz bat to jest najlepszy tlumacz . Hitler to znal stare roczniki .Niemiec potega jest a ty masz problem. Slow brak . Chowasz przyszlego bandyte:-( . Pies cie j***l bo niewiesz ile krzywdy 'jutro 'taki kazel moze zrobic jak mu klapsa niema kto w domu dac tylko kumle na ulicy . Spaaadaj.

Pojawienie się dziecka w rodzinie to ogromna radość, poczucie spełnienia . Jednak w pewnym momencie zaczynają się pojawiać problemy wychowawcze, z którymi rodzice często nie dają sobie rady. Problemy wychowawcze zazwyczaj powstają na skutek niewłaściwych decyzji rodziców. Jednym z problemów może być właśnie agresja. Agresja u przedszkolaka nie jest normalna, to niepokojąca oznaka. Agresji nie wolno ignorować, a tym bardziej ustępować dziecku, by tylko się uspokoiło. Trzeba natychmiast sprawnie i skutecznie działać i starać się ograniczać podobne przewinienia w przyszłości. Przyczyn agresji może być wiele. I często tych przyczyn rodzice powinni szukać w swoim zachowaniu. Może ostatnio jest Pani bardzo zajęta swoimi problemami i dziecko zachowuje się agresywnie, by zwrócić na siebie uwagę. Może nie okazuje Pani zbyt dużej czułości dziecku, może stawia Pani zbyt duże wymagania, co budzi niskie poczucie własnej wartości. Mnóstwo dzieci uczy się agresji od dorosłych - obserwuje agresywnych, kłócących się rodziców, bijące się rodzeństwo, a może ogląda zbyt okrutne bajki, filmy i naśladuje zachowania bohaterów. Agresja może też wynikać z zaspokajania wszystkich zachcianek dziecka w domu. Przez takie postępowanie dziecko uczy się, że zawsze może dostać to czego chce i tak na przykład, gdy pójdzie do przedszkola, w którym jego życzenia nie zostaną spełnione, malec może być niezadowolony i zacznie być agresywny. Dlatego trzeba wyznaczyć dziecku pewne granice i nauczyć je, że nie zawsze dostaje się to, czego się chce. Maluchowi należy uświadomić, że nie wolno być agresywnym, dlaczego agresja jest zła, nauczyć go, jak może rozładowywać emocje, tak żeby nikogo nie skrzywdzić. Wychowanie jest trudne i nie ma jednej łatwej recepty , ale jedno jest pewne - nie ma wychowania bez kar i ważne żeby rodzice byli konsekwentni. Trzeba ustalić pewne zasady z dzieckiem i trzeba ich przestrzegać. Jeśli dziecko Pani nie słucha i nadal jest agresywne, bije kolegę czy kopie należy ostrzec malucha (ostrzegamy tylko raz!). Gdy dziecko nadal zachowuje się nieodpowiednio należy dziecko ukarać, trzeba pamiętać, że kara powinna być nieuchronna. Dzieci muszą wiedzieć, czego oczekują od nich rodzice, musi to być przewidywalne dla nich oraz konsekwentnie przestrzegane. Dzięki temu dziecko będzie wiedzieć, jakie zachowania są dozwolone, a jakie nie do przyjęcia. Gdy dziecko uderzy Panią czy inną osobę dorosłą , to nie wolno dziecku oddać, ponieważ dziecko odbierze to jako przyzwolenie na takie zachowania. Skoro mówi Pani, że nie wolno bić, to odnosi się to również do Pani. Jedną z najlepszych form przeciwdziałania agresywnym zachowaniom jest zapewnienie dziecku spokojnej atmosfery w domu oraz zauważanie i docenianie wysiłków dziecka. I dzięki temu w przyszłości może być już tylko lepiej. Gdyby Pani chciała wzbogacić swoją wiedzę na temat agresji u dzieci polecam przeczytać ciekawy poradnik dla rodziców - Arnd Stein - Kiedy dzieci są agresywne. Jak możemy je zrozumieć i pomóc? Życzę powodzenia!

cóż, różne mogą być przyczyny takiego zachowania. a próbowałaś rozmawiać z dzieckiem, pytałaś dlaczego to robi itp? Postaraj się ograniczyć dostęp do takich rozrywka jak gry czy bajki które propagują (nawet z pozoru w niewinny sposób) agresywne zachowania, warto tez rozważyć, czy dziecko nie odreagowuje w ten sposób strasu czy jakiegoś lęku, ale to już chyba zajęcia dla psychologa dziecięcego jak np tutaj - http://www.czpgdynia.pl/category/poradnia-zdrowia-psychicznego-dla-dzieci-i-mlodziezy/ - siostra korzystała z ich pomocy przy dość podobnych problemach z synkiem.

pewnie ma adhd

Witam, W 2 i 3 roku życia u dziecka często można zaobserwować takie zachowania, jak: negatywizm, upór, czy agresja objawiająca się m.in. rzucaniem się na podłogę, kopaniem, gryzieniem, pluciem, niszczeniem zabawek, odmawianiem wykonania polecenia, często reaguje opozycją itp. W tym okresie życia takie reakcje należy uznać za prawidłowe, które przy odpowiednim postępowaniu ustąpią. Jak często się okazuje odwrócenie uwagi dziecka i perswazja to jedna z najlepszych metod w takich sytuacjach. Im dziecko starsze tym częściej możemy się spotkać z agresją, wybuchami złości albo płaczem dziecka w sytuacji, kiedy rodzic będzie chciał przełamać wolę dziecka. Ich działania mają zazwyczaj na celu wymuszenie czegoś na rodzicach lub po prostu chęć zwrócenia na siebie uwagi. I tu bardzo trudne zadanie przed każdym rodzicem – trudne ale wykonalne – zachowanie osoby dorosłej musi pokazać dziecku, że swoim postępowaniem niczego nie osiągnie. Warto podkreślić, że kluczowa jest tu konsekwencja – nie należy ustępować dziecku, bo każda „wygrana” dziecka będzie tylko pogłębiała problem i utrwala tego rodzaju reakcje. Bez wątpienia najskuteczniejszym sposobem jest ignorowanie zachowania dziecka i np. wyjście z pokoju (jeśli wiemy, że dziecko nie zagraża sobie ani innym swoim zachowaniem). Agresja dzieci w wieku przedszkolnym może być przyczyną braku możliwości wyładowania energii – nie jest zaspokajana potrzeba ruchu dziecka. Innym przejawem agresji jest agresja słowna, tak częsta wśród ludzi dorosłych. W wyniku tego nietrudno spotkać w słowniku „nawet” 3-latka tzw. brzydkie wyrazy – co ważne – dzieci nie rozumieją znaczenia tych słów, a powtarzają je naśladując dorosłych i chcąc zwrócić na siebie uwagę otoczenia. Nie należy bagatelizować tego, a jak najszybciej wyjaśnić dziecku, by tak nie mówiło. Omawiane problemy są typowe dla wczesnego okresu rozwojowego i często ustają wraz z wiekiem – w miarę dojrzewania układu nerwowego oraz rozwoju społecznego dziecka. Bywają jednak przypadki, kiedy zachowania te występują bardzo często, są nasilone oraz trwają długi czas, a reakcje dziecka są wyraźnie niewspółmierne do zaistniałej sytuacji . W takiej sytuacji mamy do czynienia z prawdziwymi trudnościami wychowawczymi i już niestety utrwalonymi zaburzeniami zachowania – i tu nie należy się absolutnie poddawać, a w sytuacji, kiedy nie wiemy jak pomóc swojemu dziecku warto poszukać pomocy u specjalisty (lekarz, psycholog). Kluczem do sukcesu dla rodziców w tych trudnościach jest: miłość, akceptacja, wzorce i konsekwencja w działaniu. Na koniec bardzo zachęcam do pogłębienia swojej wiedzy na temat poruszanej problematyki. I w tym miejscu pozwolę sobie polecić książkę: „Samo Sedno - Trudne emocje u dzieci.” dr Ross W Greene. Uważam, że książka idealnie pasuje do problemów, z którymi Pani się zmaga ze swoim dzieckiem. Ta książka pokaże Pani konkretne sposoby rozwiązania problemu. Przedstawione metody opierają się na tym, aby nauczyć dziecko radzić sobie ze swoimi emocjami oraz samodzielnie rozwiązywać problemy – tak ważnych dla niego umiejętności można nauczyć poprzez współpracę z dzieckiem ! Musimy mieć tego świadomość, że dzieci są odbiciem dorosłych i to jak się zachowują często wynika z tego, że nie znają innych sposobów jak mogłyby zareagować w sytuacji, które napotykają. Dziecko uczy się poprzez obserwacje, następnie naśladuje i tu zadanie dorosłego dostarczyć dziecku pozytywnych, dobrych wzorców/reakcji. W osiągnięciu tego celu może pomóc właśnie ta książka. Co warto podkreślić jest to także bogate źródło wiedzy dla rodziców, którzy nauczą się z niej jak przewidywać wybuchy agresji oraz skutecznie im przeciwdziałać. Życzę powodzenia! Pozdrawiam, Magda

Witam Mam syna w 3 klasie szkoły podst.Ciągle słyszę od nauczycielki ze bije dzieci,ciągle problem się powtarza tyle tłumaczeń,kar a on wraz to robi.Kiedy pytam dlaczego tak się dzieje to mówi że go dzieci denerwują.Z reguły to tak jest ze go ktoś ciagle przeżywa a on zamiast powiedzieć pani to sam wymierza karę.Zauważyłam że nie jest zawsze akceptowany wśród rówieśników rozmawiałam nawet o tym z panią i sama powiedziała że nie raz jest tak że nie jest brany do wspólnej zabawy. Sam dobrze zdaje sobie sprawę ze źle robi ale jak sam stwierdził że wie że nie powinien tak robić ale jak mówi pani ze mi ktoś dokucza to pani na to nie reaguje.Staram się go zrozumieć w niektórych sytuacjach ale wiadomo że nie może kogoś nic i popycha.

Dziecko ma kłopot z opanowaniem emocji. A konkretnie chodzi tutaj o frustrację. Agresja w tym przypadku działa jak mechanizm obronny. Chłopak w ten sposób się broni przed zranieniem emocjonalnym. Stosowanie kar w tym przypadku tylko pogłębi zachowania agresywne. Dziecko wie, oczywiście,że źle robi, ale póki co , od nikogo nie dostało rady, co zrobić zamiast bicia. Szkoda, że nauczycielka nie reaguje. Jak zachowuje się ojciec dziecka?

nie wiem, czy to się na coś przyda, ale my mieliśmy problem z agresywnym kolegą w klasie. Na etapie nauczania początkowego i jeszcze jakieś 2 lata później. Bił, kopał, pluł nas. Rodzice bezsilni, nauczyciele zamiatali pod dywan, znikąd pomocy i zaczęliśmy go tłuc zespołowo i ignorować. Agresja za agresję, nigdy tak sztuka dla sztuki. Nikt nie chciał z nim rozmawiać, nikt gnojka na urodziny nie zaprosił i w końcu sam się naprawił, w 5 klasie już był w miarę normalny. Zawsze dzieci natłukły agresora, jego i innych też. Przykre, że na rodziców i nauczycieli nie można było liczyć. Jak w gimbazie krew się polała, albo ktoś się naćpał albo zjarał to interweniowała policja dopiero. Trzeba walczyć z agresją, a nie dopiero wtedy jak dziecko ma nadzór kuratora, od małego. Do psychologa, psychiatry, psiego behawiorysty, gdziekolwiek po pomoc. Dlaczego dzieci praktycznie od przedszkola muszą się bronić przed agresywnymi kolegami, z którymi rodzice i nauczyciele sobie kompletnie nie radzą? Jedni byli tak bezczelni w liceum, że całą lekcje gadali, przeszkadzali, tyłem do nauczyciela. Na jakieś uwagi reagowali agresywnie i chamsko, więc nauczyciel miał to gdzieś. Dla normalnego dziecka, spokojnego, szkoła to nieszczęście

Witaj, Myślę że jednym z racjonalnych wytłumaczeń agresywnego zachowania Pani/Pana dziecka, jest trudność w nawiązywaniu nowych relacji i potrzebie zwrócenia na siebie uwagi. Przedszkole jest nowym i pierwszym tak naprawdę miejscem w którym musi sobie radzić zupełnie sam bez bliskich osób wspierających go na każdym kroku. Na dodatek przebywa w grupie rówieśników gdzie nie znajduje się w centrum zainteresowania, stąd też pojawiają się trudne zachowania. Dzieci pochodzą z róznych domów i cechują się różnymi osobowościami, niektóre są uległe inne zawzięte i uparte. Chęć posiadania przez dziecko zabawki którą bawi się kolega z twardym charakterem, wywołuje u dziecka frustrację i przyczynia się do konfliktu często prowadzącego do zaczepki poprzez szarpaninę, kopanie, gryzienie. Agresja kierowana przez Pańskie dziecko w kierunku nauczycielek, ma zapewne związek z obowiązującą dyscypliną. W przypadku kiedy dziecko otrzymuje ostrzeżenie iż zachowanie które sobą reprezentuje jest negatywne, wpada w złość i atakuje. Warto wspólnie z nauczycielkami zacząć stosować system kar które będą stosowane zarówno w szkole jak i w domu. Negatywne zachowania powinny być w tej samej chwili przygaszane oczywiście wyjaśniając wcześniej dziecku, w którym momencie zachował się niewłaściwie. Pozdrawiam.

Na mojego synka, który krzyczał, kopał i gryzł nauczycielki w pierwszej klasie świetnie podziałały wizyty w poradni rodzinnej u nas w Szczecinie. Wystarczyło kilka sesji, rozmowy w domu i nasz chłopiec naprawdę się bardzo poprawił. Problem takiego zachowania był błahy a nasze nerwy i przede wszystkim nerwy nauczycielki, uspokojone. Można nie wierzyć w takie terapie u maluchów, ale moim zdaniem to jeden z najlepszych pomysł na poprawę funkcjonowania w grupie. Korzystaliśmy z opieki tego ośrodka: http://poradnia-rodzinna.pl/. Jeśli ktoś mieszka w okolicach - polecamy - bardzo dobrze przygotowani specjaliści!

Zamiast się zastanawiać powinnaś udać się do jakiegoś specjalisty. Z synem chodziliśmy na Terapię tutaj https://puzzel.com.pl/ bo stwierdzone zostało u niego ADHD. Tak bywa, że czasem takie sprawy wychodzą dopiero jak dziecko pójdzie do przedszkola

Witam jestem matka 8 latka. Wychowuje go sama bo jego ojciec nas zostawil. Mieszkam z rodzicami i starsza siostra. Moj problem polega na tym, ze nie moge poradzic sobie z agresja mojegp dziecka zarowno w szkole jak i w domu. Kopie bije dusi inne dzieci a takze rzuca sie do nauczycieli kiedy zwracaja mu uwage. Jestem czesto wzywana do szkoly. Jezdzilam z nim do psychologa , stosowalam kary pochwaly. Rozmawiam, tlumacze ale bez skutku. Rodzice jego kolegow czesto dzwonia z pretensjami potem krzywo patrza i mam coraz wiecej wrogow. W domu jest jeszcze gorzej krzyczy i bije mnie kiedy mu kaze odrabiac lekcje lub czegos zabraniam. U rodziny nie mam poparcia. Maja wywalone na to albo smieja sie ze nie daje sobie z nim rady. Placze codzien czuje ze chcialabym stad odejsc na zawsze. Nie mam sily nie chce mi sie juz zyc.

Naprawdę pomagają wizyty u psychologa, który pomoże zdiagnozować powód problemu i go rozwiązać. Nam bardzo pomogła pani Ewa Gordziej-Niewczyk, miła oraz cierpliwa osoba, jest dobrą psycholożką i ma super podejście do dzieciaków.

Polecam ksiazke gniewne dziecko. natknelam sie w bibliotece i znalazlam w niej trochę ciekawych porad i przede wszystkim wyjasnienie kwestii gniewu, jego etapow i sposoby reagowania na gniew dziecka.